„Biada, kiedy Kościół głosi samego siebie, gubi busolę, nie wie, gdzie idzie! Kościół głosi Chrystusa. Nie przynosi samego siebie, przynosi Chrystusa” – mówił Franciszek podczas niedzielnej modlitwy Anioł Pański (15 stycznia). Publikujemy obszerne fragmenty papieskiego rozważania:
Drodzy Bracia i Siostry! Dzień dobry!
W centrum dzisiejszej Ewangelii (J 1,29 – 34) znajduje się następujące słowo Jana Chrzciciela: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Słowu temu towarzyszy spojrzenie i gest ręką, wskazujący Jego – Jezusa.
Jan głosi, że bliskie jest królestwo niebieskie, że Mesjasz niebawem się objawi i trzeba się przygotować, nawrócić i działać sprawiedliwie i zaczyna chrzcić w Jordanie, aby dać ludziom konkretny środek pokuty. Ci ludzie przychodzili, aby wyrazić skruchę z powodu swoich grzechów, aby czynić pokutę, żeby zacząć życie na nowo. Jan wie, że Mesjasz, Pomazaniec Pański jest już bardzo blisko, a znakiem, aby Go rozpoznać będzie to, iż spocznie na nim Duch Święty; On przyniesie w istocie prawdziwy chrzest, chrzest w Duchu Świętym.
I oto moment nadchodzi: Jezus ukazuje się na brzegu rzeki, pośród ludzi, grzeszników. Jest to Jego pierwszy akt publiczny, pierwsza rzecz, którą robi, opuściwszy dom w Nazarecie, w wieku trzydziestu lat: schodzi do Judei, idzie ku Jordanowi i przyjmuje chrzest Janowy. Wiemy, co się dzieje – obchodziliśmy to w minioną niedzielę – Duch Święty zstępuje na Jezusa w postaci gołębicy i głos Ojca ogłasza Go umiłowanym Synem.
Jest to znak, którego oczekiwał Jan. To on, Jezus jest Mesjaszem. Jan jest zmieszany, ponieważ objawił się w sposób niewyobrażalny: pośród grzeszników, ochrzczony tak jak oni, a wręcz dla nich. Ale Duch Święty oświeca Jana i uświadamia jemu, że w ten sposób wypełnia się sprawiedliwość Boga, wypełnia się Jego plan zbawienia: Jezus jest Mesjaszem, Królem Izraela, ale nie z mocą tego świata, ale jako Baranek Boży, który bierze na siebie i gładzi grzech świata. Zatem Jan Chrzciciel wskazuje Go ludziom i swoim uczniom.
Drodzy bracia i siostry, dlaczego zatrzymaliśmy się tak długo nad tą sceną? Ponieważ jest ona decydująca! To nie jest anegdota, ale decydujący fakt historyczny. Decydujący dla naszej wiary, jest także decydujący dla misji Kościoła. Kościół w każdym czasie jest wezwany do czynienia tego, co uczynnił Jan Chrzciciel, wskazywania Jezusa, mówiąc „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. On jest jedynym zbawicielem, On jest Panem! Pokorny, pośród grzeszników. To On, nie ktoś inny, możny który przychodzi. Nie, to On.
To są słowa, które my kapłani powtarzamy każdego dnia, podczas mszy świętej, kiedy ukazujemy ludowi chleb i wino, które stały się Ciałem i Krwią Chrystusa. Ten liturgiczny gest, przedstawia całą misję Kościoła, który nie głosi siebie samego. Biada, kiedy Kościół głosi samego siebie, gubi busolę, nie wie, gdzie idzie! Kościół głosi Chrystusa. Nie przynosi samego siebie, przynosi Chrystusa. Ponieważ On i tylko On zbawia swój lud od grzechu, wyzwala go i prowadzi do ziemi życia i wolności.
Niech Dziewica Maryja, Matka Baranka Bożego pomoże nam wierzyć w Niego i Go naśladować.
KAI/ks
Dziś świętujemy...