Okres (nie) zwykły. Jak go świętować?

„Tato, dzisiaj na mszy mieliśmy pierwszy raz zielone kapturki, one są takie ładne…” - usłyszałem od syna po tym, jak przyszedł z kościoła po swojej służbie przy ołtarzu, podczas jednej z mszy św. w tygodniu. Kapturki, czyli pelerynki zakładane wokół szyi i na ramiona na komeżkę ministrancką. Karol od niedawna jest pełnoprawnym ministrantem, więc po kolei odkrywa kolejne prawa ministranckiego życia wpisane w rok liturgiczny. Wiele emocji odgrywają kolory poszczególnych elementów stroju. Pierwszy raz spotkał się z kolorem zielonym, którym to bardzo się zachwycał. Gdy powiedziałem mu, że ten kolor oznacza „okres zwykły”, jego reakcja nie była przepełniona euforią.

No właśnie. Okres zwykły… czyli taki nieświąteczny. Taki, w którym nie obowiązują specjalne zasady, posty, przywileje. Taki, podczas którego nie oczekujemy na nic „wielkiego”. Taki, w którym w żaden wyjątkowy sposób nie celebrujemy ważnych wydarzeń. Po prostu zwykły. Ostatnie tygodnie były specyficzne. I w Kościele i w naszym codziennym życiu. Najpierw adwent, roraty, lampiony, pieśni adwentowe przepełnione tęsknotą ludu za Zbawicielem. Później radość z Narodzenia, serdeczność, życzliwość, choinka, wigilia, prezenty, spotkania rodzinne, opłatek, świąteczne wypieki, kolędy, kolędnicy, szopka,  pastuszkowie, królowie, itd. A teraz…? Zwykły czas.

Mimo, że pelerynki ładne, to symbolizujące nic nadzwyczajnego. Powrót do codziennych obowiązków. Do szkół: ocen, kartkówek, odpowiedzi ustnych, zadań domowych, zaliczeń. Powrót do pracy: planowania, liczenia, raportowania, uczenia, rozwożenia, sprzedawania, budowania, strzyżenia, itd. Czas, w którym nie pozostaje nic innego jak tylko się otrząsnąć z wyjątkowości okresu okołoświątecznego i popatrzeć na świat racjonalnymi oczami, które trudno jest czymś zaskoczyć. Czasami w tych oczach brakuje iskry, brakuje płomienia. W lustrze widać zmęczenie, za oknem poranne ciemności, w domu te same, powtarzające się bolączki.

W tym miejscu pojawia się mój Karol, który zachwyca się zieloną pelerynką. Nieświadomy tego, co oznacza jej kolor. Jest tu i teraz, mówi o swoich odczuciach, o tym, co widzi i jak go to nastraja. Potrafi się cieszyć z prostych rzeczy, choć paradoksalnie podkreśla niesamowitość zwykłości. Choć mówi o czymś, na co „starzy” ministranci może nie zwracają uwagi. Ale jest to dla niego pierwsze i po prostu ładne. To taka czysta dziecięca radość.

Taka, której nam (mnie) brakuje. Taka, która nie patrzy w górę i mówi: „dobrze, że nie pada”. Tylko taka, która widzi piękne różowe niebo rozpościerające się o wschodzie słońca nad okalającymi nas górami. Taka, która każe się zatrzymać w drodze do pracy i zrobić temu niebu zdjęcie, żeby podzielić się nim z bliskimi. Taka, która każe zauważyć w ciągu szarego dnia trzy małe, ale miłe rzeczy. Bo jest nam dane żyć. A to, że żyjemy w pięknym miejscu to już szczegół, o którym na co dzień zdarza się zapomnieć. Więc co z tym okresem zwykłym? Będzie zwykły jeśli ty go takim uczynisz.

Będzie niezwykły, jeśli ty go uczynisz niezwykłym. I to nie muszą być żadne fajerwerki i eventy z pompą. To może być zauważenie starań żony lub męża, niespodziewane posprzątanie pokoju przez córkę (bez proszenia po raz setny), kilka promieni słońca wdzierających się przez okno, spontaniczny taniec Burka, któremu niesiesz miskę z jedzeniem i wiele, wiele innych małych rzeczy. Rzeczy, które dzieją się codziennie, i w okresie świątecznym, i w okresie zwykłym. Dzieją się, czy tego chcemy, czy nie. Nam trzeba to tylko zauważyć, zatrzymać myśli, docenić, uśmiechnąć się w środku, zachwycić się. A zwykły czas stanie się niezwykłym.