Poemat – modlitwa św. Augustyna. Duchowe mistrzostwo „Wyznań” [fragment]

Późno Cię pokochałem,
Piękności tak dawna, a tak nowa, późno Cię pokochałem!
Oto Ty byłaś wewnątrz mnie, a ja na zewnątrz i tam Cię szukałem.

W mojej brzydocie zanurzyłem się w pięknych rzeczach,
które stworzyłaś.
Byłaś ze mną, ale ja nie byłem z Tobą.
Trzymało mnie z dala od Ciebie to, co jeśli nie byłoby w Tobie,
wcale by nie istniało.

Zawołałaś, krzyknęłaś i przerwałaś moją głuchotę.
Zajaśniałaś, rozbłysłaś i rozproszyłaś moją ślepotę.
Rozlałaś swą woń, wchłonąłem ją i tchnąłem ją ku Tobie.
Skosztowałem, a teraz łaknę i pragnę.
Dotknęłaś mnie i zapłonąłem pragnieniem Twojego pokoju.

„Wielki jesteś, Panie, i godny wielkiego uwielbienia.
Wielka jest Twoja potęga, Twoja mądrość nieskończona” [Ps 144,3; 146,5],
a człowiek, który jest zaledwie cząstką Twojego stworzenia,
pragnie Cię wielbić.

Kto sprawi, abym spoczął w Tobie?
Kto sprawi, abyś wstąpił w moje serce i napełnił je sobą,
abym zapomniał o moich grzechach i mógł objąć Ciebie,
jedyne moje dobro?

Czym jesteś dla mnie? Zmiłuj się nade mną
i pozwól mi rozmawiać z Tobą.
Czym ja sam jestem dla Ciebie, skoro każesz mi,
abym Cię kochał, bo inaczej gniewałbyś się na mnie
i groził mi wielkimi nieszczęściami?

Ale czy już samo to, że Cię nie kocham,
nie byłoby małym nieszczęściem?
Biada mi! Powiedz mi, Panie Boże mój, przez miłosierdzie Twoje,
kim jesteś dla mnie!

„Powiedz mojej duszy: Ja jestem twoim Zbawieniem” [Ps 34, 3]!
Mów tak, abym Cię słyszał! Oto, Panie, moje serce i uszy!
Ot­wórz je i powiedz mojej duszy: „Ja jestem twoim Zbawieniem!”.

Pobiegnę za Twoim głosem i pochwycę Cię!
Nie kryj przede mną swego oblicza:
niech umrę, abym nie umarł i mógł je ujrzeć [por. Ps 142, 7]!

Jest to fragment książki: Św. Augustyn, „Wyznania”, tłum. Stanisław Stabryła, Wydawnictwo Esprit 2020.

Wybór, tytuł, lead i skróty pochodzą od redakcji Aleteia.pl.