5 myśli twórcy harcerstwa, które powinieneś poznać

Spędziłem okres dojrzewania i wczesny etap dorosłości na korzystaniu z dezintegrujących „przyjemności”, które prowadziły mnie w kierunku przepaści. Bywały momenty, że tylko jeden krok dzielił mnie od najgorszego. Dlatego każde spotkanie z osobą, dla której bierna postawa i przeżywanie życia „po linii najmniejszego oporu” jest nieporozumieniem, buduje. Tym bardziej, jeśli ta osoba ma 17, 18, czy 22 lata, a w mądrości życiowej prześciga niejednego trzydziestolatka.

Twórca skautingu – brytyjski żołnierz Robert Baden-Powell, który pierwotnie pisał książki dla wojskowych, w pewnym momencie swojego życia zdał sobie sprawę z tego, że zasady działające w organizacji o charakterze militarnym można z powodzeniem stosować w celach pokojowych, w szczególności przy wychowywaniu młodego pokolenia.

Ponad 100 lat temu zorganizował doświadczalny obóz, na którego podwalinach wyrósł ogólnoświatowy ruch skautowy.

Bardzo ciekawy jest fakt, że Baden-Powell stworzył system zastępowy, wyciągając wnioski z obserwacji rodzin wielodzietnych, gdzie starszy brat opiekował się skutecznie grupą młodszego rodzeństwa.

W 1910 r. zrezygnował całkowicie z służby wojskowej i poświęcił swoje życie młodzieży. Cieszę się, że poza dziedzictwem osobowym, które pozostawił – dziesiątki tysięcy ludzi, którzy chcą służyć Bogu i ojczyźnie – możemy czerpać z jego mądrości.

Kiedy ostatnio zapytałem kogoś, dlaczego się nie uśmiecha? Czy tylko dlatego, że boję się odpowiedzi, z którą nie będę mógł sobie poradzić? I z drugiej strony, czy często śmieję się, mimo chwilowych trudności?

 Nie znamy dnia ani godziny. Nie wiemy, kiedy nasza miłość będzie potrzebna, żeby rozpalić czyjeś wyziębione serce, będąc esencją szczęśliwego życia.

Nie wystarczy być dobrym. Co więcej, nie można być dobrym, siedząc na kanapie własnego życia. Inicjatywa to paliwo świętości.

Brzmi nieświatowo, ale prawdziwa przygoda nie idzie w parze z głupotą. Dobrze przeżyta prowadzi bowiem ku mądrości życiowej.

Każde ludzkie działanie bez otwartości na łaskę prędzej czy później zaprowadzi nas na manowce.

Na spotkaniu ze skautami wspomniałem, że w latach młodości widok skauta/harcerza wzbudzał we mnie uczucia, którym blisko do politowania i szydery. Kiedy o tym pomyślę, ogarnia mnie wielki smutek. Dzisiaj jednak nie wyobrażam sobie, żeby za kilka lat nie zaproponować dzieciom tak pięknej formy dbania o to, by… im się chciało.

Jako rodzic, chciałbym dożyć czasów, kiedy metody wychowawcze Baden-Powella będą powszechnie znane i wykorzystywane ku dobru nas wszystkich. Podziwiam rodziców, którzy przekazują swoim dzieciom to, czego nauczyli się w młodzieńczym wieku, kultywując skauting w kolejnych pokoleniach. Zresztą, podobno na dołączenie do skautów nigdy nie jest za późno…

Ktoś ze mną na zbiórkę?