Św. Elżbieta Portugalska, królowa, urodziła się w Saragossie w 1271 roku. Była córką Piotra III, króla Aragonii oraz i Konstancji, królewny Sycylii. Jej ciotką była św. Elżbieta Węgierska.
Kiedy miała 12 lat, wydano ją za Dionizego, króla Portugalii. Miała z nim dwoje dzieci: Konstancję i Alfonsa. Małżeństwo jednak nic było szczęśliwe. Elżbieta przyjmowała to z cierpliwością. Modliła się, pościła, świadczyła miłosierdzie. Była fundatorką wielu kościołów i klasztorów.
Posiadała dar godzenia zwaśnionych monarchów. W Coimbrze, a potem w Lizbonie doprowadziła do zgody między Dionizym i Alfonsem, który zbuntował się przeciw rodzonemu ojcu. Interweniowała w zatargach swego męża Dionizego z jego bratem oraz z Ferdynandem Kastylijskim. Podczas walk między jej synem Alfonsem IV a jej wnukiem Alfonsem IX, królem Kastylii, podążyła na pole bitwy, zapobiegając wojnie. Nazwano ją “aniołem pokoju”.
Po śmierci męża, który umarł na jej rękach pełen skruchy i nawrócenia, wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka i zamieszkała w założonym przez siebie klasztorze klarysek w Coimbrze. Zmarła 4 lipca 1336 roku. Beatyfikowana przez Leona X w 1516 roku. Kanonizował ją papież Urban VIII w roku 1626. Św. Elżbieta jest patronką Portugalii, Coimbry, Saragossy. Orędowniczka podczas udręk wojny.
W ikonografii Święta przedstawiana jest w stroju królewskim, czasami w habicie klaryski. Jej atrybutami są: dzban na wino, flakonik z wodą zamienioną według legendy w wino, korona królewska w dłoniach, róża, księga.
Biogram zaczerpnięty – za zgodą właściciela – z serwisu Ewangelia na co dzień
Dziś świętujemy...