Czym tak naprawdę jest wewnętrzna pustka?

Czym tak naprawdę jest wewnętrzna pustka? Możemy w ten sposób opisywać swój wewnętrzny stan, pozostając nieświadomymi tego, co dzieje się w naszym wnętrzu. Słowo pustka może dotyczyć bardzo różnych aspektów twojej psychiki, które możesz próbować zawrzeć w słowie, co pozwoli ci zrozumieć samego siebie. Być może będzie się to wiązało z ulgą od czegoś, co wydaje się obecnie trudne do zniesienia.

Pustkę można opisać jako stan, w którym trudno utrzymać wewnętrzne poczucie, że ktoś jest. Nie można mieć wówczas poczucia więzi z innymi. Fizyczna nieobecność danych osób powoduje ich psychiczne zniknięcie. Nie ma nadziei na to, że bliska relacji powróci i będzie mogła być kontynuowana. Zakłócone pozostaje poczucie stałości i bezpieczeństwa w relacji i tym samym utrudnione jest doświadczanie ciągłości własnego istnienia.

Odczuwanie wewnętrznej pustki może łączyć się z przeżyciem przedwczesnej separacji z najbliższym opiekunem we wczesnym okresie życia. Na początku swojego istnienia nie jesteśmy psychicznie odrębnymi osobami, które są w stanie przetrwać poza relacją z tzw. obiektem przywiązania.

Potrzebujemy stałej obecności jednej osoby, jej umysłu, który pomyśli o naszych potrzebach i uczuciach i będzie w stanie empatycznie na nie reagować. W ten sposób dokonują się nasze psychiczne narodziny. Jeżeli proces ten z różnych względów zostaje zakłócony czy całkowicie przerwany na przykład w wyniku dłuższej nieobecności podstawowego opiekuna dziecka, powstaje coś na kształt psychicznej dziury, która może dawać o sobie znać jako odczuwany już w dorosłym życiu stan wewnętrznej pustki.

Pustka może być stanem odwrócenia się od relacji. W ten sposób możemy chcieć bronić się przed bólem związanym z rozczarowaniem. Jest on jednak czymś nieuniknionym w budowaniu więzi z innymi. Nie ma osób idealnych i prędzej czy później dana osoba nas zawodzi. Możemy wówczas obrazić się i zdecydować się na wycofanie z danej relacji. Niejako stajemy wówczas ponad własnymi potrzebami i uczuciami związanymi z daną osobą, zaprzeczamy temu, że jeszcze przed chwilą była ona nam bliska i ważna w naszym życiu. Niekiedy jest tak, że możemy zupełnie nie angażować się w bliskie relacje nie „ryzykując” bolesnego rozczarowania innymi. Stajemy jednak w miejscu wewnętrznej pustyni. Nasze wnętrze nie może wypełnić relacja, która mogłaby zasilić nasze psychiczne życie.

Innym aspektem przeżywania nieznośnej pustki może być ucieczka przed zależnością. W dzisiejszych czasach promocji samowystarczalności bardzo łatwo można wejść w iluzję polegającą na tym, że jesteśmy w stanie sami zapewnić sobie zaspokojenie każdej życiowej potrzeby. Tymczasem to, czego najbardziej możemy potrzebować to obecność innych. Ta jednak może kojarzyć się z bolesnym przeżyciem zależności, której mniej lub bardziej świadomie możemy się obawiać.

Z czym kojarzy ci się zależność? Być może jest dla ciebie zawstydzająca lub wręcz upokarzająca? Z jakimi doświadczeniami możesz to połączyć? Spróbuj zobaczyć jakiego typu zależności od swoich rodziców doświadczałeś w swoim dzieciństwie. Być może pomoże ci to zrozumieć, przed czym uciekasz i co możesz zrobić, aby w obecnym momencie życia przeżyć zależność jako bardziej przyjemne doświadczenie. Zależność nie musi być wyłącznie wskazaniem na twoją słabość czy ułomność. Może łączyć się z przeżyciem troski, opieki i wsparcia.

Odczucie pustki może być również związane z życiową nudą. Być może porzuciłeś swoje marzenia? A może z różnych powodów boisz się wprowadzić coś nowego w swoim życiu lub zrezygnować z czegoś, co ci nie służy? Podjęcie wyzwania może budzić nieprzyjemne uczucia, jednak stagnacja i trwanie w miejscu również może okazać się wypalająca.

Możesz spróbować odkryć to, co nakazuje ci kurczowo trzymać się jednej życiowej koncepcji bez możliwości zrobienia jakiegokolwiek ruchu w różnych obszarach twojego życia. Czasami niewielka zmiana może okazać się ożywcza.