Podczas Męki Pańskiej równolegle rozgrywają się dwa dramaty [komentarz do czytań]

W Niedzielę Palmową słyszymy najdłuższy czytany w liturgii fragment Ewangelii. To opis Męki Pańskiej z Ewangelii według Mateusza. Prowadzi od decyzji Judasza o wydaniu Jezusa, przez Ostatnią Wieczerzę, pojmanie w Getsemani, sąd, mękę aż do śmierci na krzyżu.

To także historia uczniów Pana. Ich nadziei i zwątpień, lęków i upadków. Co mówi Męka Pana o towarzyszach Jezusa? Co mówi o nas?

Czy było to pytanie czysto organizacyjne? Pamiętali zapewne Paschę sprzed roku, spędzoną z Nauczycielem, być może również tę sprzed dwóch lat. Czy spotkają się w tym samym zaprzyjaźnionym domu? A może przeczuwali, że ta Pascha będzie inna?

Niepokoiło ich, że Jezus kilka razy wspominał o swoim odejściu, zapowiadając swą straszną śmierć. Nie chcieli o tym myśleć.

Tego jednak nie przeczuwali w najgorszych przewidywaniach. Na samym początku wieczerzy, gdy byli już razem przy stole, oznajmił im, że jeden z nich Go zdradzi... Radość paschalnego wieczoru prysnęła w jednej sekundzie. Patrzyli podejrzliwie jeden na drugiego. „Chyba nie ja, Panie?” – pytali niepewnie.

A jednak to musiał być jeden z nich. Niektórzy słyszeli słowa Jezusa, gdy odpowiadając, pochylony w stronę Judasza, stwierdził tajemniczo: „Sam to powiedziałeś...”

Wciąż byli zaskoczeni Jego słowami, zmieniającymi uświęcony tradycją ryt Paschy. Gdy dawał im macę, zamiast tradycyjnych słów o „chlebie niedoli, który ojcowie jedli w ziemi egipskiej”, powiedział, że to „Jego Ciało” i zachęcał, by jedli. Paschalny kielich nazwał „swoją Krwią Przymierza” i dawał wszystkim do picia.

Gdy jednak zapowiedział, że tej nocy oni wszyscy zwątpią w Niego, czuli, że muszą zaprotestować. Najpierw Piotr, za nim wszyscy inni, zapewniali, że nigdy się Go nie wyprą, nie zwątpią! Nawet gdyby mieli z Nim umrzeć. Początkowa niepewność minęła. Sami uwierzyli swoim słowom.

Pocałował Go. Jak kochanego brata. Jak nie widzianego dawno przyjaciela. To był umówiony znak. Uczeń wydał Mistrza. Za chwilę zgraja uzbrojona w miecze i kije rzuci się na Jezusa, by zawlec Go przed sąd Kajfasza.

„Przyjacielu, po co przyszedłeś?” Judasz – przyjaciel Jezusa – znajdzie wkrótce dramatyczną odpowiedź na to pytanie.

Tyle zostało z gorliwych zapewnień. Smutne spełnienie Jezusowej zapowiedzi. Trzykrotne, potwierdzone przysięgą, wyparcie się Najbliższego. Prawda, która boli. I gorycz łez.

Równolegle rozgrywają się dwa dramaty: dramat Zdradzonego i dramat zdrajcy. W tym pierwszym ów drugi mógł znaleźć ocalenie. Czy przyjaciel-zdrajca nie wierzył w Jezusowe przebaczenie? Pycha nie pozwoliła mu przyjąć prawdy o swym grzechu? Poczucie winy ostatecznie odebrało mu nadzieję? Możemy się jedynie domyślać.

Droga Judasza radykalnie różni się od drogi Piotra – także zdrajcy. Ten, upokorzony swym grzechem, znalazł ratunek w miłosierdziu Zmartwychwstałego. Wyznanie skruszonego Piotra zawsze ukazywać nam będzie drogę powrotu do Jezusa. „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”.