„Teściowa” to wypadkowa mojego macierzyństwa i pracy nad sobą, nie od święta. By kochać swoje dziecko tak, żeby pokochać jego wszystkie wybory, które przychodzą w pakiecie ze szczęściem.
Chcemy nadal tworzyć dla Ciebie wartościowe treści
i docierać z Dobrą Nowiną do wszystkich zakątków internetu.
Twoje wsparcie jest dla nas bardzo ważne.
RAZEM na pewno DAMY RADĘ!
Oskarowa mama
Czasami mam ochotę już teraz wystawić sobie ocenę za całokształt mojego macierzyństwa. A ponieważ mamą jestem od trzech lat (tylko!), to przyznacie, że byłaby to ocena całkiem wybiórcza.
Na wszelki jednak wypadek, w szafce mam schowaną bazarową statuetkę oskarową, a w drugiej, małe coś, stylizowane na emotikon „kupy” (dobrze, że mimo wszystko z uśmiechem;)). Rejonizacja nagród jest wymienna. W zależności od etapu macierzyństwa, na którym staram się nie stracić równowagi.
Na przykład, w pierwszym roku było wiele „nie tak”. Nadzieja ścigała się z poczuciem niemocy. Natomiast wraz z drugą ciążą, poczułam się jak ryba w wodzie, która notabene spełnia kilkadziesiąt życzeń dziennie (do życzeń zalicza się również nielimitowane „przytul mnie, mamo”). I dlatego, ponieważ tak naprawdę to dopiero początek mojego matkowania, ponieważ jeszcze nie raz moja pewność siebie straci pewność, ocenę końcową odłożę na dzień, w którym zostanę… teściową.
Mama – teściowa
Yhym. Wiem, że takiego obrotu sprawy to nikt się nie spodziewał. Wiem, że to temat, który lepiej dyplomatycznie przemilczeć albo podsumować kolejnym kawałem z cyklu „teściowa na 102”. Ale pozwólcie, że ja teraz całkiem na serio i bez ogródek. Tak, statystyka mi mówi, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że za kilkanaście lat wejdę w tę, jakże znaczącą, rolę mamy-teściowej. I Ty również. Wtedy przejdziemy praktyczny egzamin dojrzałości.
Bo naszym głównym rodzicielskim celem jest danie dzieciom (zdrowych!) korzeni, żeby wiedziały kim są, jaka jest ich tożsamość i wartość oraz danie im skrzydeł, żeby w odpowiednim dla siebie czasie, mogły je rozwinąć i polecieć ku swoim marzeniom.
Korzenie. My też je mamy. Są kontekstem. Tego wszystkiego co wrzucili nam na plecy nasi właśni rodzice i tego w jakiej relacji małżeńskiej rozpoczęliśmy tworzenie swojej rodziny. Wzniośle brzmi, ale w tej poezji siedzi samo życie: konieczność wyzbywania się egoizmu, bo dzieci wychowujemy dla świata, i odwaga, żeby odrapać swoje ego z lukrowej posypki, i wolność, którą musimy mieć, żeby dać.
Teściowa, jak z kawału? Nie, dziękuję
Inaczej, bez autorefleksji, staniemy się kolejnym przedrukiem anegdotki o trudnej teściowej.
Chociaż moje dzieci dopiero wyrastają z pieluszek i daleko im do ustalania ślubnych dat, myślę intensywnie o tym, że „teściowa” to nie żaden koncept, który sobie wymyślę i zrealizuję, jak przyjdzie pora. Niczego sobie nie udam, nie dokoloryzuję na zawołanie.
„Teściowa” to wypadkowa mojego macierzyństwa i pracy nad sobą, nie od święta. By kochać swoje dziecko tak, żeby pokochać jego wszystkie wybory, które przychodzą w pakiecie ze szczęściem (wg jego koncepcji, nie mojej). To są te skrzydła i to latanie. Świadomość, że nikogo nie tracę. Że jestem miejscem, do którego od czasu do czasu, mając 20 czy 40 lat, wpadną na nielimitowane przytulenie. Że w jego życiu pojawi się ktoś nowy, ktoś bardzo ważny, kto poczuje się przy mnie dobrze. Tak po prostu. I że jednak za tę „mamę-teściową” dostanę pozłacaną figurkę oskarową.
