„Dzień dobry, tu Bóg”: Aleteia proponuje ćwiczenia duchowe na Adwent

Jest taki czas w ciągu roku, kiedy próbujemy trochę zwolnić i zajrzeć głębiej we własne serce. Odkrywamy wtedy, że na najgłębszym poziomie naszego jestestwa jest niezmierzone pragnienie i tęsknota.

Okazuje się jednak, że to pragnienie różni się od naszych codziennych potrzeb. Normalnie, gdy odczuwamy jakiś brak, zaspokajamy go i czujemy się nasyceni. Jeśli odczuwamy głód, to jemy i jesteśmy syci. Gdy chce nam się spać, zasypiamy i po jakimś czasie budzimy się wyspani. Etc.

Jednak w przypadku pragnienia Boga jest dokładnie na odwrót: w miarę zaspokajania pragnienia, ono się pogłębia. Jest to życiodajne doświadczenie. Nadaje naszej egzystencji smak, głębię i kierunek. Dlatego troska o pogłębianie tego pragnienia Boga jest świętą troską naszego życia duchowego.

Jednym z wielkich mistrzów i nauczycieli wchodzenia w głąb własnego serca i wsłuchiwania się w jego pragnienia (a jednocześnie realistą twardo stąpającym po ziemi) był św. Ignacy Loyola – mistyk, rycerz, założyciel Towarzystwa Jezusowego i twórca Ćwiczeń duchowych – metody prowadzącej do osobistego spotkania z Bogiem i przemiany życia.

Dlatego na tegoroczny Adwent proponujemy serię ćwiczeń duchowych inspirowanych duchowością ignacjańską; ćwiczeń, które poprzez zaangażowanie wyobraźni, wspomnień, uczuć i myśli, będą stopniowo pogłębiać nasze doświadczenie i pragnienie Boga.

Co do formy, nasze ćwiczenia nawiązują głównie do rozważań „Modlitwy w drodze” oraz medytacji, jakimi posługiwał się hinduski „mistrz modlitwy” (jak nazywali go ci, którzy znali go osobiście) Anthony de Mello SJ.

Będziemy więc zawsze zaczynać od zatrzymania się i uświadomienia sobie, że znajdujemy się w obecności Boga. Następnie, czytając fragment czytania, jakie Kościół proponuje na dany dzień, zatrzymamy się nad jednym wybranym elementem (obraz, uczucie, skojarzenie, etc.). Będzie to punkt wyjścia w naszej modlitwie wyobraźnią.

Te wyobrażenia to jednak coś więcej niż zwykła fantazja. Są one drzwiami, przez które wchodzimy w głąb naszego serca, gdzie spotykamy już nie wyobrażenia czy myśli, ale żywego Boga.

Ważne, żeby odprawiając ćwiczenia nie spieszyć się oraz by próbować angażować uczucia, wspomnienia, zmysły, intelekt i szukać „smaku” w tych doświadczeniach. Na koniec modlitwy czasami po prostu zatrzymamy się na chwilę przy uczuciu lub myśli, która nam towarzyszy, a czasami spróbujemy pomodlić się własnymi słowami.

Nie chodzi tu o ułożenie jakiejś wyszukanej modlitwy. Po prostu spróbujemy powiedzieć coś do Boga, tak jak mówi się do przyjaciela. W razie trudności skorzystaj z propozycji modlitwy zapisanej kursywą na końcu danej medytacji.

Całe ćwiczenie powinno trwać od dwóch do pięciu minut* i zakończyć się znakiem krzyża, który stanowi jednocześnie płynne przejście od spotkania z Bogiem w naszej minimedytacji, do szukania i odnajdywania Go w całej naszej codzienności.

Zaczynamy od pierwszej niedzieli Adwentu. Powodzenia!

* Jeśli spodoba ci się ta forma modlitwy, możesz rozwinąć i pogłębić to doświadczenie wchodząc na stronę Modlitwy w drodze lub biorąc udział rekolekcjach ignacjańskich.