Zachwyt to twój przepis na sukces!

„Oczarowanie przychodziło do mnie z łatwością, gdy byłam dzieckiem, ale mylnie uznałam je za rzecz małą, za prowincjonalną, wstydliwą przywarę, której należy się pozbyć w pędzie ku dorosłości. Teraz się zastanawiam, jak je odnaleźć” – pisze Katherine May w książce „Oczarowanie. Jak odzyskać zauroczenie światem”, wydanej przez Znak Literanova. Poszukajmy razem.

„Oczarowania nie można zniszczyć. Musimy jedynie przypomnieć sobie, że jest nam potrzebne. Teraz więc, gdy zaczynam go szukać, pojawia się: kruche, niepewne, ale niezmiennie czekające na mój powrót”.

Robienie korali z jarzębiny, ratowanie wypadających z gniazd piskląt, zaszywanie się na poufne rozmowy w szałasie nieopodal krainy przygód, którą przykrywał kwiatowy dywan z białych i żółtych zawilców, fiołków i kaczeńców to krajobraz mojego dzieciństwa. Razem z siostrą i koleżankami kochałyśmy nasz park i każde wyjście do niego wydawało się być wielką przygodą. Gdy myślę o podchodach, w których brałyśmy udział, chodzeniu po bagnach, budowaniu szałasów, spaniu w namiotach i zbieraniu jagód, to myślę, że miałyśmy niesamowicie barwne dzieciństwo.

Od tamtego czasu minęło przeszło trzydzieści lat, niektórym z nas poumierali rodzice, jedna z koleżanek także odeszła. Doświadczyłyśmy tego wszystkiego, co inne kobiety w naszym wieku. Czy dziś potrafimy odnaleźć to, co sprawiało, że w dzieciństwie czuliśmy, że możemy wszystkiego spróbować i że świat stoi przed nami otworem? A jeśli nie, to co nam może w tym pomóc?

„Obiecano mi, że będę mogła otworzyć ul i na własne oczy zobaczyć produkcję miodu. Od dawna marzę o założeniu pasieki w ogródku, nie dlatego, że darzę słodkości jakimś szczególnym uczuciem, ale po to, by zaznajomić się z pszczołami, odkryć ich tajemną wiedzę na temat powietrza”.

Ciągle dużo marzę, mimo że życie wciąż dostarcza nowych wyzwań i prawie jedyną pewną rzeczą wydaje się być zmiana. Jak śpiewa DKA – „gdzieś dojdę, na pewno dojdę, nawet jak zajmie mi to parę lat”. Jasne, że czasami łatwej byłoby wiedzieć, co nas czeka, ale czasami możesz tylko zrobić krok we właściwą stronę i powierzyć się Opatrzności. W ciągu kilku ostatnich dni wracają do mnie słowa z jednej z konferencji ks. Krzysztofa Grzywocza, który wspominał o pani będącej u kresu swoich dni. Kobieta ta miała piękne życie i była Panu Bogu za nie wdzięczna, jednak, jak sama podkreślała, za bardzo się martwiła. Wiele rzeczy się w jej życiu poukładało i jej wkład nie musiał być tak wielki, jak go sobie wyobrażała. Nie musiała się po prostu tak przejmować. Czy i my tak czasami nie mamy? Widzimy i wiemy z doświadczenia, że trzeba dać czasowi czas i tak, jak leczą się rany, tak i problemy się rozwiązują. A jednak kuszącym jest trochę ponarzekać i pomartwić się. Czy to coś nam daje, czy tylko zabiera energię? Mnie zabiera, dlatego postanawiam od dziś przestać się zamartwiać. Dołączasz do mnie?

„Chciałabym nauczyć się iść przez życie w lepszy sposób. Chciałabym znów doznać oczarowania. Oczarowanie to małe cuda powiększone przez ich znaczenie, fascynacja pochwycona w sieć baśni i wspomnień”.

Pierwszoklasista pokazuje ci przygody Spider-Mana i twierdzi, że to jest jego lektura szkolna. Jego mama mówi, że gdy w czasie zakupów jego siostra wybiera sobie zabawkę, on idzie po książkę. Może zostanie pisarzem? Spotkana w metrze jego rówieśnica codziennie sama wybiera sobie ubrania i chce zostać projektantką mody. Ubrana w piękną spódniczkę w gwiazdki, z czarującym uśmiechem zapewnia, że tak właśnie będzie. Twoja koleżanka z pracy, której sumienność i dokładność dawno powinny jej przynieść tytuł pracownika miesiąca, mówi, że chciałaby się poczuć doceniona. Bliska ci osoba inwestuje w siebie i pozwala sobie na rzeczy, które do tej pory były, z różnych względów, poza jej zasięgiem.

Czy widzisz piękno i rozwój, który dokonuje się na twoich oczach? Czy mówisz dzieciom, że wierzysz w nie, w ich pragnienia, marzenia i im kibicujesz? Czy zachwycasz się tym, jak wspaniałych ludzi masz wokół i czy mówisz im o tym? Czy wiesz, że twoje słowa mogą zmienić ich dzień, a może i życie? Do dzieła!

„Dzisiaj zapomniałam notatnika, muszę więc wypłynąć na szerokie wody bez znajomego koła ratunkowego. Instruktor wypakowuje sprzęt i tłumaczy, w jaki sposób się z niego korzysta, jakie są jego typy. – Cieszę się, że nikt nie notuje – mówi. – Tutaj uczymy się tylko przez doświadczenie”.

Czy samo życie nie jest wystarczającym powodem do tego, żeby być wdzięcznym? Kolejne urodziny, spotkanie z bliską osobą, wspólny posiłek, telefon z pytaniem o samopoczucie: czy na co dzień nie mamy wiele powodów do wdzięczności? Jasne, czasami jesteśmy zmęczeni, sfrustrowani. Za dużo spraw, za mało cierpliwości; chciałoby się, żeby było spokojniej. Życie jest przygodą i to taką, która naprawdę jest warta przeżycia. Przecież po każdej burzy wychodzi w końcu słońce, prawda?

„Najwspanialszą rzeczą, którą zapamiętałam z dzieciństwa, był sylwester, kiedy to dziadek wybudził mnie w środku nocy ze snu, żebym mogła wychylić się przez okno w sypialni z tyłu domu i zobaczyć na horyzoncie, jak fajerwerki rozświetlają niebo nad Londynem. Następnego dnia rano zastanawiałam się, czy to wszystko mi się przyśniło, ale bałam się zapytać, by nie usłyszeć, że tak”.

A co dla ciebie jest wspomnieniem, które porusza twoje serce i raduje duszę? Co powoduje, że uważasz, że twoje dzieciństwo i życie było i jest szczęśliwe? „Zdałem sobie sprawę, że życie jest darem i nie zamierzam go zmarnować. Nigdy nie wiesz, co czeka cię w kolejnym rozdaniu. Trzeba nauczyć się brać życie takim, jakie jest. Sprawić, by każdy dzień się liczył” – mówił Leonardo DiCaprio, grając Jacka Dawsona w filmowym hicie Jamesa Camerona. I tego otwarcia na życie takim, jakie ono jest, dziś ci życzę. Miej dobry dzień!

Czytaj także:Dlaczego czasem warto odpuścić i nie robić czegoś za wszelką cenę?

Czytaj także:Odkryj swoje talenty i pozwól im na siebie pracować

Czytaj także:A gdybyśmy pozwolili sobie na zachwyt?