Biblijne matki. Kobieta kananejska – ta, która się nie obraziła

Historię kobiety kananejskiej możemy poznać w 15. rozdziale Ewangelii wg św. Mateusza i w 7. rozdziale Ewangelii wg św. Marka. Jezus wraz z apostołami, jakiś czas po przebyciu ziemi Genezaret, udał się w stronę Tyru i Sydonu. Właśnie z tej okolicy wyszła mu naprzeciw kobieta. Nie wiemy o niej wiele, oprócz tego, że pochodziła z Kanaanu, choć – jak dokładniej relacjonuje św. Marek – była Syrofenicjanką.

Istotne jest to, że była obca. Była poganką. Domyślamy się, że nosiła w sobie dużo bólu ze względu na położenie swojej córki.

Kobieta dobrze wiedziała, kim jest Jezus. Prawdopodobnie słyszała o Nim i cudach, jakie czynił. Szukała więc ratunku dla swojego dziecka. Ale w jej niemal desperackiej postawie było coś więcej, niż zaledwie próba ocalenia córki.

Co robi Jezus wobec rozpaczliwej prośby kobiety? Nic. Nic!

– pisze ewangelista. To lekceważące zachowanie Jezusa uwiera serce czytelnika. Przynajmniej moje. Niewiele jest takich miejsc w Ewangelii, kiedy jesteśmy Jezusa postawą niemiło zaskoczeni, kiedy chcemy zapytać, dlaczego tak postąpił. Czy był zmęczony, miał już dość tych wszystkich ludzi? Czy miał w tym bardzo konkretny cel? Wierzę, że tak, choć po ludzku mogę nie rozumieć.

Kobieta powtórnie błagała o pomoc, a jej rozpaczliwe nawoływania doskwierały nawet apostołom.

– mówili. Kiedy wyobrażam sobie tę sytuację, krzyk Kananejki mnie przeszywa. Prócz bólu jest w nim coś niezłomnego – ten krzyk nie chce ucichnąć.

Mimo tego Jezus odrzucił ją:

Kobieta jednak nie odwróciła się od Niego, lecz padła Mu do stóp, ponownie błagając o pomoc. I wtedy doszło między nimi do zachwycającej wymiany zdań.

Wiecie, co najbardziej mnie porusza w postawie tej kobiety? To, że ona się na Jezusa nie obraża, choć ma ku temu powody. Przecież Jezus zrównał ją z psami! A ona nie rzuca „fochem”, nie mówi „nie, to nie!”. Absolutnie się nie poddaje. Albo raczej – absolutnie się Mu poddaje… Czy czuła się dotknięta? Nie wierzę, że nie. Ale jest ponad tym upokorzeniem. I to jest – moim zdaniem – jej wygrana.

Obrazić się jest łatwo, ale podjąć dialog i troskę o relację mimo naszej urażonej dumy już trudniej. Ile razy w życiu obraziłaś się na Jezusa? Myślałaś, że cię nie słucha, że cię lekceważy, że nie jesteś dla niego ważna? Że innym rzuca chleb, a tobie nawet okruszyna nie spada?

W tym krótkim biblijnym spotkaniu z poganką możemy dostrzec, że Jezus czasem chce mówić do nas milczeniem, niejasną sytuacją, a nawet bolesnym słowem. Dać nam przestrzeń ku temu, abyśmy to my zawalczyli o Niego, a nie odwrotnie.