Wystarczył tydzień, by wszystko wróciło do normy [świadectwo czytelniczki]

Chciałabym podzielić się świadectwem wielkiego cudu uzdrowienia, jaki zdarzył się w życiu mojej rodziny. Mam nadzieje, że moja historia zainspiruje innych i umocni wiarę w Bożą Opatrzność. 

Moja młodsza córka, dziś już dziewiętnastoletnia, w dwunastym roku życia zachorowała. Choroba zaczęła się od omdleń, po wielu badaniach neurologicznych lekarze wykluczyli przyczynę somatyczną i pokierowali nas do psychiatry. Od tego momentu przez następne lata córka była pod stałą opieką lekarza psychiatry i psychologów, przyjmowała leki antydepresyjne, uczestniczyła w terapii. 

Stwierdzono depresję, nerwicę, zaburzenia lękowe, w kolejnym etapie zaburzenia odżywiania. Myśli i próba samobójcza, samookaleczenia, notoryczne zwracanie pokarmów kilka razy dziennie, wyniszczenie organizmu, ataki paniki, zaburzona samoocena, kłopoty szkolne – wszystko to stało się naszym udziałem. Nie ma chyba większego nieszczęścia dla rodzica, niż świadomość, że jego dziecko nie chce żyć. 

Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa) jest chorobą psychiczną, która kończy się największym odsetkiem śmiertelności i w praktyce jest bardzo trudno do wyleczenia, a niewłaściwy stosunek do jedzenia często towarzyszy do końca życia. Objawy takie jak uczucie ciągłego zimna, zaburzenia gospodarki hormonalnej, pracy tarczycy i serca, nadmierne owłosienie (organizm broni się przed brakami energetycznymi), utrudnione kontakty społeczne (osoba chora wstydzi się jeść przy innych), to tylko niektóre z objawów, z jakimi przyszło się nam mierzyć. 

Przez wszystkie lata nasza córka była otoczona modlitwą rodziny i przyjaciół, ale upragniona poprawa jej stanu zdrowia nie następowała. Pewnego dnia dostałam (chyba od mojej mamy) niewielką książeczkę o cudzie eucharystycznym w Sokółce. Czytałam o tych wydarzeniach już dużo wcześniej, ale świadectwa zamieszczone w broszurce obudziły raz jeszcze moją nadzieję.

Pomyślałam, że warto modlić się o łaskę uzdrowienia do Pana Jezusa Eucharystycznego w tym szczególnym sanktuarium. Skontaktowałam się z siostrą, która opiekuje się grupami pielgrzymów i zgłosiłam prośbę do kapłana o odprawienie mszy świętej w intencji uzdrowienia córki.

W ciągu kilku tygodni stan psychiczny i fizyczny córki zaczął się regularnie poprawiać, zaburzenia odżywiania ustąpiły, organizm wrócił do normy! Dziś, po ponad roku od tej mszy jest zdrową, piękną i szczęśliwą dziewczyną, która wspaniale zdała maturę i ma swoje plany na przyszłość. Od tej pory nasze intencje polecane były i są polecane we mszach świętych w Sokółce. 

Nie sposób opisać wdzięczności, jaka jest w moim sercu!

Maria

Tytuł, śródtytuły i podkreślenia pochodzą od redakcji Aletei.