Droga krzyżowa na czas wojny. Panie, ocal mnie, ocal ich, dodaj sił!

Drogi krzyżowe nawiązują do egzystencji człowieka. Księża - i nie tylko oni - napisali setki dróg krzyżowych w ostatnich latach. O czym teraz myśli przeciętny człowiek? O wojnie.

Wkraczają wojska, latają rakiety, bije artyleria. Skoczna piosenka grzmiała: „W metrze i w swetrze – kochaj mnie”. W Kijowie i innych miejscach pewnie by dzisiaj brzmiała „W metrze i w swetrze – ocal mnie”. Człowiek skazał z pychy Jezusa. Taka sama pycha skazała na tułaczkę, śmierć i strach Ukraińców.

Panie, ocal mnie przed pychą.

Jezus wiedział, że tak trzeba. Za naszą wschodnią granicą wiedzą, że tak trzeba. Trzeba bronić ojczyzny. Krzyż wojny może budzić wstręt, nienawiść do drugiego. Taka nienawiść trwa długo i nie buduje. Trudno jest wybaczać, ale warto dźwignąć ten krzyż.

Panie, ocal mnie przed nienawiścią.

"Tak dużo czytam o tej wojnie, że w zasadzie się nie modlę" – usłyszałem od młodego człowieka. Na początku pytał, co może zrobić dla Ukrainy. To pierwszy upadek. Modlitwa więcej da niż siedzenie nosem w ekranie komputera. I na oczy zdrowiej.

Panie, ocal mnie przed czczą ciekawością.

Matki żołnierzy. Płaczą, boją się o synów. Po każdej stronie konfliktu. Ich synowie giną, bo ktoś chce w historii zaistnieć. Wiele znaków krzyża, modlitw i łez. Wojna spłukana jest morzem łez matek.

Panie, daj mi szacunek do łez każdego człowieka.

Wielu pomaga. Nawet w małych mieszkaniach pojawiają się rodziny ukraińskie. W drugim człowieku jest Chrystus. Morze darów, tłum darczyńców. To buduje. Szymon był przymuszony. My też, informacją z wojny. Szymon – odruch broni Rzymian. My odczuwamy odruch serca.

Panie, dodaj siły tym, którzy tak ofiarnie pomagają.

Mężna kobieta. Mężne kobiety, które przez kilka dób niosą swoje małe dzieci w stronę miejsca, gdzie jest pokój. Mężne kobiety wykonujące służbę w armii. Mężne kobiety, które modlą się za swoich mężów broniących ojczyzny.

Panie, pomóż mi jeszcze bardziej szanować postawę kobiet.

Nienawiść może zasłonić oczy naklejką chęci zemsty. Tak to działa. Tylko że do niczego nie prowadzi. Przebaczyć nie znaczy zapomnieć. Ba – mówić, że się zapomniało, gdy doszło do wielkich krzywd, to kłamstwo. Przebaczyć to znaczy nie czuć urazy, bo miłość jest ponad tym.

Panie, ucz mnie Twojej miłości. Tak trudno jest być Twoim uczniem. Ale jak pięknie.

Nie pamiętam tylu płaczących kobiet. Straciły domy, bliskich, ojczyznę. Płaczą z troską myśląc o przyszłości swoich dzieci. Jezus pocieszał płaczące kobiety. I dalej jest pocieszeniem. Od Ukrainki usłyszałem: „Bóg ponad tym wszystkim”.

Panie, daj mi słowa, które będą pociechą dla płaczących.

Brak tchu, brak snu, ciągły strach. Jest trudno. Końca strachu, ciężaru, cierpienia nie widać. I ta ogromna bezsilność. Myśl: „To jeszcze nie koniec. Może jeszcze zwyciężyć”. Jezus pokonał śmierć, a tak wielu sytych, wyspanych nie chce pokonać życia. Tam, za naszą wschodnią granicą, chcą zwyciężyć. Chcą żyć.

Panie, pomóż mi iść ze Słowem Życia do tych, których boli życie.

Naga prawda: w wojnie nie ma nic dobrego! Obnażone kłamstwa, chore ambicje malowane krwią niewinnych.

Panie, daj pokój światu!

Krzyż. Belka w górę – jak rakieta, która ma zadać ból. Belka w bok – jak kierunek wskazania ucieczki: tam, gdzie spokojnie. Zadane rany. Te fizyczne się zagoją prędzej czy później. Te psychiczne będą rozdrapywać trudne wspomnienia. Jezus na krzyżu rozgląda się i przebacza temu, który skłania się ku Niemu.

Panie, pomóż mi zauważać tych, którzy chcą się nawracać.

Śmierć na ekranie telewizora każdego dnia powszednieje. Jeszcze jedna dziura po bombie, rakiecie w budynku. Jeszcze jedna plama krwi. Nie powszednieje pamięć i gest pomocy.

Panie, weź do swojego Królestwa tych, którzy oddają życie w tym szaleństwie.

Świat myślał, ze kilka dni i będzie po wszystkim. Nie jest. Przyjaciele pamiętali o Jezusie. Nawet po tym, jak na krzyżu przyszedł ostatni ziemski oddech. Na tym polega przyjaźń, że przekracza czas tego świata.

Panie, daj wybaczyć i pomóż, żeby pamięć nie była pożywką dla nienawiści.

Pogrzebane nadzieje na dom, rodzinę, szczęśliwe patrzenie jak dzieci dorastają w rozwijającym się kraju. To jest bolesne. Wystarczy posłuchać matek, które uciekły przed wojną. Nadzieja – jak spojrzenie w przyszłość – w oczekiwaniu, że będzie dobrze, jest często trudna. Pomaga wiara i miłość.

Panie, daj nadzieję tym, którym odebrano dom.

Drogi krzyżowe prowadzą nas bolesną drogą. Tym, którzy mieli władzę wydawało się, że to już koniec. To był początek wzrostu wiary, nadziei, miłości.

Pomódlmy się o pokój w Ukrainie: Ojcze nasz...

Michalici.pl / ks