Czy człowiek z Całunu Turyńskiego był martwy?

Świat nauki od dawna pochyla się nad kwestią pochodzenia Całunu Turyńskiego i tożsamości postaci na nim widocznej. Bez wątpienia kolejne studium medyczne mogłoby uporządkować narosłe wokół tego tematu hipotezy.

Dr Bernardo Hontanilla, specjalista z dziedziny chirurgii plastycznej z hiszpańskiego Uniwersytetu w Navarze, opublikował w 2020 r. w czasopiśmie naukowym „Scientia et Fides” artykuł, w którym przedstawił swoje wnioski. Jak wyjaśnił Aletei, obraz postaci ze Świętego Całunu „przedstawia żywego mężczyznę”.

Dr Hontanilla, specjalista w chirurgii twarzy z dwudziestopięcioletnim stażem zawodowym, wymienia całą serię argumentów popierających to twierdzenie. Możesz się z nimi zapoznać, klikając w galerię zdjęć, gdzie znajdziesz szczegółowe wyjaśnienia.

„Na odbiciu z Całunu Turyńskiego są dobrze widoczne bruzdy nosowe. To te wgłębienia czy rowki, które mamy po prawej i lewej stronie nosa i które schodzą aż do ust” – wyjaśnia doktor. Na zwłokach te bruzdy są niewidoczne, gdyż wraz ze śmiercią mięśnie tracą napięcie i rowki znikają. W przypadku osoby żywej bruzdy zanikają jedynie w wyniku paraliżu twarzy.

„Obecność bruzd nosowych jest niekompatybilna z pośmiertnym stanem ciała, za wyjątkiem przypadku twarzowego spazmu, którego nie stwierdzamy u osoby z Całunu Turyńskiego” – jak podkreśla Hontanilla.

Doktor twierdzi, że „po śmierci ciało doświadcza pewnego rodzaju rozluźnienia, co wywołuje otwarcie ust. U postaci z Całunu Turyńskiego tego nie stwierdzamy – usta są zamknięte”. Zamknięte usta i, jednocześnie, bruzdy nosowe to kolejne oznaki niekompatybilne ze stanem zwłok.

Dr Hontanilla prowadził badania na trójwymiarowym (3D) modelu stworzonym na podstawie postaci z Całunu Turyńskiego. Poprosił też mężczyzn o atletycznej budowie ciała i wzroście 1,70 m – 1,80 m, aby położyli się na wznak z twarzą skierowaną w górę i wykonali ruch wstawania.

Oto wnioski, do jakich doszedł, obserwując postać z Całunu Turyńskiego: „Widać wygięcie w przód szyi, asymetryczne niepełne zgięcie nóg (są trochę zgięte kolana, niejednakowo w przypadku obu nóg), jedna stopa oparta jest na podłożu. Jednocześnie dłonie sięgają genitaliów i przykrywają je”. Hontanilla dodaje: „To co widzimy na Całunie, to seria ruchów, jakie wykonuje osoba, która się podnosi”.

Chociaż do tej pory uważano, że postać z Całunu Turyńskiego przedstawia zmarłego mężczyznę, dr Hontanilla twierdzi, że na Całunie „są oznaki śmierci i oznaki życia”. Wśród oznak życia są te typowe dla podnoszącego się z pozycji horyzontalnej mężczyzny.

Wśród oznak śmierci widocznych na Całunie są, na przykład, plamy krwi. „Na twarzy i na plecach znajduje się krew przedśmiertna; na boku, gdzie wokół skrzepu jest wybroczyna z surowicy, widoczna jest krew pośmiertna”.

Według dr Bernarda Hontanilla dane uzyskane z badania „nie są w stanie stwierdzić, czy mamy do czynienia z Jezusem Chrystusem – do tego potrzebowalibyśmy porównać próbkę DNA z żywym Jezusem. Nie są też dowodem na zmartwychwstanie. Można jedynie stwierdzić, że na podstawie tego naukowego badania nie stwierdzono nic niekompatybilnego z ewangelicznym opisem zarówno śmierci, jak i zmartwychwstania Jezusa”.

W artykule zamieszczonym w numerze 8(1) 2020 czasopisma „Scientia et Fides” na stronach 9-30 autor analizuje ze szczegółami kwestię np. mięśni twarzy czy czasu, w jakim następuje zesztywnienie zwłok. Hontanilla nie zaprzecza, że w jego teorii postać „mężczyzny z Całunu” łączy „oznaki śmierci i oznaki życia”.

Według naukowca, jeśli byłaby to postać Jezusa Chrystusa, obraz z Całunu musiałby powstać między osiemnastą a trzydziestą godziną po Jego śmierci, co zgadza się także z ewangeliczną narracją. Hontanilla podkreśla jednak, że są to wszystko hipotezy.