Maksymilian Kolbe. Kilka zaskakujących faktów z życia wielkiego świętego

Rajmund Kolbe urodził się w 1894 r. w Zduńskiej Woli koło Łodzi w niezamożnej, ale bardzo pobożnej i patriotycznej rodzinie.

W 1907 r. wstąpił do niższego seminarium franciszkanów konwentualnych. Trzy lata później rozpoczął nowicjat i przyjął imię Maksymilian. Podczas ślubów wieczystych przyjął na cześć Matki Bożej jeszcze drugie imię – Maria.

Był człowiekiem wielu talentów. Podczas studiów w Rzymie, które zakończył dwoma doktoratami (z filozofii i teologii) napisał artykuł Etereoplan. O pojeździe międzyplanetarnym, który sam zaprojektował.

Pod wpływem szeroko zakrojonej akcji antykatolickiej, której był świadkiem w Rzymie, założył Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae). Celem tego stowarzyszenia była walka o nawrócenie schizmatyków, heretyków i masonów. W roku 1939 liczyła aż 4000 ludzi na całym świecie.

Po powrocie do kraju w 1919 r., choć był już chory na gruźlicę, zaczął energicznie realizować swoje plany – zachęcał współbraci i świeckich do powierzenia się Bogu przez Maryję i do pracy dla zbawienia innych ludzi. Przełożeni, zaniepokojeni jego nadaktywnością i inwestycjami, które mogły pogrążyć zakon finansowo, przenieśli go z Krakowa do Grodna. W nowej placówce o. Maksymilian dalej prowadził działalność apostolską, a poza tym zdobył maszynę drukarską, na której drukował pismo Rycerz Niepokalanej. W ciągu pięciu lat (1922-1927) nakład gazety wzrósł z 5 tys. do 70 tys. egzemplarzy.

W 1927 r. na ofiarowanej działce w majątku Teresin k. Sochaczewa zaczął budować klasztor, kaplicę i wydawnictwo. Cały kompleks, składający się głównie z drewnianych budynków, nazwał Niepokalanowem. W pewnym momencie do klasztoru zgłaszało się co roku ok. 1800 kandydatów. O. Kolbe osobiście wybierał ok. 100, których przyjmowano do zakonu. Głównym kryterium było pragnienie świętości kandydata. Niepokalanów był największym katolickim klasztorem na świecie – mieszkało w nim ok. 700 braci. Miał nawet własną straż pożarną.

W 1930 r. o. Kolbe założył w Japonii, do której pojechał na 6 lat, ośrodek podobny do polskiego Niepokalanowa (Mugenzai no Sono – Ogród Niepokalanej), na który składał się klasztor, kościół i prężnie działające wydawnictwo.

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 r. franciszkanie z Niepokalanowa zostali aresztowani. Kiedy ich zwolniono, o. Maksymilian skupił wokół siebie braci i zajął się pomocą okolicznej ludności i ok. 3 tysiącom osób wysiedlonych z województwa poznańskiego, wśród których było ok. 2 tysiące Żydów. Otworzył w Niepokalanowie warsztaty, które miały być dla nich źródłem utrzymania: kuźnię, blacharnię, warsztat naprawy rowerów i zegarów, zakład fotograficzny, krawiecki i szewski.

W lutym 1941 r. został ponownie aresztowany i wywieziony najpierw na Pawiak, a potem do Auschwitz. Był maltretowany, upokarzany i głodzony. Chociaż sam straszliwie cierpiał, pocieszał innych więźniów, dzielił się z nimi jedzeniem i posługiwał im jako kapłan.

Zginął w niemieckim nazistowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz w 1941 r., gdzie zgłosił się na śmierć głodową w zamian za innego więźnia, który osierociłby rodzinę. Dobito go dosercowym zastrzykiem. Jego ciało zostało spalone w krematorium.

Wyniesienie o. Maksymiliana Marii Kolbego na ołtarze było pewnym fenomenem w historii Kościoła. Został on beatyfikowany (w 1971 r.) jako wyznawca, a kanonizowany (w 1982 r.) jako męczennik.