Postawa klęcząca
Postawa klęcząca ma tradycję wywodzącą się od samych początków chrześcijaństwa. Jest znakiem uwielbienia Boga, a także posiada znaczenie błagalne i pokutne. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa postawa ta była zakazana w niedziele i w całym okresie wielkanocnym.
Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego stwierdza: „Jeśli nie stoją na przeszkodzie względy zdrowotne, ciasnota lub obecność znacznej liczby uczestników albo inne uzasadnione przyczyny, wierni klęczą podczas konsekracji. Ci zaś, którzy na konsekrację nie klękają, niech wykonają głęboki ukłon, gdy kapłan po konsekracji przyklęka” oraz w innym miejscu: „Gdzie istnieje zwyczaj, iż lud klęczy od zakończenia aklamacji Święty aż do końca Modlitwy eucharystycznej oraz przed Komunią Świętą, gdy kapłan mówi Oto Baranek Boży, zwyczaj ten wypada zachować”.
+© Catholic Diocese of Saginaw | CC BY-ND 2.0