Godzinami siedziała przed lustrem, czesała włosy. I stał się cud, który pchnął ją ku świętości

Żyła zaledwie 61 lat. Miała 29 lat, gdy założyła Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa i szkołę dla dziewcząt. „Nie tęsknię za niczym innym, jedynie za Jezusem Ukrzyżowanym, nie pragnę niczego innego prócz Jezusa Ukrzyżowanego, nie kocham nic innego, jak Jezusa Ukrzyżowanego, nie szukam niczego, jedynie Jezusa Ukrzyżowanego” – pisała w liście.

Maria de Mattias za życia otworzyła 70 placówek. Zmarła w opinii świętości. Ale nie urodziła się święta. Trudne dzieciństwo z despotyczną i smutną matką zraniło ją głęboko i przez wiele lat nie mogła się z niego otrząsnąć. Kto wie, co by się stało, gdyby pewnego dnia…

Był czwarty lutego 1805 r., bardzo zimny dzień. W małej wiosce Vallecorsa we Włoszech Jan i Octavia De Mattias czekali na narodziny kolejnego dziecka. Po ciężkim porodzie przyszła na świat dziewczynka. Była drugim z czworga dzieci małżonków.

Rodzina była zamożna, ale czasy trudne. Chaos, który wywołały wojny napoleońskie sprzyjał rozbojom i napadom. Rodzina rzadko opuszczała domostwo, a Maria, zgodnie z duchem epoki, w której dziewczęta nie zdobywały formalnego wykształcenia, nie chodziła do szkoły.

Jednak jej wykształcenie i formacja były dla rodziców ważne. Czytać i pisać nauczyła się w domu. Książek nie brakowało, ojciec dbał, by w bibliotece obecne były ważne lektury, również duchowe.

Relacje domowe nie należały do najlepszych. Pani Octavia miała naturę despotyczną, była zgorzkniała i zmęczona życiem. Zazwyczaj szukała ciszy i ustronnych pokojów. Gdy podejmowała domowe prace – narzekała i miała pretensje o wszystko.

Nie okazywała czułości, a dziecięce zabawy czwórki dzieci bardzo ją drażniły. Reagowała krzykiem, często biciem. Nie potrafiła okazać czułości, nie przytulała i nie organizowała wspólnych zabaw.

– Jesteś skaraniem boskim – krzyczała, kiedy mała Maria biegała rozrzucając ubrania po całym domu.

– Ale co ja złego zrobiłam, mamo? – mówiła wtedy dziewczynka stojąc bezradnie na środku pokoju.

Jan de Mattias był z natury zaprzeczeniem żony, ale chcąc łagodzić jej nastroje nie negował metod wychowawczych. Gdy sam zajmował się dziećmi, próbował rekompensować braki czułości.

To z nim Marię łączyła więź prawdziwej miłości. To on nauczył ją modlitwy i wprowadzał w życie duchowe. Mamy raczej unikała, choć po latach widziała w jej postawie raczej nieumiejętność niż złą wolę.

Jednak w okresie dojrzewania zimna postawa mamy sprawiła, że dziewczyna zaczęła unikać ludzi, zajmować się sobą, przesiadywać w pokoju i nie okazywać uczuć. Często siadywała przed lustrem i czesała w milczeniu włosy, mogła to robić godzinami. Tu była bezpieczna, ale bardzo cierpiała.

Na ścianie pokoju, vis à vis lustra toaletki, wisiał obraz Bożego Macierzyństwa. Kiedy Maria siadała na krześle, obok swojej, zazwyczaj smutnej twarzy, widziała w lustrze tulącą w ramionach małego chłopca Maryję.

Przez lata w ogóle nie zwracała na ten fakt uwagi, ale pewnego dnia poczuła w głębi serca, że ta Maryja, która odbija się w jej lustrze, woła „Chodź do mnie…”. To było wstrząsające odkrycie.

Łzy płynęły po policzkach dziewczyny, nie wiedziała co robić, ale za dawną radą ojca modliła się całym sercem, w spazmach szarpiących jej ciałem, żeby Maryja powiedziała jej co robić, co dalej, bo przecież się męczy i cierpi i nie może całymi dniami siedzieć przed lustrem, ale nie potrafi wyjść z pokoju, boi się działać, boi się żyć…

I stało się coś niezwykłego. Tęskniąca przez całe dzieciństwo za czułością mamy, za ciepłem, za pocałunkami Maria doświadczyła, fizycznie i na głębinach serca, miłości matczynej od Maryi.

Ciepło wypełniło jej ciało, czuła się zanurzona w miłości i otulona miłością. Wszystkie braki, rany, które zadała szorstka i zgorzkniała mama Octavia, wypełniła i zaleczyła, w ciągu chwili, Maryja! To była rewolucja. Z krzesła przed lustrem wstała zupełnie inna osoba.

Od tej pory rozmowy przed obrazem były najpiękniejszymi chwilami dnia. „Matko Najświętsza, udziel mi światła” – powtarzała. Modliła się z wysiłkiem. Rewolucja dotknęła jej serca i ustawiła kierunek życia, dała pewność i siłę, ale nie zmieniła dotychczasowej Marii na nową – dziewczyna musiała podjąć wysiłek formacji.

Modlitwa była dla niej trudem. Oskarżała się, że kocha za mało, szukała tego płomienia, którego doświadczyła w czasie cudu przed lustrem. Mozolnie szła na przód. Sukcesem było to, że nie ustawała. Co pewien czas czuła, że Maryja jest blisko i pomaga jej w trwaniu.

Siadywała przed obrazem i spędzała tak długie godziny. Zalana łzami, bez słów. Po pewnym czasie odkryła, że Maryja pokazuje jej swojego Syna i budzi pragnienie, aby to Jego pokochała całym sercem i na całe życie, bo to On odkupił dusze swoją najdroższą krwią.

Maria nie wszystko rozumiała, ale zaczęła odważnie prosić Matkę i nie wstydziła się mówić Jej, że nie rozumie. „Maryjo, pomóż mi, abym pałała miłością do Jezusa i do Ciebie. Powiedz mi, co mam czynić, aby podobać się Twojemu Synowi?” – wyznała pewnego dnia.

I o dziwo, w tym modlitewnym spotkaniu Maryja, wskazując na Kalwarię, zaprosiła ją do wejścia na tę drogę. „Nie bój się, pomogę ci” – odpowiedziała na lęk, który szarpnął sercem Marii.

Domowe sanktuarium vis à vis lustra było dla Marii rajem, ale miała świadomość, że nie spędzi tam całego życia, i że potrzebuje pomocy, przewodnika. W 1822 r. w kościele w Vallecorsie zaplanowano misje ludowe. Z kazaniami przyjechał 36-letni wówczas ks. Kasper del Bufalo, założyciel Misjonarzy Krwi Chrystusa, który od lat niestrudzenie głosił kazania w ogarniętej chaosem Italii.

Był w nim żar i miłość Jezusa. Gdy stawał przed ludźmi – głosił również bandytom ukrywającym się w górach – niewielu opierało się zmianie życia, fundował słuchaczom duchowe trzęsienie ziemi.

Gdy w 1822 r. stanął na ambonie w Vallecorsie – zatrząsnął życiem Marii de Mattias. Miała 17 lat, kochała Boga i wiedziała, w jaki sposób będzie mogła Mu to okazać – chciała być dla Niego na wyłączność. Ale co to znaczy? Nie może przecież siedzieć przed obrazem i rozmawiać z Maryją.

Rozpoczęła modlitewny szturm o jasne pokazanie jej tego, co ma robić. I przyszła łaska! Zobaczyła w sercu „rzeszę zakonnic, które w Bogu były złączone i usłyszała: „Oto twoje towarzyszki, które później rozpoznasz w swoich córkach” – wspominał w mowie pogrzebowej po śmierci Marii ks. Giovanni Merlini, jej wieloletni kierownik duchowy i współpracownik św. Kaspera del Bufalo.

W 1834 r. Maria ma 29 lat. Od jej nawrócenia minęło już dwanaście długich lat. Po zamkniętej, nieśmiałej dziewczynie, która bała się ludzi i godzinami siedziała przed lustrem, nie ma już śladu. Przeszła wewnętrzną metamorfozę, dlatego gdy biskup diecezji Anagni, Giuseppe Maria Lais prosi ją, by otworzyła szkołę dla dziewcząt w Acuto, zgadza się od razu.

4 marca 1834 r. zakłada Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa, którego nadrzędnym zadaniem będzie troska o to, „aby wszystkim dać poznać czułą miłość Ojca Niebieskiego” i „Jezusa, Miłość Ukrzyżowaną”.

Maria była przekonana, że każda reforma społeczna rodzi się w sercu człowieka, a on przemienia się dopiero wtedy, kiedy zrozumie, że jest cenny w oczach Boga i jest przedmiotem jego miłości. Jezus – Bóg i Człowiek – nie przelewałby krwi za kogoś, kogo nie kochałby miłością bez końca.

Każdy dzień swojego życia – od nawrócenia, aż do 22 sierpnia 1866 r., gdy umiera – poświęca temu, by „żadna kropla Boskiej krwi nie była przelana nadaremnie”. Naśladuje w tej trosce Maryję. W Niej widzi pierwszą adoratorkę Boskiej krwi. Wie, że Maryja zawsze prowadzi do Jezusa, to jest cel Jej życia.

„Szukajmy pokrzepienia w najdroższej krwi i w najświętszej Matce, która nie przestaje zlewać na nas swojego miłosierdzia” – pisze w liście z 1842 r.

Źródła:
M. Spinelli. Kobieta Słowa. Życie Marii De Mattias.
Listy błogosławionej Marii De Mattias