Sprzeczki są wpisane w naszą codzienność. Nie znam nikogo, kto by żył bez jakichkolwiek konfliktów. Oczywiście można, a nawet trzeba, minimalizować liczbę kłótni i sporów. Jednak nie oszukujmy się – one są i będą obecne w naszych relacjach z innymi ludźmi.
Dlaczego się kłócimy?
Przypomnij sobie, o co ostatnio się sprzeczałeś. Jeżeli jesteś taki, jak większość ludzi, to najprawdopodobniej źle zrozumiałeś intencje drugiej osoby. Innym, częstym powodem kłótni, jest też zmęczenie, przez które nawet drobna uwaga powoduje wybuch złości.
Perfekcjonizm również jest częstą przyczyną. Gdy stawiamy sobie i innym zbyt wysokie wymagania, często czujemy się rozczarowani, a to prosta droga do niezadowolenia. W takim stanie ducha o sprzeczkę nietrudno.
Jak się kłócić, a jak się nie kłócić?
Kłótnia nie jest niczym przyjemnym. Jednak nie należy od niej uciekać. Omijanie trudnych tematów nie prowadzi do niczego dobrego. Dlatego warto wejść w konflikt i mądrze go poprowadzić.
„Dobra kłótnia” ma kilka cech. Na początek pamiętaj, że w „dobrej kłótni” nie ma miejsca na krytykę, docinki czy postawę obronną. A podstawą jest precyzyjne określenie powodu kłótni.
Sprzeczka wybuchła – co dalej?
Każdy konflikt nadszarpuje relacje, osłabia bliskość, może być raniący. Dlatego tak ważne jest porozmawianie o nim, odbudowanie relacji i zaufania. Jednym z najskuteczniejszych narzędzi do odbudowywania bliskości po kłótni jest spokojna rozmowa, w której obie strony starają się rozwiązać problem i przepraszają, jeżeli zachowały się nie w porządku.
Odpowiednio użyte słowo „przepraszam” ma ogromną moc i jest potężnym narzędziem w skutecznej komunikacji. Czasem łatwo jest przeprosić. Na przykład jeżeli zapomnimy zrobić zakupy lub odebrać rzeczy z pralni. Przeprosiny powiedziane z uśmiechem często wystarczą, aby druga osoba zapomniała o incydencie.
Gdy spór dotyczy czegoś poważniejszego, przeprosiny powinny wiązać się z wzięciem odpowiedzialności za swoje zachowanie. Unikaj usprawiedliwiania siebie. Wyobraź sobie sytuację, w której w złości skrytykowałeś drugą osobę. Możesz powiedzieć: „Przepraszam, ale musisz zrozumieć, że jestem ostatnio bardzo zestresowany”. Tylko ten sposób przepraszania to tak naprawdę manipulacja i przerzucanie odpowiedzialności.
Jak to zrobić lepiej? Możesz powiedzieć: „Przepraszam. Nie powinienem cię krytykować, gdy jestem zestresowany”. Widzisz różnicę? W tym wypadku bierzesz odpowiedzialność za swoje zachowanie. Wiem, że to wymaga schowania dumy do kieszeni. Zachęcam – uwierz i spróbuj, to się naprawdę opłaca. Tylko biorąc odpowiedzialność za swoje życie i działania, możesz zacząć je zmieniać.
A co zrobić, gdy nie ty wywołałeś kłótnię i czujesz, że tobie należą się przeprosiny? Wyjdź z okopów, nie czekaj i wyciągnij dłoń na zgodę. Zacznij rozmowę. Zapytaj: „Co się dzieje? O co się kłócimy?”. Takie pytania – zadane spokojnie, z akceptacją – pomagają oczyścić atmosferę. I często tworzą klimat, w którym druga osoba nabiera odwagi do przyznania się do błędu i przeprasza.
Kłócić, sprzeczać się i zachowywać nie fair będziemy prawdopodobnie do końca życia. Życzę nam wszystkim, byśmy nigdy nie przestali mówić „przepraszam”.
Dziś świętujemy...