Z jakiego powodu niektóre uczucia mogą budzić w nas lęk? Jakich uczuć najczęściej się boimy? Dlaczego niektórzy z nas przeżywają większe obawy przed własnymi emocjami niż inni? Co możemy zrobić, aby ukoić odczuwany niepokój i dzięki temu uzyskać dostęp do swoich przeżyć?
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Lęk przed uczuciami
Obawa przed własnymi uczuciami sprawia, że na różne sposoby przed nimi „uciekamy”. Najczęściej boimy się uczuć, które z różnych powodów sprawiają nam ból. W zależności od poziomu obecnego w nas lęku, możemy mniej lub bardziej „dopuszczać swoje emocje do głosu”.
Możemy w ogóle nie chcieć doświadczać w sobie różnych uczuć, koncentrując się bardziej na intelektualnej stronie swojego funkcjonowania. Możemy mieć nawet wrażenie, że emocje generalnie przeszkadzają nam w życiu i jesteśmy przekonani, że byłoby ono łatwiejsze, gdyby uczucia w ogóle w nim nie istniały.
Swoje przeżycia mogliśmy „porzucić” już jako niemowlęta, kiedy zostaliśmy narażeni na przeżywanie czegoś trudnego, o czym nie mogliśmy wówczas pomyśleć, czego nie dało się nazwać określić i wyrazić. Być może lęk, którego siły możemy się tylko domyślać, nie był ukojony przez bliską nam osobę. Naszą dziecięcą psychikę mogły zalać emocje związane z opuszczeniem czy zaniedbywaniem.
Ucieczka od przeżyć
Mogliśmy się wtedy nauczyć, że jedynym rozwiązaniem jest ucieczka od własnych przeżyć. Brak wystarczającej opieki i troski we wczesnym okresie życia mógł doprowadzić do głęboko zakorzenionego w nas przekonania o tym, że „uczucia są niebezpieczne i lepiej się ich pozbywać”.
Będąc niemowlętami, chroniliśmy się w ten sposób przed psychicznym rozpadem. Obecnie w dorosłym życiu mechanizm ten wciąż może być w nas obecny. Może nadal nie ma przy nas osoby, która mogłaby pomóc nam pomyśleć o trudnych uczuciach. Dotarcie do owych przeżyć na pewno potrzebuje sporo czasu i będzie możliwe wyłącznie w bezpiecznej i trwałej relacji, jaką możemy stworzyć, w celu możliwości odkrycia wewnętrznego cierpienia, które głęboko schowane możemy wciąż „trzymać” w swoim wnętrzu.
Traumatycznych wydarzeń i związanych z nimi bolesnych uczuć mogliśmy doświadczać w różnych momentach naszego życia, a w każdym z nich mogło zabraknąć wystarczającej ilości zasobów wewnętrznych czy opiekuńczego otoczenia zewnętrznego, aby móc poradzić sobie z tym, co wówczas przeżyliśmy.
Czy potrafisz przeżywać?
Każde takie doświadczenie miało wpływ na to, jak obecnie radzimy sobie z trudnymi emocjami – czy potrafimy je przeżyć, czy idziemy w stronę odcięcia, zaprzeczenia czy zapomnienia. Tak więc proces odnowy kontaktu ze swoimi emocjami może być próbą zmierzenia się z bólem, od którego konsekwentnie uciekamy. Być może warto jednak wrócić do bolesnych chwil i niejako ponownie je przeżyć, aby móc odzyskać swoje wewnętrzne życie. Rezygnując z trudnych emocji, odcinasz również te, które są pozytywne i sprawiają, że możesz czerpać przyjemność i satysfakcję w swoim życiu.
Niekiedy jest również tak, że nie chcemy zaakceptować niektórych przeżywanych uczuć. Nasze normy, wartości czy przekonania mówią nam o tym, że nie możemy odczuwać na przykład złości czy smutku. Aby zachować pozytywny obraz siebie, eliminujemy te uczucia, które nie wpisują się w naszą „listę dozwolonych uczuć”.
Tymczasem nie ma dobrych i złych uczuć, a każde z nich możesz swobodnie przeżywać i próbować konstruktywnie wyrażać. Akceptowanie wszystkich swoich emocji, uznając je za własne, może umożliwić ci bycie autentycznym przed sobą i innymi. Emocje mogą powiedzieć nam prawdę o nas samych, a chęć i odwaga zbliżenia się do tej prawdy może pozwolić ci odzyskać stan wewnętrznego spokoju i wolności.
Czytaj także:
Co robić, gdy uczucia sprawiają ból?
Czytaj także:
Jak nie pomylić miłości z uczuciami? Wyjaśnia ks. Dziewiecki
