Homilia wygłoszona w czasie pierwszej Mszy Św. sprawowanej w paryskiej katedrze Notre-Dame de Paris od czasu pożaru

Specjalnie dla czytelników aleteia.pl zebraliśmy najważniejsze myśli arcybiskupa Ulricha z kazania wygłoszonego w czasie pierwszej Mszy Świętej odprawionej w Notre Dame de Paris, 8 grudnia 2024 AD.

Wbrew intuicyjnym skojarzeniom, autor Ewangelii, św. Łukasz, nie ma na celu jedynie przywołania historii z przeszłości. Pragnie on raczej określić swoją relację z wydarzeniami z taką historyczną i geograficzną precyzją, jak „piętnasty rok panowania cesarza Tyberiusza”. Ewangelista podaje dodatkowe szczegóły, które współcześni badacze mogą zweryfikować. Archeolodzy zidentyfikowali ślady Poncjusza Piłata, którego wspominamy w naszym Credo, a także wskazują na działalność Jana, syna Zachariasza: „podróżował po całym regionie Jordanu”.

Św. Łukasz nie wymienia tych szczegółów bez powodu. Chce pokazać, że wydarzenia tamtego czasu są częścią długiej tradycji. Dlatego przywołuje słowa proroka Izajasza: „Głos wołającego na pustyni, przygotujcie drogę Panu”. Ta tradycja nie zakończyła swojego biegu – dociera do nas tu i teraz. To, co działo się za czasów proroka Izajasza, proroka Barucha czy Jana Chrzciciela, jest ciągłym doświadczeniem ludu Bożego. Choć lud ten bywał oddalony od Boga, deportowany lub uciskany przez możnych tego świata, Bóg nigdy go nie opuszczał.

Kolejne pokolenia wierzących doświadczają, że Pan nie opuszcza swoich. Choć cierpienie i przemoc nie ustają, życie ludzkie jest tak cenne w oczach Boga, że zawsze wzbudza On świadków i uczniów. Ludzie ci wskazują drogę do życia, zaufania Bogu i budowania wspólnoty braterstwa. To zadanie nigdy nie jest łatwe, ale przykład odbudowy katedry Notre-Dame de Paris pokazuje, że jest możliwe: „Każdy wąwóz zostanie wypełniony, każda góra i pagórek zostaną obniżone”.

Przepaści dzielące ludzi mogą zostać zasypane, góry pychy mogą zniknąć, a kłamstwa ustąpić miejsca prawdzie. Możemy nauczyć się cieszyć z sukcesów innych i przyczyniać się do wzajemnego zrozumienia. To intencja Boga – abyśmy, współpracując z Nim, dostrzegli zbawienie, które nam oferuje.

15 kwietnia 2019 roku świat przeżył wstrząs po pożarze Notre-Dame. Jednak modlitwa, która uniosła się znad Sekwany i z milionów serc na całym świecie, była znakiem nadziei. Była to nadzieja zdumiewająca, ale realna. Wraz z odbudową katedry wierzący mogą powtarzać: „Porzuć szatę smutku i nędzy, a ubierz się w szatę Bożej chwały na wieki”.

Dziś stoimy przed ołtarzem, który stanie się stołem ofiary Chrystusa. Materiał, z którego jest wykonany – brąz – współgra z kamienną budowlą katedry. Jest to miejsce, wokół którego gromadzą się wierzący, by odkrywać Chrystusa jako skałę, na której opiera się nasza wiara, oraz jako stół, przy którym Chrystus formuje swoich uczniów.

Św. John-Henry Newman nazwał ołtarz centrum, ku któremu zbiegają się wszystkie nasze spojrzenia. Nie jest to magiczny przedmiot, ale narzędzie pomagające dostrzec Chrystusa pośród nas.

W ołtarzu umieszczone zostaną relikwie pięciu świętych i błogosławionych: św. Katarzyny Labouré, św. Madeleine-Sophie Barat, św. Marie-Eugénie Milleret, św. Karola de Foucauld oraz bł. Włodzimierza Ghiki. Są oni świadkami wiary, która nie gaśnie mimo trudności.

Podziwiając odnowioną katedrę, nie zatrzymujmy się tylko na pięknie kamieni. Niech nasza radość wypływa z obecności Boga, który jest blisko najuboższych i przemienia nas swoją mocą. Niech każdy z nas, jak Madeleine Delbrêl, pozwoli „olśnić się Bogiem”. To On jest źródłem naszej radości – „Jakże cudownych czynów dokonał dla nas Pan; byliśmy w wielkim świętowaniu!”

na podstawie: L’homélie de la première messe célébrée à Notre-Dame de Paris depuis l’incendie. [aleteia.fr]