Żaden człowiek nie zastąpi mi Ciebie. Tylko Chrystus leczy ból straty Swoją Obecnością.
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Kochany Bracie, w pierwszych słowach tego listu chciałabym Ci uzmysłowić, że to nieładnie tak odchodzić bez pożegnania, bez do widzenia, bez dobrego spojrzenia i tego charakterystycznego szelmowskiego uśmiechu. Zgasiłeś mi światło, bym nie doczytała ostatnich linijek z Twojej Księgi Życia. Zgasłeś mi Ty, zgasłam na długo ja. I znów Bóg się rodzi, przypomina, że ciągle Jest. Nie odszedł, był tu wciąż. I Ty też po swojemu jesteś. Chociaż…
Nie odzywasz się do mnie od wielu miesięcy. Nie wiem, czy tęsknisz, czy wiesz, co u mnie słychać. A jeśli poproszę o jakiś znak od Ciebie, iskierkę Twojej obecności, dasz mi ją? Czy może teraz ktoś pilniej strzeże Twoich kroków i nie pozwala przekroczyć granicy, za którą zaczyna się niewyobrażalna tęsknota za Tobą? Codziennie proszę Anioła Stróża i innych znanych mi Mieszkańców Nieskończoności, by Cię odnaleźli pośród tych oczu odwróconych od nas, od widzialnych, i żeby Ci szepnęli prosto w serce, że wybaczam i już się na Ciebie nie gniewam.
Czy pamiętasz, jak wtedy, w tę ostatnią niedzielę tak po prostu i tak bardzo chciało się nam żyć? Tropami swych pasji weszliśmy w Boży dzień. Moi skrzydlaci przyjaciele zaprowadzili mnie najpierw na Ucztę, na którą Ty już nie zdążyłeś dotrzeć. Może nie byłeś tak głodny, może na wszystko miałeś zawsze odpowiedni czas. Czekaliśmy na niedzielną rodzinną kolację wśród salw śmiechu z Twoich anegdotek. Tak, miałeś rację, że ja za dużo pracuję, że mnie pochłaniają te ulubione belfrowskie obowiązki. Tak, na pewno kiedyś zmienię zawód. Tymczasem to nadal był mój świat, a Twój… Złapałeś oddech, złapałeś prędkość… zatrzymałeś się na zawsze… Zgasło nam światło… Wszyscy się zatrzymaliśmy… Dałeś mi najgłębsze rekolekcje w moim prostym życiu. Z tamtej niedzieli pamiętam te najboleśniejsze słowa mojej patronki z Betanii: “Panie, gdybyś tu był, mój brat…”. Bezlitosny Anioł Śmierci i inni bliscy mi Mieszkańcy Nieskończoności nie posłuchali mego wołania.
Kochany Bracie, to już trzecia wigilia bez Ciebie. A może nadal z Tobą? Może zapukasz do drzwi, wejdziesz z tą charakterystyczną dla ciebie nonszalancją i poczuciem humoru wprowadzisz nas w pogodny, świąteczny nastrój. Wypełnisz pustkę, która jest nie do wytrzymania. Miejsce przy stole dla zbłąkanego wędrowca zająłbyś już nie tylko symbolicznie. A skoro wigilijny opłatek ma łączyć choć dzielony, niech spotkają się rzeczy widzialne z niewidzialnymi, tęsknoty i odpowiedzi na nie z domu zwanego Nieskończonością. Niech się wcieli w codzienność to moje darowanie win.
Drogi Bracie, chcę Ci dziś przebaczyć i wyznać, że już się nie gniewam na te rany duszy, już nie przewiązuję kirem ukochanych, naszych wspólnych przeżyć i wspomnień. Uczę się żyć, a dopóki jestem tutaj i tęsknię, Ty też jesteś. Bo tęsknota to miłość, która pozostaje. Przebaczam Ci też Twoje odejście bez pożegnania, ale z nadzieją na do widzenia. Przebaczam to, że nasza Mama wolała być przy Tobie, że się wyprowadziła i zamieszkała obok Ciebie w swej martwej pościeli.
Gdy będziesz pomagał Chrystusowi zdmuchiwać świeczki z urodzinowego niebiańskiego tortu (w końcu ma ponad dwa tysiące lat), szepnij naszemu Panu do serca, że na Niego też już się nie dąsam. W końcu przecież nie wszystkim Martom wskrzesza braci. Przyjmuję to, że dla mnie nie zrobił wyjątku.
Kochany Bracie, byłeś widzialnym światłem w moich niejasnościach, kołem ratunkowym mej nieporadności, iskierką radości w moich dramatach, cudownym szaleństwem w mojej skończoności. Kiedyś się spotkamy, świętując Twoje narodziny dla Nieba, na wieczerzy u naszego Boga Ojca. Usiądziemy z Rodziną z Nazaretu przy wspólnym stole przykrytym białym, haftowanym przez aniołów albo naszą Mamę obrusem. I ja na pewno ten obrus poplamię ku Twojej złośliwej uciesze. I już nie mogę się tego doczekać. Żaden człowiek nie zastąpi mi Ciebie. Tylko Chrystus leczy ból straty Swoją Obecnością.
Czytaj także:
„Bardzo Cię kochamy”. List do nienarodzonej, śmiertelnie chorej córki
Czytaj także:
Wdowcy. Jak dalej żyć bez ukochanej osoby?
