Franciszek wyniósł do godności kardynalskiej pięciu biskupów z różnych stron świata. Wśród nich jest szwedzki karmelita, który do Kościoła rzymsko-katolickiego przeszedł, gdy był już dorosłym mężczyzną.
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Z dniem 28 czerwca 2017 r. Kościół ma 5 nowych kardynałów. Są nimi: abp Jean Zerbo, Malijczyk, arcybiskup Bamako; abp Juan José Omella, Hiszpan, arcybiskup Barcelony; bp Louis-Marie Ling Mangkhanekhoun, Laotańczyk, wikariusz apostolski Paksé; bp Gregorio Rosa Chávez, Salwadorczyk, biskup pomocniczy archidiecezji San Salvador oraz bp Anders Arborelius OCD, Szwed, biskup Sztokholmu.
Czytaj także:
Przepis na kardynała: pasterz „pachnący owcami”, wrażliwy duszpastersko i spoza „wojen kulturowych”
Anders Arborelius urodził się 24 września 1949 r. w Sorengo (diecezja Lugano w Szwajcarii) w szwedzkiej rodzinie protestanckiej, która następnie wróciła do Szwecji i zamieszkała w Lundzie na południu kraju. Gdy miał 15 lat, zaczął się interesować sprawami wiary, co doprowadziło go 5 lat później do przejścia w na katolicyzm i do wstąpienia do Zakonu Karmelitów Bosych (OCD).
Studiował w Brugii i w Rzymie i 8 września 1979 r. przyjął święcenia kapłańskie. 17 listopada 1998 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem Sztokholmu jako pierwszego Szweda i drugiego Skandynawa na tym urzędzie od czasów Reformacji. Sakry udzielił mu jego poprzednik na tym stanowisku Niemiec bp Hubert Brandenburg 29 grudnia tegoż roku.
Od 2005 do 2015 r. był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Skandynawii. Od tego roku jest jej wiceprzewodniczącym. Ordynariusz diecezji stołecznej, obejmującej całą Szwecję, jest także cenionym pisarzem duchowym. Ma na swoim koncie ok. 20 książek, głównie o tematyce karmelitańskiej, z których jedna – „Świętowanie chwały” ukazała się kilka lat temu po polsku.
Czytaj także:
O co chodziło Lutrowi? W czym Kościół przyznał mu rację?
Tuż po ogłoszeniu nominacji bp Arborelius mówił Radiu Watykańskiemu, że przypuszcza, iż decyzja Franciszka jest konsekwencją jego ubiegłorocznej wizyty w Szwecji. Choć trwała ona zaledwie dwa dni, papież mógł się przekonać, że tamtejszy Kościół zdobył wyjątkowe doświadczenie. Rozwija się bowiem w niesprzyjających warunkach zsekularyzowanego społeczeństwa. Szczególne są też doświadczenia szwedzkich katolików na polu ekumenizmu.
Ordynariusz Sztokholmu przyznał też, że nikt go nie uprzedził o nominacji. Kiedy mu o niej powiedział jeden z księży, nie chciał wierzyć, bo Szwecja nie miała dotąd kardynałów.
„To naprawdę pierwszy taki przypadek w historii całej Europy Północnej. Nawet w średniowieczu, kiedy byliśmy na wskroś katoliccy, nie było u nas kardynałów. Widać, że Franciszek ma zamiłowanie do peryferii. W ten sposób chce pokazać, że również nasza wspólnota, choć mała, jest ważna w oczach Boga. I ważne jest nasze doświadczenie, wyniesione z tego środowiska bardzo zsekularyzowanego, w którym Kościół nie tylko istnieje, ale się rozwija. Liczba katolików wzrasta. To doświadczenie może być interesujące dla innych krajów o tradycji katolickiej” – powiedział kardynał nominat.
Czytaj także:
Biskup pomocniczy zostanie kardynałem. To przyjaciel bł. Oscara Romero
KAI/ Radio Watykańskie
