Ks. Michał Sopoćko: “lobbysta” Bożego miłosierdzia

Wiedzieliście, że kult miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez s. Faustynę był oficjalnie zakazany? Ale Ks. Sopoćko był cierpliwy i mówił: „A miłosierdzie Boże zwycięży!”.

Nieżyjący już pallotyn ks. Feliks Folejewski opowiadał mi kiedyś, jak zapamiętał ks. Michała Sopoćkę. Na pewnej konferencji młody i nieco przemądrzały prelegent troszkę się zagalopował w wywodach na temat tego, jaka była s. Faustyna Kowalska. Wszyscy uśmiechali się pod nosem, zerkając na jedynego człowieka w tym gronie, który ją znał i faktycznie miałaby coś do powiedzenia na ten temat, czyli na ks. Sopoćkę.

Czytaj także:
Uzdrowienia przez wstawiennictwo św. Faustyny. To są niezwykłe historie!

Ale on sam słuchał uważnie i nie skomentował wywodu ani słowem, ani nawet miną. Taki właśnie był kierownik duchowy apostołki Bożego miłosierdzia – skromny, pokorny, dyskretny. A przy tym niesłychanie wytrwały i wierny misji, którą zlecił mu Pan Bóg.

Spowiednik siostry Faustyny

Żeby zobaczyć tę wytrwałość, wystarczy spojrzeć na trzy daty.

1933 r. – ks. Sopoćko został spowiednikiem s. Faustyny Kowalskiej. Siostra od razu powiedziała, że Pan Bóg pokazał jej go w mistycznych wizjach jako kierownika duchowego i apostoła orędzia o miłosierdziu Bożym. Po gruntownym duchowym rozeznaniu i zleceniu badania psychiatrycznego s. Faustyny (Oburzające? A co byście zrobili, gdyby ktoś wam powiedział, że właśnie rozmawiał z Jezusem, a wy musielibyście rozstrzygnąć, czy to prawda?), uznał, że jej misja to sprawa Boża.

1975 r. – śmierć ks. Sopoćki.

1978 r. – Stolica Apostolska zniosła obowiązujący od 1959 r. zakaz rozpowszechniania kultu miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez s. Faustynę.

To znaczy, że ks. Sopoćko przez 42 lata „lobbował” w sprawie kultu Bożego miłosierdzia i aż do swojej śmierci w wieku 87 lat praktycznie nie zobaczył efektów tych starań. Zakaz nałożono z powodu kilku błędów, które gdzieniegdzie się pojawiały, np. pomyłek powstałych podczas przepisywania „Dzienniczka” s. Faustyny, paru nadinterpretacji kultu, ale też zwyczajnych nieporozumień.

Czytaj także:
O. Józef Andrasz SJ: zapomniany spowiednik św. Faustyny

A miłosierdzie Boże zwycięży

„Lobbing” miłosierdzia różnił się od lobbingu biznesowego czy prawniczego tym, że ksiądz nie dysponował wielkimi środkami finansowymi ani nie miał za sobą żadnej wpływowej grupy. Mówił kazania i wykłady, organizował konferencje, napisał setki artykułów i dwa traktaty teologiczne, założył zakon Sióstr Jezusa Miłosiernego, rozmawiał z wieloma osobami, które mogły pomóc w rozwoju tej formy pobożności.

To on zorganizował malowanie pierwszego obrazu Jezusa Miłosiernego i druk obrazków z Koronką do miłosierdzia Bożego (zresztą zapłacił za to z własnych funduszy).

„To był człowiek ogromnie umartwiony, który nie szukał dla siebie żadnego uznania, podziwu czy poklasku” – wspominał ks. Sopoćkę w wywiadzie dla KAI kard. Henryk Gulbinowicz, który poznał go jeszcze przed wojną w Wilnie.

Opowiadał też, jak ks. Sopoćko co jakiś czas przywoził mu pliki dokumentów na temat kultu Bożego miłosierdzia i prosił o przekazanie ich prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu. Odpowiedź prymasa była zawsze taka sama – jeszcze nie przyszła na to pora. Ks. Sopoćko odbierał dokumenty i mówił z kresowym zaśpiewem: „A miłosierdzie Boże zwycięży!”. I po jakimś czasie znowu je przywoził.

Ks. Sopoćko: apostoł wierności

A przecież zawracanie głowy biskupom nie było jedynym zajęciem ks. Sopoćki. Pracował w parafiach (najpierw w diecezji wileńskiej, a po wojnie – białostockiej), był wykładowcą w seminarium i kierownikiem duchowym sióstr zakonnych oraz różnych pobożnych grup.

Jako jeden z pierwszych polskich księży interesował się problemami alkoholizmu. Dostrzegał wokół siebie nie tylko biedę duchową. Na przykład kiedyś oddał nowe buty człowiekowi, który nie miał w czym chodzić, innym razem ofiarował zapasową sutannę ubogiemu klerykowi.

Czytaj także:
Brat Albert i Faustyna. Miłosierdzie ludzkie i Boskie

Kult miłosierdzia Bożego pomógł milionom ludzi dostrzec szaloną miłość Boga i potrzebę własnego nawrócenia. Jest to teraz jedna z najbardziej znanych i najszybciej rozwijających się praktyk pobożnych na świecie. Stało się tak z Bożej woli i dzięki zaangażowaniu wielu osób, ale ks. Sopoćko odegrał w tym niebagatelną rolę.

Nie za to jednak został wyniesiony na ołtarze, tylko dlatego, że może być dla nas wszystkich wzorem wiary, nadziei i miłości. Wydaje się, że od ks. Sopoćki możemy się zwłaszcza nauczyć czegoś, co dzisiaj nie ma dobrej prasy – wierności.

Błogosławiony Michale, naucz nas wierności i wytrwałości!