Wszystko za wszystko. Ta kobieta uczy prawdziwego zaufania [Komentarz do Ewangelii]

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus, nauczając rzesze, mówił:

«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».

Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.

Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».

W czasach Jezusa świątynia jerozolimska była sercem religijnego i społecznego życia Izraela. Ludzie często przychodzili tam, aby złożyć ofiary na utrzymanie świątyni oraz na cele charytatywne, co było religijnym obowiązkiem. W zewnętrznym dziedzińcu świątyni znajdowało się trzynaście skarbonek w kształcie trąb, do których wierni wrzucali swoje ofiary. Były one dostępne publicznie, więc darczyńcy mogli być obserwowani, co przyczyniało się do rywalizacji o uwagę innych.

Wdowa, o której mowa w tej Ewangelii, należała do najuboższych grup społecznych – kobiety bez męża miały wówczas niewielkie możliwości zarobku i zazwyczaj polegały na pomocy krewnych lub jałmużnie. Mimo swego ubóstwa, wdowa wrzuciła do skarbony dwa pieniążki, co oznaczało całkowitą ufność w Bożą opiekę. W oczach ludzi jej dar wydawał się nieistotny, lecz Jezus dostrzega w nim coś wyjątkowego, uznając go za „wszystko, co miała na swoje utrzymanie”.

Duchowy sens tej przypowieści pokazuje różnicę między powierzchowną religijnością a autentyczną wiarą. Jezus docenia ofiarę wdowy, ponieważ jest ona wyrazem pełnego oddania i miłości do Boga – nie liczy się wartość materialna daru, lecz czystość intencji i serce, które za nim stoi. W przeciwieństwie do uczonych w Piśmie, którzy dbają o zewnętrzne oznaki swojej pobożności i statusu, wdowa pokazuje, że prawdziwa religijność jest ukryta w pokorze i zaufaniu Bogu.

To jest także wezwanie do przełamania tendencji do samowystarczalności i docenienia naszej zależności od Boga. Ofiara wdowy to nie tylko akt hojności, ale także świadectwo jej absolutnego zawierzenia Bożej opatrzności.

Ta Ewangelia stanowi zaproszenie do życia w duchu ofiary i ufności. Może być dla nas zachętą do refleksji nad naszym podejściem do dóbr materialnych i naszą hojnością. Oto kilka sposobów, jak możemy wcielić to słowo w nasze codzienne życie: