Codzienne doświadczenie uczy, że Bóg wielu próśb nie spełnia. W takim razie może trzeba spełnić jakieś warunki, żeby uprosić swoje? Nabożeństwo? Litania? Nowenna? Gdzie znaleźć hak na Boga? Żeby On już musiał…
Przekazując darowiznę, pomagasz Aletei kontynuować jej misję. Dzięki Tobie możemy wspólnie budować przyszłość tego wyjątkowego projektu.
Jak zaufać Panu Bogu
Zaufać Bogu można na dwa sposoby. Pierwszy i najczęstszy sprowadza się do przekonania, że Bóg spełni nasze prośby, stanie po naszej stronie, zatwierdzi nasz punkt widzenia. Choćby tysiąc padło u mojego boku, ale ja się ostoję: tu na ziemi.
Czytaj także:
Brakowało mu pieniędzy dla rodziny, więc… oddał 1/3 pensji Bogu. Historia o wielkim zaufaniu
Drugi polega na rezygnacji z własnego punktu widzenia i zgody na Boży. Czy się na tej ziemi ostoję, czy się nie ostoję, przyjmuję decyzję Boga: i to nie dlatego, że nie mam innego wyjścia, ale że ufam Jego miłości.
Zbadajmy: jaka była nasza pierwsza reakcja uczuciowa na to ostatnie zdanie?
Bo bardzo często człowiek na samą taką myśl reaguje gwałtownym sprzeciwem. On przecież chce wierzyć w miłującego Boga, a nie może pojąć innego rodzaju miłości niż taka, która by przynosiła doczesne powodzenie i zdrowie jemu i jego bliskim. On przecież wie, na czym polega szczęście, i Bóg powinien wiedzieć to także.
Bóg spełnia wszystkie prośby?
To oczywiście prowadzi do mnóstwa problemów praktycznych. Codzienne doświadczenie uczy, że Bóg wielu próśb nie spełnia; kogoś nie obronił przed nieszczęściem, komuś nie dał upragnionego awansu… a przecież chyba prosili… W takim razie może trzeba spełnić jakieś warunki, żeby uprosić swoje? Takie a takie nabożeństwo? Litania? Formuła? Nowenna? Takie a takie wyrzeczenie? Wstawiennictwo takiego a nie innego świętego… Nauka tego, a nie innego dzisiejszego mistrza… znalezienie kogoś wtajemniczonego, kto by i nas wtajemniczył…
Gdzie znaleźć hak na Boga? Żeby On już musiał…
A co, jeśli zawierzymy, że nie musi? Że wie lepiej, i w dodatku prowadzi nas do siebie, do pełni spotkania, wobec której żadne ludzkie szczęście funta kłaków nie jest warte?
Wtedy pozostaje nam tylko problem, jak połączyć w jednym sercu radość tego zaufania z trwającą nadal codzienną troską o życie i zdrowie. Nie możemy rezygnować z tej troski, bo nie do nas należy określać konkretną długość czyjegokolwiek życia, także naszego własnego. Tę decyzję Bóg zastrzega sobie.
Ale możemy sprawować tę troskę w pełni wiary, że jesteśmy w Jego rękach i dlatego wszystko, co się z nami stanie – czy spotka nas w tej trosce powodzenie czy niepowodzenie – wszystko będzie nas prowadziło do Niego.
Przecież tam właśnie cały czas idziemy.
Fragment książki „Okruchy”
Małgorzata (Anna) Borkowska OSB, ur. w 1939 r., benedyktynka, historyk życia zakonnego, tłumaczka. Studiowała filologię polską i filozofię na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, oraz teologię na KUL-u, gdzie w roku 2011 otrzymała tytuł doktora honoris causa. Autorka wielu prac teologicznych i historycznych, felietonistka. Napisała m.in. nagrodzoną (KLIO) w 1997 roku monografię „Życie codzienne polskich klasztorów żeńskich w XVII do końca XVIII wieku”. Wielką popularność zyskała wydając „Oślicę Balaama. Apel do duchownych panów” (2018). Obecnie wygłasza konferencje w ramach Weekendowych Rekolekcji Benedyktyńskich w Opactwie w Żarnowcu na Pomorzu, w którym pełni funkcję przeoryszy.
Tytuł i śródtytuły pochodzą od redakcji Aleteia.pl.
Czytaj także:
Reżyser „The Chosen”: ten serial to owoc kryzysu, wielu łez, zaufania Bogu w ciemno oraz cudu rozmnożenia
Czytaj także:
S. Borkowska OSB: któregoś dnia zamiast konferencji było nabożeństwo „uwolnienia”
