Święty brat Albert. Radykalista, który wybrał życie z ubogimi

Kiedy spotykamy człowieka, który sięgnął dna alkoholizmu, nie głosimy mu od razu rekolekcji. Najpierw trzeba uratować mu życie, trzeba uratować wątrobę. A gdy uratuje mu się wątrobę, przyjdzie czas na wszystko inne: głowę, serce, duszę.

Śniadanie, które naszym biednym rozdajemy, jest rodzajem higienicznego prezerwatywu przeciwko wódce porannej, którego dobroczynne działanie zostało stwierdzone przez nieproporcjonalne zmniejszenie liczby chorych w ogrzewalni. – Brat Albert Chmielowski w liście z 26 września 1889 roku do kardynała Albina Dunajewskiego.

Brat Albert, niegdyś powstaniec styczniowy i dobrze zapowiadający się artysta malarz, zdecydował się nie tyle pomagać wyniszczonym biedą i głodem mieszkańcom Galicjii, co dzielić z nimi życie.

Założył zakon albertynów i albertynek, działające do dziś, do dziś jest też punktem odniesienia dla wielu ludzi o wrażliwym na krzywdę innych sercu. Brat Albert w swojej działalności nie stronił od radykalnych sądów i posunięć, a przytoczone wyżej słowa dowodzą, że nie był pięknoduchem, a twardym realistą.

Dotyczą one tych biednych z krakowskiego Kazimierza, którzy nie mieli prawa do jałmużny, bo byli zdolni do pracy, tylko nie byli w stanie zebrać się do niej, by ją podjąć. Na te słowa brata Alberta często zwraca uwagę jego wielki fan – abp Grzegorz Ryś, który tak je komentował w jednej ze swoich książek:

Kiedy spotykamy człowieka, który sięgnął dna alkoholizmu, nie głosimy mu od razu rekolekcji. Najpierw trzeba uratować mu życie – zabiegamy o to, żeby nie upił się na czczo; trzeba uratować wątrobę. A gdy uratuje mu się wątrobę, przyjdzie czas na wszystko inne: głowę, serce, duszę.

To samo pisze Benedykt XVI w encyklice „Bóg jest miłością”. Pisze, że miłość zawsze reaguje na to, co jest bezpośrednią koniecznością. Ktoś jest głodny – daję mu jeść. Ktoś jest spragniony – daję mu pić. Ktoś jest chory – idę go odwiedzić. Ktoś siedzi w więzieniu – piszę do niego list. Jeśli nie ma tego, to mówienie o miłosierdziu jest zawracaniem głowy.

Czytaj także:
Św. Teresa z Avila: Piękno dla oka już jest, czas na piękno duszy [Wszyscy Świetni]

Jest to tekst Szymona Hołowni z autorskiego cyklu realizowanego dla Aletei, zatytułowanego: Wszyscy Świetni – Wszyscy Święci. Codziennie. Więcej nieoczywistych historii świętych znajdziesz w książce „Święci pierwszego kontaktu”.