Wady świętych. Dlaczego w Dziejach Apostolskich jest o kłótni, w której św. Paweł nie ma racji?

„Bycie złym nie jest dobre” – powiedział Jek-14 w „Kronikach Yody”, bardzo zabawnej animowanej kontynuacji „Gwiezdnych wojen”. My, chrześcijanie, myślimy tak samo. Ale wiemy coś jeszcze – że nawet kiedy zachowujemy się paskudnie, Bóg może wyciągnąć z tego coś dobrego. Potrzebne jest „tylko" jedno – nawrócenie.

Zbyt często myślimy o świętych jako o ludziach pozbawionych wad, bezgrzesznych. Zachowujemy się jak przełożona św. Teresy z Lisieux, która po jej śmierci wykreśliła z jej zapisków zdanie mówiące, że Teresie nigdy nie udało się odmówić różańca bez rozproszenia.

Tymczasem święci byli tacy sami jak my – mieli swoje słabości, irytowali się, bali, lenili. Skoro kochali Boga, modlili się i pracowali nad sobą, to na pewno udało im się wykorzenić wiele wad, ale Pan wybrał ich nie dlatego, że byli chodzącymi ideałami. Pisze o tym hiszpański ksiądz Jesús Urteaga w książce „Wady świętych”, pokazując bohaterów Starego i Nowego Testamentu.

Pewnego dnia między apostołem Pawłem a jego uczniem Barnabą nastąpił spór. Uznali nawet, że nie będą dalej wędrowali razem i każdy ruszył w swoją stronę, żeby głosić Dobrą Nowinę. O co poszło?

Barnaba chciał, żeby wędrował razem z nimi jego kuzyn Marek, a Paweł się temu sprzeciwiał. Marek kiedyś już im pomagał, ale kiedy trzeba było przejść przez wysokie góry Taurus, przestraszył się trudów i zdezerterował. Barnaba chciał dać Markowi jeszcze jedną szansę, a Paweł się nie zgadzał. Po jakimś czasie okazało się, że Marek się poprawił i nigdy więcej już nie okazał takiej słabości. Napisał jedną z Ewangelii i prawdopodobnie zginął śmiercią męczeńską. Paweł później wielokrotnie go chwalił w swoich listach.

Zdumiewające, że ci dwaj wielcy mężowie bez ogródek przedstawili swoje opinie (w tym fatalną opinię o św. Marku) i że Duch Święty dopuścił do tego, żeby historia tej kłótni znalazła się w Dziejach Apostolskich – zauważa ks. Urteaga. Jego zdaniem ani słabość Marka, ani sprzeczka wielkich mężów Bożych nie negują ich zasług i świętości. Jakie to pocieszające dla nas, którzy też czasem zbyt łatwo się poddajemy albo wdajemy się w sensowne i mniej sensowne spory!

Przyjrzyjmy się apostołom, którzy spędzili z Jezusem kilka lat, słuchali Go i byli świadkami cudów. W ewangeliach nieraz możemy znaleźć ich błędy i problemy charakterologiczne. Bywali niecierpliwi, zadziorni, kłótliwi, zazdrośni, cierpieli na przerost ambicji. W Ogrodzie Oliwnym zasnęli, kiedy Jezus usilnie prosił, żeby się z Nim modlili, i uciekli, kiedy przyszli po Niego żołnierze. Powiedzmy to jasno – byli dosyć szemranym towarzystwem, dopóki nie zstąpił Duch Święty, który na tych ruinach zbudował twierdzę. Glina zamieniła się w skałę, a śmierć stała się życiem – podsumowuje ks. Urteaga.

Mojżesz mimo licznych dowodów zwątpił w Bożą łaskę. Król Dawid sypiał z cudzą żoną i kazał zabić jej męża. Eliasz przestraszył się pogróżek królowej Jezebel i uciekł. Kobieta nazywana w Ewangelii jawnogrzesznicą zajmowała się prostytucją. Skoro jesteśmy do nich podobni w grzechach i niewiernościach, to również możemy ich naśladować w nawróceniu.

Grzechy mogą czasem – paradoksalnie – zbliżyć nas do Boga. Pamięć o własnych błędach pomaga nam lepiej rozumieć problemy innych ludzi i trud ich walki o nawrócenie. Kiedy poznajemy własną słabość, przekonujemy się, jak desperacko potrzebujemy Boga i Jego łaski.

Czasem głupi upadek wydarza się wtedy, kiedy wydaje nam się, że weszliśmy w taką fazę zażyłości z Bogiem, że pewne rzeczy już nam nie grożą. Jedna sytuacja potrafi otrzeźwić lepiej niż tygodniowe rekolekcje.

W liturgii Wigilii Paschalnej mówi się o „felix culpa” – błogosławionej winie: „O, zaiste konieczny był grzech Adama, który został zgładzony śmiercią Chrystusa! O, szczęśliwa wina, skoro ją zgładził tak wielki Odkupiciel!”.

Ks. Urteaga pisze, że jednej tylko wady nie znalazł u swoich bohaterów – smutku. „Czy zdarzyło ci się kiedyś zobaczyć, co się kryje pod płaszczykiem smutku? Kiedy jesteś zgorzkniały, zniechęcony, niepocieszony, podnieś matę swojego pesymizmu, a znajdziesz odrażającego robaka, który zwie się pychą” – pisze.

Myślę, że jednak znalazłyby się przykłady świętych, którzy grzeszyli pychą i smutkiem. Nie ma takiego bagna, z którego Bóg nie może nas wyciągnąć.