Wsparcie duchowe, emocjonalne i fizyczne, którego udzielał ks. Emil Kapaun żołnierzom podczas wojny koreańskiej jest już legendarne. To, że narażał w ten sposób własne życie, jest powodem, dla którego wielu uważa jego działanie za heroiczne.
Nawet żydowski więzień, który cierpiał w tym samym obozie jenieckim, w którym przebywał ks. Kapaun uznawał jego świętość. Wierzył w to tak bardzo, że pozwolił sobie na wykonanie przedmiotu, który niektórzy z jego rodaków mogliby uznać za bluźnierstwo.
Ks. Kapaun, pochodzący z Kansas, służył w 3. batalionie 8. kawalerii podczas wojny koreańskiej, która rozpoczęła się 25 czerwca 1950 r. Batalion został opanowany przez znacznie większy kontyngent chińskich żołnierzy po tym, jak komunistyczny sąsiad Korei Północnej przystąpił do działań wojennych pod koniec 1950 roku.
Pod ostrzałem ks. Kapaun uratował około 30 rannych żołnierzy i służył niezliczonej liczbie innych. Wraz z innymi żołnierzami wziętymi do niewoli podczas bitwy pod Unsan ks. Kapaun został wysłany na 95-kilometrowy przymusowy marsz do obozu jenieckiego. Już wtedy starał się ocalić jak najwięcej istnień ludzkich, niosąc rannych żołnierzy i namawiając innych jeńców wojennych, by zrobili to samo. Kapaun negocjował z porywaczami, aby oszczędzić życie żołnierza, który miał zostać stracony.
W obozie jenieckim spędził 7 miesięcy i oddał swoje życie za innych: wyrzekając się własnych racji żywnościowych lub podkradając okupantom żywność i lekarstwa dla innych; sprawował opiekę duchową i duszpasterską; pielęgnował chorych. On sam zachorował na zapalenie płuc i miał zakrzep w nodze, a okupanci zawieźli go do obozowego „szpitala”, gdzie, jak wszyscy wiedzieli, zaniedbania były tak wielkie, że nikt nie wychodził stamtąd żywy. Mimo wszystko ks. Kapaun nalegał, aby zabrać ze sobą swoje święte oleje i stułę, aby mógł służyć innym skazanym na zagładę jeńcom.
Wyjątkowa pamiątka
Po śmierci ich ukochanego kapelana 23 maja 1951 r. jego ludzie zgodzili się uczcić pamięć kogoś, kto „mówił, zachowywał się i wyglądał jak Chrystus” własnoręcznie wykonanym krucyfiksem. W dniu, w którym zostali zwolnieni, niewielka grupa z nich zabrała krucyfiks. Zostali przeniesieni do „Wioski Wolności”, skąd mieli zostać repatriowani.
Prawie metrowy krucyfiks został wyrzeźbiony przez żydowskiego jeńca wojennego, pilota myśliwca piechoty morskiej, majora Geralda Finka, z Chicago. Według National Museum of American Jewish Military History, Fink przybył do obozu kilka tygodni po śmierci Kapauna. „Mimo to, po wysłuchaniu wielu opowieści o kapelanie”, Fink zdecydował się zrobić krucyfiks.
Fink był fizycznie i psychicznie torturowany jako jeniec. Był przetrzymywany w okropnych warunkach. Aby przetrwać, zajmował się obróbką drewna. „Wykonywał własne narzędzia w obozie jenieckim i tworzył takie przedmioty, jak kije bejsbolowe czy protezę nogi” – czytamy na stronie internetowej muzeum.
Kapitan Ralph A. Nardella, inny jeniec, powiedział wiele lat później, że wykonanie krucyfiksu zajęło Finkowi około dwóch i pół miesiąca.
„Przed rozpoczęciem tego projektu Gerry musiał stworzyć własne narzędzia” – powiedział Nardella w liście cytowanym w pierwszej książce o Kapaunie, „The Story of Chaplain Kapaun” , autorstwa ks. Artura Ton. „Zrobił nóż ze stalowej podpory buta wojskowego, dłuto ze wspornika rury kanalizacyjnej i młotek. Drewno zostało wybrane ze sterty, którą wykorzystaliśmy na opał, po wielu dniach poszukiwań odpowiedniego kawałka. Korpus ma około 26 cali wysokości i jest wykonany z dębu zaroślowego. Krzyż ma około 40 cali wysokości i jest wykonany z drewna wiśniowego. Jego cierniowa korona, przypominająca drut kolczasty, została wykonana ze starych kawałków drutu radiowego. Zatytułowaliśmy to «Chrystus w drutach kolczastych». Większość rzeźb wykonano w ciągu dnia i bez pozwolenia strażników”.
„Symboliczny początek procesu do świętości”
Po zakończeniu Nardella zawieszał krucyfiks pod sufitem, aby móc używać go podczas nabożeństw. Ks. Kapaun poprosił go, aby po jego śmierci poprowadził regularny różaniec i inne modlitwy. Podczas gdy niektórzy chińscy strażnicy okazywali szacunek krucyfiksowi, „inni, którzy nie mieli chrześcijańskich kontaktów, po prostu się na niego gapili”.
Władze więzienne nie chciały pozwolić mężczyznom na noszenie ze sobą krucyfiksu. „Musiałem się targować i kłócić, żeby go wydostać” – powiedział Nardella. „Przesłali to do «wyższej kwatery głównej», zanim otrzymałem pozwolenie”.
Nic nie wskazuje na to, że Fink ostatecznie został chrześcijaninem, ale okazywał oznaki sympatii dla wiary chrześcijańskiej, odnosząc się w pewnym momencie do Nardelli jako „jednego z najlepszych chrześcijańskich oficerów, jakich kiedykolwiek spotkał”.
„Prawdziwy mężczyzna praktykował swoją religię w obozie jenieckim w obliczu ciągłego sprzeciwu” – powiedział Fink.
Dziś krucyfiks Finka znajduje się w Kapaun Mt. Carmel Catholic High School w Wichita. Fink i Nardella byli obecni na poświęceniu szkoły w 1956 roku.
„Pod wieloma względami krucyfiks jest symbolicznym początkiem drogi ks. Kapaun do świętości, powiedział Scott Carter, koordynator Biura Beatyfikacji księdza Emila Kapauna . „Pod koniec życia kapelan tak bardzo zbliżył mężczyzn do naszego Pana, że faktycznie pojawił się w ich umysłach i sercach jako AlterChristus, drugi Chrystus. Aby zachować jego pamięć i ducha w swoich sercach, wyrzeźbili krucyfiks. Zanieśli to ze sobą na wolność i pierwszą rzeczą, jaką zrobili, było opowiadanie historii ks. Kapauna. To dzięki jeńcom wojennym i ich miłości do Kapauna mamy dziś powód, by rozpocząć jego drogę do świętości”.
Narodowe Muzeum Historii Wojskowości Żydów Amerykańskich powiedziało: „Chociaż okoliczności jego powstania mogły być nietypowe, [Fink] był dumny ze swojego dzieła przez całe życie. Gerald Fink zmarł w 1987 roku, ale na zawsze zostanie zapamiętany jako żydowski oficer, który wykonał krucyfiks dla katolickiego kapelana”.
Dziś świętujemy...