Nabożeństwo Słowa Bożego na środę II tygodnia Wielkanocy przeżywaną w domu

* * *

„Tak bowiem Bóg umiłował świat,
że Syna swego Jednorodzonego dał”

Wszyscy siedzą, a prowadzący mówi:

Bracia i siostry,

Kościół w dzisiejszej liturgii zaprasza nas do śpiewu:
„Panie, oznajmię imię Twoje braciom moim”.
I oto w pierwszym czytaniu
anioł powierza identyczną misję apostołom,
których uwalnia z więzienia:
„Idźcie i głoście ludowi wszystkie słowa tego życia!”.
To ta sama misja, którą Jezus zmartwychwstały
powierzył apostołom przed wstąpieniem do Ojca,
mówiąc im: „Wy jesteście świadkami tego”.

Zatem, bracia i siostry,
przesłanie paschalne zostałoby poważnie umniejszone,
gdybyśmy odebrali mu jego dynamizm misyjny.
Każdego roku obchody paschalne
przywracają nam ten dynamizm,
ożywiając tę pewność,
iż „tak Bóg umiłował świat,
że Syna swego Jednorodzonego dał,
aby każdy, kto w Niego wierzy,
nie zginął, ale miał życie wieczne”.
Bóg tak umiłował świat – cóż to znaczy?

Świat, bracia i siostry,
cały świat,
nie tylko moją małą osobę
ani nie małą grupkę wtajemniczonych.
Świat to cała ludzkość, kosmos,
wszechświat widzialny i niewidzialny,
całe stworzenie!

W istocie Bóg dał swojego jedynego Syna nie po to,
aby sądził cały świat
i aby tylko niewielka liczba została usprawiedliwiona,
ale po to, aby przez Niego świat, cały świat
mógł zostać ocalony.

Bracia i siostry,
to słowa nadziei silniejszej niż wszystkie próby,
silniejszej niż śmierć sama w sobie,
to słowa nadziei wbrew wszelkiej nadziei
– i to my jesteśmy jej świadkami dla całej ludzkości!

I podobnie, kiedy otworzą się drzwi naszego zamknięcia,
nie zapominajmy nigdy o tym,
co anioł Pana powie do nas:
„Idźcie, a tam, gdzie będziecie,
ogłaszajcie wszystkim słowa życia wiecznego”.

Pauza 

Panie Jezu, teraz – gdy dostęp do Eucharystii jest ograniczony –
jeszcze bardziej niż zwykle oczekujesz od nas,
byśmy wchodzili w tajemnicę Twej Ofiary
oraz kochali naszych bliźnich,
jak Ty nas umiłowałeś.

Po 3 minutach ciszy wszyscy wstają i robią znak krzyża, mówiąc:

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, amen.

Prowadzący kontynuuje:

By przygotować się na przyjęcie słowa Bożego
i by nas ono uzdrowiło,
uznajmy, że jesteśmy grzeszni.

Odmawiamy modlitwę pokutną, np.:

Prowadzący: Zmiłuj się nad nami, Panie.
Reszta: Bo zgrzeszyliśmy przeciw Tobie.
Prowadzący: Okaż nam, Panie, miłosierdzie swoje.
Reszta: I daj nam swoje zbawienie.

Mówimy albo śpiewamy:

Panie, zmiłuj się nad nami!
Panie, zmiłuj się nad nami!
Chryste, zmiłuj się nad nami!
Chryste, zmiłuj się nad nami!
Panie, zmiłuj się nad nami!
Panie, zmiłuj się nad nami!

MODLITWA

Prowadzący odmawia modlitwę:

Wszechmogący i wieczny Boże,
Ty, którego możemy nazywać naszym Ojcem,
spraw, aby w naszych sercach wzrastał duch synostwa,
byśmy pewnego dnia byli zdolni wejść do dziedzictwa,
które jest nam obiecane.
Przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna i naszego Pana. Amen.

Czytający stoi, reszta wiernych siedzi.

PIERWSZE CZYTANIE

Czytanie z Dziejów Apostolskich [Dz 5,17-26]

Arcykapłan i wszyscy jego zwolennicy, należący do stronnictwa saduceuszów, pełni zazdrości zatrzymali apostołów i wtrącili ich do publicznego więzienia.

Ale w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich powiedział: «Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa tego życia». Usłyszawszy to weszli o świcie do świątyni i nauczali.

Tymczasem arcykapłan i jego stronnicy zwołali Sanhedryn i całą starszyznę synów Izraela. Posłali do więzienia, aby ich przyprowadzono. Lecz kiedy słudzy przyszli, nie znaleźli ich w więzieniu. Powrócili więc i oznajmili: «Znaleźliśmy więzienie bardzo starannie zamknięte i strażników stojących przed drzwiami. Po otwarciu jednak nie znaleźliśmy wewnątrz nikogo».

Kiedy dowódca straży świątynnej i arcykapłani usłyszeli te słowa, nie mogli pojąć, co się z nimi stało. Wtem nadszedł ktoś i oznajmił im: «Ci ludzie, których wtrąciliście do więzienia, znajdują się w świątyni i nauczają lud». Wtedy dowódca straży poszedł ze sługami i przyprowadził ich, ale bez użycia siły, bo obawiali się ludu, by ich nie ukamienował.

Oto Słowo Boże.

Reszta: Bogu niech będą dzięki!

Czytający lub śpiewający psalm stoi, reszta siedzi.

PSALM Ps Ps 34 (33)

Refren: Biedak zawołał i Pan go wysłuchał.

lub: Alleluja.

Wysławiajcie razem ze mną Pana,
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Refren

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością,
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał,
i uwolnił od wszelkiego ucisku.

Refren

Anioł Pański otacza szańcem bogobojnych,
aby ich ocalić.
Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry,
szczęśliwy człowiek, który znajduje w Nim ucieczkę.

Refren

EWANGELIA

Wszyscy wstają. Ewangelia jest odczytywana. By podkreślić wielkanocną radość, śpiewamy „Alleluja”.

Alleluja! Alleluja! Alleluja!

Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.

Alleluja! Alleluja! Alleluja!

Słowa Ewangelii według świętego Jana [J 3,16-21]

Jezus powiedział do Nikodema:

«Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.

A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu».

Wszyscy siadają. Żadna aklamacja nie kończy czytania Ewangelii, a prowadzący powtarza ostatnie wersety, podając je wszystkim jak echo do rozważania w ciszy:

Pozwólmy, aby w całej głębi naszych serc
rozbrzmiewało słowo Jezusa,
które Kościół proponuje nam w tym dniu:

Tak bowiem Bóg umiłował świat,
że Syna swego Jednorodzonego dał...

5 minut poświęcamy na medytację w ciszy.

Wszyscy wstają, a prowadzący inicjuje Modlitwę Pańską.

Zjednoczeni w Duchu Świętym oraz w jedności z całym Kościołem ośmielamy się mówić, jak nas nauczył nasz Pan, Jezus Chrystus:

Mówimy albo śpiewamy:

Ojcze nasz, któryś jest w niebie,
święć się imię Twoje;
przyjdź królestwo Twoje;
bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi;
chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
i odpuść nam nasze winy,
jako i my odpuszczamy naszym winowajcom;
i nie wódź nas na pokuszenie;
ale nas zbaw od złego.

I od razu dodajemy:

Bo Twoje jest królestwo i potęga, i chwała na wieki.

Następnie prowadzący zachęca do przekazania sobie znaku pokoju:

Połączyliśmy nasze głosy z Chrystusem, by modlić się do Ojca. Jesteśmy synami w Synu. W miłości, która nas łączy, odnowieni przez słowo Boże, przekażmy sobie znak pokoju, znak komunii, który otrzymujemy od Boga.

W zależności od sytuacji przekazujemy sobie znak pokoju przez podanie dłoni lub ukłon. Siadamy.

KOMUNIA DUCHOWA

Prowadzący mówi:

Choć nie możemy przyjąć Komunii sakramentalnej podczas mszy świętej, papież Franciszek zachęca nas gorąco do komunii duchowej, nazywanej także „komunią pragnienia”. Módlmy się słowami zaproponowanymi przez papieża:

Klękam u Twych stóp, o mój Jezu, i ofiarowuję Ci moje skruszone serce,
uniżone w swojej nicości i Twojej świętej obecności.
Adoruję Cię w sakramencie Twej miłości, niewysłowionej Eucharystii.
Pragnę przyjąć Ciebie w tym ubogim przybytku, jaki oferuje Ci mój umysł.
Czekając na radość z sakramentalnej Komunii, pragnę przyjąć Cię w duchu.
Przyjdź do mnie, O mój Jezu, kiedy ja przychodzę do Ciebie!
Niech Twoja miłość ogarnie moje całe jestestwo w życiu i śmierci.
Wierzę w Ciebie, Tobie ufam, Ciebie kocham.
Amen.

Pauza

W głębi serca pozwólmy,
by rosło w nas pragnienie jedności z Jezusem
w Komunii sakramentalnej.
I by Jego miłość zaczęła działać w naszym życiu.
Byśmy kochali innych, jak On nas umiłował.

Cisza przez 5 minut na bycie sam na sam z Jezusem.

Można w tym czasie wykonać pieśń dziękczynną.

Wstajemy i odmawiamy modlitwę:

Miłujący Ojcze,
niech łaska misterium paschalnego
obfituje w nas i owocuje;
Ty postawiłeś nas na drodze ku niebu,
pomóż nam odpowiedzieć na Twoją miłość.

Przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana, Amen.

Wszyscy zwracają się do krzyża i składają ręce.

Prowadzący wypowiada formułę błogosławieństwa:

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO

Niech zawsze wierny Bóg
pozwoli nam przez nasze życie
ukazywać ducha ofiary, współczucia i miłości,
jaki był w Jezusie Chrystusie.
W jedności Ducha Świętego
oddajemy chwałę Bogu,
Ojcu naszego Pana Jezusa Chrystusa,
teraz i na wieki wieków.

Wszyscy: Amen.

Wszyscy kończymy modlitwą:

Niech na nas spłynie łaska Boża
i mieszka w nas na zawsze. Amen. 

Wszyscy robią znak krzyża.

Rodzice mogą teraz również naznaczyć czoła swych dzieci znakiem krzyża. 

Możemy zakończyć celebrację, śpiewając „Regina Caeli” lub inną radosną pieśń maryjną.

Regina Caeli, laetare, alleluia!
Quia quem meruisti portare, alleluia!
Resurrexit, sicut dixit, alleluia!
Ora pro nobis Deum, alleluia!

Królowo nieba, wesel się, alleluja!
Bo Ten, któregoś nosiła, alleluja!
Zmartwychwstał jak powiedział, alleluja!
Módl się za nami do Boga, alleluja!