„Dzięki Tobie jestem bliżej Boga”. Marysia jest poważnie chora, ale wokół niej dzieją się cuda

"Tu, na oddziale onkologii dziecięcej nie ma Boga" – powiedziała jedna mama, przy łóżku swojego dwuletniego, bardzo cierpiącego chorego na nowotwór synka.

Niestety, dobrze ją rozumiałam. Też kiedyś w tym samym szpitalu siedziałam przy łóżku własnego dziecka i walczyłam, by zrozumieć, by nie zwątpić, by nadal wierzyć i ufać.

Dlatego tym bardziej poruszyła mnie historia Marysi i jej rodziców, którzy wbrew medycznym statystykom tak mocno zaufali. A kiedy ufasz, dzieją się cuda, choć nie zawsze takie, jakich oczekujesz…

Zaczęło się niewinnie. U trzyletniej Marysi pojawiły się częste wymioty, które początkowo leczone były jako refluks. Kiedy kolejny raz rodzice trafili do gastrologa, lekarka w trybie pilnie wysłała ich na ostry dyżur do szpitala. Szybka tomografia komputerowa i ten najtrudniejszy moment: diagnoza, która ścina z nóg.

Operacja na szczęście przebiegła pomyślnie, ale kolejny cios nadszedł po dwóch tygodniach z wynikami histopatologicznymi, przysłanymi z Warszawy. Okazało się, że nowotwór Marysi to medulloblastoma o czwartym, najwyższym stopniu złośliwości. Rokowania są bardzo złe.

Po pierwszym szoku u rodziców pojawia się ogromna mobilizacja i wola walki. O sytuacji córki na bieżąco informują za pomocą swoich profili społecznościowych. Fala pomocy, jaka na nich spływa jest tak duża, że powstaje specjalna, zamknięta grupa na Facebooku. Dołączają znajomi i znajomi znajomych. Szybko z lokalnej społeczności powstaje spore grono ludzi z całej Polski, którzy chcą pomóc małej Marysi.

Szturmowane jest Niebo: kolejne osoby obiecują modlitwę, odprawiane są liczne msze o uzdrowienie Marysi, pielgrzymi na kolejnych pątniczych szlakach swoje kilometry ofiarują w jej intencji, wiele chętnych zgłasza się do podjęcia trudu odmówienia Nowenny Pompejańskiej.

Ale nikt nie czeka z założonymi rękoma na cud: organizowane są różne kiermasze i zbiórki pieniędzy na leczenie Marysi, tłumaczona dokumentacja medyczna, żeby chorobę dziewczynki skonsultowali zagraniczni lekarze. Zgłasza się nawet grupa chętnych, którzy wyremontowali pokój dziewczynki i jej starszej siostry. I jest – jak dodaje mama - też wiele innych, drobnych i większych gestów, a także cicha obecność, pamięć, gotowość do wysłuchania i wypłakania.

Rodzice nie tracą nadziei i uczą się w chorobie córki widzieć głębszy sens:

Jej słowa potwierdzają też komentarze ludzi, którzy poruszeni losem małej Marysi zaczęli zmieniać swoje życie:

„Marysiu, dzięki Tobie modlę się więcej, moja wiara stała się głębsza. Mam wrażenie, że dzięki Tobie jestem bliżej Boga. Ta przemiana nie może być nadaremna! Wierzę, że nie tylko ja tak czuję...”.

„Wasza Mała Marysia i jej historia dokonała we mnie ogromnej zmiany. Jako że pracuję na co dzień w szpitalu, po tylu latach obudziłaś we mnie nowe pokłady energii, empatii i wrażliwości na potrzeby moich pacjentów pomimo zmęczenia, bólu pleców czy nóg. Niech #Cud Marysi trwa Amen".

„Marysiu dzięki Tobie i dla Ciebie zaczęłam wierzyć i nadal wierzę i trwam w tej wierze razem z rodzicami. Mam nadzieję, że wrócisz do domku”.

"Wierzę, że Marysia przez te trzy miesiące choroby, jakie mamy za sobą, odmieniła więcej serc niż niejeden dorosły przez całe swoje życie. Taka świadomość dodaje siły w momentach, które po ludzku są najtrudniejsze" – podsumowuje mama Agata.

Jak sobie radzić z cierpieniem własnego dziecka? Zadaję rodzicom to trudne pytanie… Odpowiada mama, a jej słowa poruszają na wskroś.

Aktualnie, Marysia ma już 6 lat i dalej walczy. Na początku października 2021 roku jej stan dramatycznie się pogorszył. Diagnoza: sepsa, a w płynie mózgowym znowu groźna infekcja bakteryjna. W październiku udało się zorganizować transport dziewczynki do Szpitala Pediatrycznego Dzieciątka Jezus w Rzymie. Sepsa została powstrzymana, niestety infekcja płynu mózgowo-rdzeniowego powoduje różne komplikacje oddziałowujące na inne układy: krążeniowy, pokarmowy, a ucisk w mózgu blokuje wzrok. Rodzice nie tracą jednak nadziei. Jej losy można śledzić na specjalnej grupie.