Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, nauczając rzesze, mówił:
«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».
Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Wszystko za wszystko
W czasach Jezusa świątynia jerozolimska była sercem religijnego i społecznego życia Izraela. Ludzie często przychodzili tam, aby złożyć ofiary na utrzymanie świątyni oraz na cele charytatywne, co było religijnym obowiązkiem. W zewnętrznym dziedzińcu świątyni znajdowało się trzynaście skarbonek w kształcie trąb, do których wierni wrzucali swoje ofiary. Były one dostępne publicznie, więc darczyńcy mogli być obserwowani, co przyczyniało się do rywalizacji o uwagę innych.
Wdowa, o której mowa w tej Ewangelii, należała do najuboższych grup społecznych – kobiety bez męża miały wówczas niewielkie możliwości zarobku i zazwyczaj polegały na pomocy krewnych lub jałmużnie. Mimo swego ubóstwa, wdowa wrzuciła do skarbony dwa pieniążki, co oznaczało całkowitą ufność w Bożą opiekę. W oczach ludzi jej dar wydawał się nieistotny, lecz Jezus dostrzega w nim coś wyjątkowego, uznając go za „wszystko, co miała na swoje utrzymanie”.
Świadome zawierzenie się Bogu
Duchowy sens tej przypowieści pokazuje różnicę między powierzchowną religijnością a autentyczną wiarą. Jezus docenia ofiarę wdowy, ponieważ jest ona wyrazem pełnego oddania i miłości do Boga – nie liczy się wartość materialna daru, lecz czystość intencji i serce, które za nim stoi. W przeciwieństwie do uczonych w Piśmie, którzy dbają o zewnętrzne oznaki swojej pobożności i statusu, wdowa pokazuje, że prawdziwa religijność jest ukryta w pokorze i zaufaniu Bogu.
To jest także wezwanie do przełamania tendencji do samowystarczalności i docenienia naszej zależności od Boga. Ofiara wdowy to nie tylko akt hojności, ale także świadectwo jej absolutnego zawierzenia Bożej opatrzności.
Uczmy się od ubogiej wdowy
Ta Ewangelia stanowi zaproszenie do życia w duchu ofiary i ufności. Może być dla nas zachętą do refleksji nad naszym podejściem do dóbr materialnych i naszą hojnością. Oto kilka sposobów, jak możemy wcielić to słowo w nasze codzienne życie:
- Ufność w Bożą Opatrzność
Tak jak wdowa, możemy z większą ufnością oddawać swoje troski Bogu. Przypomnienie sobie, że Bóg troszczy się o nas, pozwala nam oddawać Mu kontrolę nad naszym życiem – zwłaszcza w obliczu finansowych trudności lub życiowych kryzysów. - Skromność i pokora
Jezus przestrzega przed pychą i dążeniem do uznania. Możemy zastanowić się nad naszą motywacją do czynienia dobra i unikać szukania uznania innych – nasze dobre uczynki warto wykonywać z intencją służenia Bogu i ludziom, a nie budowania własnej reputacji. - Hojność serca
Ten fragment uczy nas, że nawet małe gesty mają wielką wartość, jeśli wypływają z serca. W codziennym życiu możemy praktykować hojność – nie tylko materialną, ale także hojność naszego czasu, uwagi i współczucia wobec innych. - Oddanie tego, co mamy
Wdowa dała wszystko, co posiadała, co było aktem całkowitego oddania Bogu. Może to być dla nas inspiracją, aby dzielić się tym, co mamy, nawet jeśli jest to niewiele. Często małe gesty mogą być źródłem wielkiego błogosławieństwa dla innych.
