5 pokus, które wierzący bagatelizują. Ostatnia cię zaskoczy

Grzech często definiujemy jako przekroczenie Prawa Bożego. Choć jest to prawda, to tylko jeden z elementów tego obrazu. Patrzenie na grzech tylko jako na wykroczenie sprowadza nasze życie moralne do przestrzegania martwego regulaminu, stanowi pokusę kombinowania i sprawia, że zbawienie staje się tylko naszą zasługą: „wszystkiego przestrzegam od mojej młodości” (Mk 10, 20).

Grzech to cios zadany miłości do Boga, człowieka i siebie samego. Może zabić tę miłość (jeśli jest ciężki) lub zranić (jeśli jest lekki). Grzech to takie działanie, postawa czy myślenie, które sprawiają, że nie zdążamy do celu, jakim jest głęboka relacja z Bogiem i drugim człowiekiem. Greckie ἁμαρτία (czyt. hamarita), tłumaczone jako grzech, to właśnie chybienie celu.

Jesteśmy kuszeni i zwodzeni nieraz w bardzo subtelny sposób. Bagatelizujemy lub nie zauważamy myśli i postaw, które sprawiają, że uchybiamy najważniejszemu powołaniu chrześcijanina: świętości.

Wpadamy czasami w dwie skrajności. W jednej winimy za wszystko innych i tłumaczymy nasze złe wybory wychowaniem, polityką, prawem, wpływem kolegów lub zmęczeniem. W drugiej – wszystko bierzemy na siebie i nie potrafimy zezłościć się na tych, którzy źle nam doradzili, oszukali nas lub popchnęli do zła. Konieczna jest spokojna pokora: stanięcie w prawdzie i powiedzenie: „tu” jest moja odpowiedzialność, ale na „tamto” nie mam już wpływu.

Spowiedź wymaga szczerego przyznania się winy. Swojej winy. Bóg kocha prawdę i kocha nawet największego grzesznika.

Ze wspomnianym wyżej problemem z braniem odpowiedzialności łączy się czasami wątpienie w Boże miłosierdzie. Widząc własną słabość i błędy możemy ulec strasznej pokusie, że Bóg nam nie wybaczy. To kłamstwo:

Czasami mamy problem z ustawieniem we właściwej kolejności tego, co jest naprawdę ważne i to w różnych sferach. Praca może być ważniejsza od rodziny. Pieniądze od uczciwości. Bywa, że praktyki modlitewne, jak różaniec, prywatne objawienia czy nabożeństwo do świętych stają się ważniejsze niż Eucharystia i Pismo Święte. 

Krzywy fundament powoduje, że cały dom będzie niestabilny. Zła hierarchia wartości w życiu wprowadza chaos w relacje i duchowość.

Msza – odhaczona. Spowiedź – odhaczona. Dzieci posłane na religię – odhaczone. Na tacę rzuciłem – odhaczone. Pomogłem sąsiadowi – odhaczone. Zdobyłem dziś 25 punktów do świętości. Uff… Pokusa zbierania zasług, wypełniania prawa i punktów regulaminy często towarzyszy naszemu życiu duchowemu. 

Wiara jest relacją z Bogiem, w której jest miejsce na szczerość, lenistwo, rozmowę, zmianę nawyków. A „wszyscy dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie” Rz 3, 24).

Siedem grzechów głównych nie wspominają o lęku, jako jednym z nich. Ewagriusz z Pontu, w jednym ze swoich dzieł o myślach namiętnych pisze także o lęku, jako wadzie, która często dotyka człowieka. Nie chodzi tu o uczucie strachu w obliczu niebezpieczeństwa, ale takiej postawie, przez którą wątpimy w miłość Boga, we własną wartość i dobroć innych ludzi. Z tego powodu podejmujemy złe decyzje, motywowane właśnie lękiem. Uciekamy od odpowiedzialności, staramy się nie ryzykować, nie mówimy prawdy, unikamy zaangażowania. Wiele z tych decyzji motywujemy w szlachetny sposób, ale tak naprawdę maskujemy tylko lęk. 

Kto pozna, że to właśnie on go męczy, uzyska wolność. „W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości” (1 J 4, 18).

Jeśli dostrzegasz, że masz problem z którąś z tych pięciu pokus, pułapek i błędów naszego myślenia – nie martw się. Oddaj je Bogu i pamiętaj, że „prawda nas wyzwoli” (por J 8, 32) oraz, że „jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko” (1 J 3, 20).