Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Wśród sprzętów liturgicznych używanych do sprawowania Eucharystii znajduje się specjalna bielizna. Podobnie jak w przypadku zwykłej bielizny jej nazwa pochodzi od białego koloru materiału, z którego się ją wykonuje. Jest nie tylko praktyczna, ale ma także głębokie i piękne znaczenie. Wiecie jakie?
Czytaj także:
Nazwy przedmiotów liturgicznych, jakie widujemy na mszy i adoracji. Przewodnik w obrazach
Do dziś pamiętam bezbrzeżne zdumienie, które ogarnęło mnie jako początkującego ministranta, gdy pewnego dnia tuż przed mszą zakrystianka ni stąd ni zowąd poinformowała kapłana, który miał ją sprawować: „Proszę księdza, zmieniłam bieliznę”.
Wyznanie to zaskoczyło mnie potężnie i wywołało pewien niepokój. Będąc dziecięciem dość niewinnym, nie pomyślałem sobie nic zdrożnego, ale nie byłem pewien, czy w takim wypadku ja również nie powinienem poinformować celebransa, że mam świeże majtki. Niby nic nadzwyczajnego, ale widocznie informacja ta jest mu z jakichś tajemniczych względów potrzebna.
Stupor, w jaki popadłem, musiał odmalować się na mojej dziewięcioletniej twarzy, bo w pewnym momencie ksiądz i zakrystianka wybuchnęli gromkim śmiechem. Dopiero po dobrej chwili, która kosztowała nas kilkuminutowe opóźnienie w wyjściu do ołtarza, zdołali mi wytłumaczyć, że chodzi o tak zwaną „bieliznę kielichową”, czyli zestaw kilku tekstylnych gadżetów, których kapłan używa do sprawowania Eucharystii.
W poniższej galerii znajdziecie trzy podstawowe elementy bielizny kielichowej:
Cała bielizna kielichowa spełnia więc funkcje praktyczne, związane z szacunkiem wobec obecności Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Troska o jej jakość i dobry stan (podobnie jak o same naczynia liturgiczne) jest wyrazem czci i miłości wobec Tego, który przychodzi i daje się nam w Eucharystii.
Przypomniała mi o tym niedawno znajoma siostra zakonna. Przygotowując się do odprawiania mszy w ich klasztornej kaplicy i widząc, że nie może znaleźć świeżego puryfikaterza, rzuciłem: „Niech już siostra nie szuka, może być ten używany”. Siostra zmierzyła mnie poważnym wzrokiem i mruknęła tylko: „Nie w tym domu. I nie dla Niego”.
Wertując „stary” przedsoborowy mszał (mszał to ta gruba księga leżąca na ołtarzu, z której kapłan czyta modlitwy podczas mszy) odkryłem też głębokie znaczenie, jakie tym trzem kawałkom lnu bądź innego materiału przypisywano w modlitwach, związane z ich poświęceniem.
Wszystko bowiem, czego używa się do sprawowania mszy świętej powinno być uprzednio poświęcone lub pobłogosławione i w ten sposób uroczyście przeznaczone do użytku liturgicznego. Otóż w starym łacińskim tekście modlitw poświęcenia bielizny kielichowej mowa jest o tym, że oto stają się one „nowym sudarium naszego Pana”. W tym wypadku chodzi o chustę, którą nakryto twarz Jezusa w grobie (J 20,7), a więc o część Jego całunu.
Podobnie w kielichu i patenie, w których znajdują się wino i chleb, a po konsekracji Krew i Ciało Chrystusa teksty te każą dostrzec nam Jego nowy grób, nie mniej prawdziwy od tego znajdującego się Jerozolimie.
To z pozoru drobne odkrycie sprawiło, że przy kolejnej mszy świętej z jeszcze większą uwagą rozkładałem na ołtarzu korporał i brałem w dłonie naczynia liturgiczne. Przypomniało mi ono i uświadomiło raz jeszcze – a takich przypomnień nigdy dość – że oto dotykam całunu i grobu mojego Pana, Jego największych Tajemnic. A przede wszystkim, że to On sam jest tutaj OBECNY. I że nie ma większego cudu niż ta Jego Obecność.
