Bliźnięta – to specyficzna więź i duże wyzwanie

Nie zdajemy sobie sprawy z wyzwań, przed jakimi postawione są bliźnięta. Najistotniejszą trudnością, z jaką się borykają, jest zbudowanie własnej indywidualności. U „nie-bliźniaków” jest to naturalny proces rozwojowy.

Bratnia dusza

Każdy z nas poszukuje bratniej duszy. Nie lubimy samotności. W głębi serca pragniemy bliskiej więzi z drugą osobą. Chcemy dzielić z kimś każdą chwilę naszego życia. Bliska więź kojarzy nam się z rajem, do którego chcielibyśmy powrócić.

Często myślimy o tym, że jeżeli tylko miałbym obok siebie bliską osobę, która rozumie mnie bez słów i wspiera w każdym zmaganiu, moje życie byłoby szczęśliwe. A co z bliźniętami? Czy właśnie nie takiej bliskiej relacji im zazdrościmy? Wiele osób mówi o tym, że bardzo chciałoby być bliźniakiem. Gdy jednak zapytasz, czego tak naprawdę pragną, najczęściej wskazują właśnie na chęć posiadania wyjątkowej więzi.

Czytaj także:
Zatrzymać najcenniejsze chwile. Wzruszające zdjęcia bliźniaków, z których jedno żyło tylko 11 dni…

Bliźniaki – specyficzna więź

Nie da się zaprzeczyć temu, że pomiędzy bliźniakami takowa istnieje i zapewne wypływa z niej wiele korzyści. Często umyka natomiast fakt, że bycie w tak specyficznej więzi jest związane z ogromnymi kosztami. Nie zdajemy sobie sprawy z wyzwań, przed jakimi postawione są bliźnięta. Najistotniejszą trudnością, z jaką się borykają, jest zbudowanie własnej indywidualności. U „nie-bliźniaków” jest to naturalny proces rozwojowy.

Obserwujemy to, że każdy człowiek jest niepowtarzalny, funkcjonuje i wygląda na swój wyjątkowy sposób. I choć często zauważamy podobieństwa do różnych osób, to jednak znacząco się różnimy. Na podstawie obserwacji tego, że jesteśmy odmienni, możemy określić to, co jest moje, co mnie charakteryzuje, a co mnie nie dotyczy czy nie należy do mnie.

Wyzwania stojące przed bliźniakami

Proces kształtowania się tożsamości trwa przez całe życie – od najmłodszych lat, przez kulminacyjny moment w okresie dojrzewania, aż po dorosłość, kiedy to proces znacznie spowalnia, lecz nigdy się nie zatrzymuje. Bliźnięta mają bardzo utrudniony ten proces. Jak uznać swoją wyjątkowość, jeżeli ktoś żyjący nieustannie obok mnie tak samo wygląda, wykonuje te same gesty, lubi to, co ja, ma podobne uzdolnienia, zainteresowania? Jak można poczuć się kimś twórczym, jeżeli osoba obok mnie potrafi zrobić dokładnie tak samo daną czynność?

Ma podobne myśli? Podobnie czuje? Podobnie się śmieje? Wypowiada? Nie wspominając o tym, że całe otoczenie fascynuje się tymi podobieństwami i bynajmniej nie chce pomóc bliźniętom dostrzec różnic między nimi. Większość osób wręcz „na siłę” doszukuje się podobieństw, gdyż jest to zabawne, ciekawe.

Czytaj także:
Jeśli nie wierzycie w życie po śmierci, przeczytajcie tę historię!

Bliźnięta – odrębne jednostki

Często zapominamy, że bliźnięta to odrębne jednostki, którym należy się szacunek i indywidualne traktowanie. Świadczą o tym chociażby zadawane „hurtem” pytania typu: „Jak się dziś czujecie?”, „Co lubicie?”

Odbieramy w ten sposób bliźniętom szanse na wypowiedź w swoim imieniu, a tym samym na kształtowanie ich poczucia JA. A ono jest niezbędne do tego, żeby czuć sens swojego istnienia, traktować siebie jako osobę wartościową, potrzebną. Uznać, że moje życie nie jest obojętne. Poczucie siebie jest niezbędne do tego, aby się rozwijać, być osobą normalnie funkcjonującą w świecie.

Inne trudności, z jakimi borykają się bliźnięta, to ciągłe ich porównywanie. Bardzo często mniej ważne jest to, jak wykonały dane zadanie, ale bardziej liczy się to, jak wypada ono w zestawieniu z siostrą czy bratem. Jeżeli jeden bliźniak dostaje z egzaminu czwórkę to może cieszyć się z niej, dopóki nie usłyszy, że jego brat czy siostra dostali piątkę. A porównania nie dotyczą tylko osiągnięć, ale również wyglądu, osobowości, uzdolnień czy zainteresowań.

Bliźnięta są narażone na ciągłą rywalizację „podsycaną” przez otoczenie. Stwierdzenia typu: „Zobacz, jak twoja siostra dobrze posprzątała pokój”, „A twój brat potrafił to zrobić” nie są rzadkością. Bliźnięta współzawodniczą o różne rzeczy, walcząc o miłość przede wszystkim rodziców czy innych znaczących osób – przyjaciół czy nauczycieli. „Stawka” jest bardzo wysoka – ten „lepszy” bliźniak jest bardziej kochany.

A wiec jak możesz pomóc bliźniętom? Przede wszystkim pomóż im dostrzec różnice między nimi i staraj się traktować je w indywidualny sposób. Nie kochaj je „za coś”, ale za to, że po prostu są.

Czytaj także:
Dziadkowie zbyt hojni? Co zrobić, by nie zasypywali dzieci prezentami