Św. Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu

Św. Bazyli Wielki, pustelnik, biskup, doktor Kościoła (329-379) - urodził się w rodzinie zamożnej i głęboko religijnej. Jego babka, matka Emmelia, siostra Makryna Młodsza i dwaj bracia - Grzegorz z Nyssy i Piotr z Sebasty zostali wpisani do kanonu świętych. Jest to wyjątkowy fakt w dziejach Kościoła.

Studiował retorykę oraz prawo w Konstantynopolu i Atenach. W tym okresie zaprzyjaźnił się z Grzegorzem z Nazjanzu. Przeżycia po śmierci brata poważnie wpłynęły na jego życie. Odbył podróż po Egipcie, Palestynie, Syrii, Mezopotamii, zapoznając się z życiem ascetów Powróciwszy do rodzinnego domu, rozdał swoją majętność ubogim, a sam podjął życie pustelnicze.

Nad rzeką Iris założył pustelnię, gdzie zaczęły gromadzić się zastępy mnichów. W 364 roku został kapłanem, sześć lat później arcybiskupem w swoim mieście - Cezarei Kapadockiej. Człowiek szerokiej wiedzy znakomity mówca, pracowity i miłosierny. Bronił chrześcijaństwa przed arianami.

Pozostawił bogatą spuściznę literacką. Poprzez swój "Asceticon" stał się ojcem i prawodawcą monastycyzmu wschodniego. Twórca liturgii wschodniej. W Kościele Wschodnim doznaje czci jako jeden z najbardziej popularnych świętych.
Patron bazylianów i sióstr św. Krzyża.

W ikonografii przedstawiany jest św. Bazyli jako biskup w pontyfikalnych szatach rytu łacińskiego, a także ortodoksyjnego, jako mnich w benedyktyńskiej kukulli, eremita.
Jego atrybutami są: czaszka, gołąb nad głową, księga, model kościoła, paliusz, rylec.

Biogram zaczerpnięty - za zgodą właściciela - z serwisu Ewangelia na co dzień