Osoba chora na anoreksję może pragnąć tego, aby ktoś zauważył jej emocjonalny ból, „opowiadany” w formie niszczących zachowań wobec swojego ciała.
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Anoreksja jest chorobą, która kieruje naszą uwagę w stronę ciała. Głównym kryterium diagnostycznym jest znaczący spadek masy ciała w wyniku celowego eliminowania spożywanych posiłków lub ograniczania ich kaloryczności, zaburzony, nieadekwatny do rzeczywistości obraz swojego ciała oraz lęk przed przytyciem.
Przeważnie trudno jest nam zrozumieć osobą chorującą na anoreksję. Możemy zastanawiać się nad tym, z jakiego powodu wyniszcza ona swoje ciało, nierzadko nieodwracalnie, w wielu przypadkach ze śmiertelnym skutkiem. Z tego względu tak ważna jest wczesna interwencja, polegająca na jak najszybszym podjęciu specjalistycznego leczenia, obejmującego interwencje medyczne i psychoterapeutyczne. Chcąc zrozumieć anoreksję, powinniśmy zwrócić się ku wewnętrznemu cierpieniu osoby chorującej na zaburzenia odżywiania. Jak można je rozumieć?
Jak zrozumieć anoreksję?
Charakterystycznym aspektem emocjonalnego funkcjonowania osoby chorej na anoreksję jest nienawiść skierowana do samej siebie, pozbawianie się wszelkich wewnętrznych i zewnętrznych zasobów, przypisywanie sobie nieadekwatnych do rzeczywistości negatywnych cech, co kłóci się z realnym obrazem sporych kompetencji i osiągnięć.
Osoba chora na anoreksję ma nieustanne poczucie bycia niewystarczającą, przeżywa silne poczucie winy i złość do samej siebie, jeżeli nie udaje się jej spełnić stawianych sobie surowych, często nadludzkich wymagań. Nie zgadza się na własną bezradność, nie znosi swojej słabości czy ograniczeń. Taka osoba może być przekonana co do tego, że w środku jej samej istnieje pewna niszcząca siła, która może zranić innych. Tymczasem destrukcyjne zachowania są skierowane na niszczenie własnego ciała.
Dominującym afektem u osoby chorej na anoreksję może być przeżywanie, najczęściej na nieświadomym poziomie, różnego rodzaju lęku. Przeważnie jest on trudny do określenia i nazwania. Czasami przybiera różne kształty, na przykład troski o bliskich czy obawy przed przyszłością. Osoba chora na anoreksję odczuwa często coś, co można określić zalewem różnych przeżyć niedających się ubrać w słowa w celu ich nazwania i wyrażenia. Z drugiej strony może nie doświadczać jakichkolwiek emocji. Trudne przeżycia są zazwyczaj zaprzeczone, a próba poradzenia sobie z nimi opiera się na nasileniu objawów chorobowych.
Wstyd przez sobą
Osoba chora na anoreksję może przeżywać różne trudności w relacjach z innymi ludźmi. Z niektórych z nich może świadomie zrezygnować ze względu na odczuwany wstyd przed chorobą i samą sobą, niewiarą w to, że może być lubiana czy niemożnością ukrycia choroby na przykład ze względu na to, że wiele kontaktów społecznych nawiązywanych jest w trakcie spożywania posiłków, które są przez nią ograniczane i kontrolowane. Poza tym, osoba chora na anoreksję może być głęboko nieufna wobec innych, od których spodziewa się raczej oceny, wrogości czy nadużycia niż troski oraz chęci wsparcia i pomocy. Może być przekonana o tym, że nikt nie jest w stanie jej zrozumieć. Społeczna izolacja prowadzi ją do stanu osamotnienia i beznadziei.
Zainteresowanie i akceptacja
Osoba chora na anoreksja pomimo silnych obaw przed innymi potrzebuje ich szczególnej opieki, realnego zainteresowania i akceptacji. Istotne będzie okazywanie empatii i szacunku wobec jej wewnętrznych stanów oraz przeżywanych uczuć, a oddalenie się od wyłącznej koncentracji na wyglądzie, diecie czy innych zewnętrznych objawach. Osoba chora na anoreksję może pragnąć tego, aby ktoś zauważył jej emocjonalny ból, „opowiadany” w formie niszczących zachowań wobec swojego ciała.
Czytaj także:
Czy moja córka ma anoreksję? Jak rozpoznać problem
Czytaj także:
Sekretne podziemie anorektyczek. Przerażający ruch pro-ana
