Anioły czy ludzie: czyja natura stoi wyżej w hierarchii?

O aniołach mowa jest w opisie wniebowstąpienia, po tym, jak Jezus „uniósł się w ich [apostołów] obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu”. W opisie wniebowstąpienia w Dziejach Apostolskich, kiedy apostołowie wpatrywali się „w Niego, jak wstępował do nieba”, pojawili się dwaj aniołowie – „mężowie w białych szatach”. Spróbujmy przyjrzeć się tej scenie, starając się nadać jej sens z perspektywy współczesnej.

Zmartwychwstanie jest zarówno koniecznym aspektem przyjścia Chrystusa na ziemię, jak świadectwem tych, którzy zostali przemienieni. Nikt nie może powiedzieć „Pan rzeczywiście zmartwychwstał”, nie mówiąc zarazem: „Czy serce nie pałało w nas?”.

Mówiąc o wniebowstąpieniu, Ojcowie Kościoła podkreślają obecność aniołów. Opisują triumfalny orszak, który towarzyszy Chrystusowi do nieba i śpiewając „Hosanna”, wprowadza go do chwały niebios.

Głęboka teologia wniebowstąpienia została opracowana przez św. Pawła, który w Liście do Efezjan pisze, że Bóg ukazał swoją moc w Chrystusie „gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem [….] I wszystko poddał pod Jego stopy”.(Ef 1, 20-22). W tym fragmencie św. Paweł, apostoł narodów,  pozwala nam zrozumieć, że moce anielskie są liczniejsze od tych, które umiemy nazwać.

Kardynał Jean Daniélou twierdzi, że ludzka natura jest w osobie Chrystusa wywyższona ponad wszelką naturę anielską, znaną i nieznaną, ku zdumieniu mocy niebiańskich.

W Liście do Filipian św. Paweł jeszcze bardziej zagłębia się w tajemnicę wniebowstąpienia, pisząc: „Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię, aby na imię Jezusa, zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem – ku chwale Boga Ojca” (Fil. 2, 9-11).

Objawienie, jakiego w tajemnicy wniebowstąpienia dokonują niebiańskie duchy, nie dotyczy tego, że wysławiają Odwieczne Słowo, ponieważ robiły to już wcześniej. Nowość w niebie polega na tym, że mają wysławiać Słowo Wcielone. Św. Jan Chryzostom w Kazaniu o wniebowstąpieniu komentuje to w następujący sposób:

Kardynał Daniélou jest również autorem wspaniałego porównania Bożego Narodzenia i Wniebowstąpienia. Tak bowiem, jak tajemnica narodzin Jezusa jest zarazem objawiona przez aniołów z nieba aniołom z ziemi, tak Wniebowstąpienie jest tajemnicą objawienia, jakiego wobec aniołów z nieba dokonują aniołowie z ziemi.

Podczas gdy w chwili narodzin Chrystusa Słowo zstąpiło na ziemię otoczone przez aniołów z nieba i spotkało aniołów stróży z ziemi, w przypadku Wniebowstąpienia On w orszaku aniołów z ziemi wstępuje do nieba i spotyka aniołów strzegących bram niebios.

Ci jednak nie rozpoznają go, ponieważ jest zjednoczony z ludzką naturą, którą przyjął i ma na sobie znaki Męki. Dlatego niebiańskie duchy pytają towarzyszących mu aniołów, kim jest.

Tajemnica Wniebowstąpienia napawa zdumieniem anioły z nieba, dlatego że to, co objawia, jest naprawdę tajemnicą, dotąd ukrytą. Tajemnica narodzin Chrystusa polega na uniżeniu Boskiego Słowa tak, że stało się „mało co mniejszym […] od aniołów”, podczas gdy tajemnica Wniebowstąpienia jest wywyższeniem natury ludzkiej ponad świat aniołów.

Zbuntowane anioły, które nie chciały przyjąć Bożego planu, były o człowieka zazdrosne. Z drugiej strony, dobre anioły życzliwie patrzyły na „nowego człowieka”. Siostra Maria Pia Giudici w poświęconej aniołom książce pisze: