Nie bójmy się światła! [Komentarz do Ewangelii]

Świątynia w Jerozolimie była miejscem spotkania Boga z człowiekiem. To tam, wśród codziennych obrzędów, dzieje się coś niezwykłego – Jezus zostaje rozpoznany jako oczekiwany Mesjasz przez dwoje starców: Symeona i Annę. Symeon, natchniony przez Ducha Świętego, dostrzega w małym Dziecięciu spełnienie Bożych obietnic i wypowiada prorocze słowa: „Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie” (Łk 2, 29-30).

„Światło na oświecenie pogan” – te słowa Symeona są kluczowe: Jezus przyszedł nie tylko do Izraela, ale dla wszystkich narodów. On jest światłem na oświecenie pogan i chwałą ludu Izraela. W tym fragmencie Ewangelii ukazuje się piękno powszechnego zbawienia. Jezus nie ogranicza swojej misji do jednego narodu – Jego światło jest dla wszystkich.

Spotkanie w świątyni to chwila wielkiej radości, ale również moment proroczego ostrzeżenia. Symeon zwraca się do Maryi: „A Twoją duszę miecz przeniknie” (Łk 2, 35). Ta scena ukazuje głęboki paradoks chrześcijaństwa – światło i chwała idą w parze z cierpieniem i ofiarą. Maryja, ciesząc się macierzyństwem, jednocześnie już teraz otrzymuje zapowiedź przyszłego bólu.

Święto Ofiarowania Pańskiego zaprasza nas do refleksji nad kilkoma kluczowymi aspektami:

W polskiej tradycji 2 lutego wiąże się ze świecami – gromnicami, które symbolizują Chrystusa, Światłość świata. To piękna okazja, by przypomnieć sobie, że chrześcijaństwo nie jest religią ciemności i strachu, lecz światła i nadziei. Może dzisiaj warto zapalić świecę i w ciszy pomodlić się o umiejętność rozpoznawania Boga w codziennym życiu?

Niech Jezus, Światło na oświecenie pogan, rozprasza wszelkie mroki naszych serc i prowadzi nas do radości spotkania z Bogiem!