„Wciąż miałaś w sobie radość życia. I ciągle pracowałaś”. Inspiracje od św. Joanny

28 kwietnia wspominamy św. Joannę Berettę Mollę (1922-1962), włoską lekarkę. Świętą ludzką tak bardzo, że jej mąż Piotr Molla przyznał z niedowierzaniem:

Poznali się w grudniu 1954 r. W kwietniu 1955 r. byli już zaręczeni. Z ich okresu narzeczeńskiego pozostały przepiękne listy, z których przebija głęboka miłość, wzajemny szacunek, serdeczna przyjaźń i pragnienie życia blisko Boga.

Pobrali się 24 września 1955 r. Ich małżeństwo trwało niecałe 7 lat.

Mieli 4 dzieci. Na początku ostatniej ciąży Joanna dowiedziała się, że w jej macicy rozwinął się włókniak. Mimo zaleceń lekarskich odmówiła dokonania aborcji. Zmarła tydzień po porodzie, 28 kwietnia 1962 r.

Joanna chodziła po górach, jeździła na nartach, odwiedzała teatr i filharmonię. Lubiła dobrze wyglądać. Przed czwartym porodem poprosiła męża, który wyjeżdżał służbowo do Paryża: „Przywieź mi magazyny mody. Jak urodzę Gianninę, chcę dobrze wyglądać”.

Była lekarką na 100 procent, mamą na 100 procent, żoną na 100 procent. Człowiekiem na 100 procent. Piotr Molla wspominał:

Twoim bezgranicznym marzeniem, jako żony, było mieć dzieci. Dużo dzieci. Wspaniałych i dobrych.

(...) Za każdym razem, gdy oczekiwałaś dziecka, ileż było w Tobie modlitwy, ufności w Bożą Opatrzność, a także ile męstwa w cierpieniach! Przy każdym porodzie cóż za hymn dziękczynienia wznosiłaś ku Bogu!

Chciałaś, aby zaraz po chrzcie, jak tylko skończą się ceremonie, każde z dzieci było ofiarowane i powierzone szczególnej opiece Matki Bożej Dobrej Rady.

(...) Cieszyliśmy się w pełni radością z naszych dzieci, żyliśmy dla nich i byliśmy z nich tacy dumni.

A Ty wciąż miałaś w sobie radość z życia, cieszyłaś się i zachwycałaś pięknem stworzenia, górami i śniegiem na ich szczytach, koncertami muzyki symfonicznej i teatrem – jak w czasach Twojej młodości, jak w czasach naszych zaręczyn.

W domu ciągle pracowałaś: Nie pamiętam byś kiedykolwiek się położyła, a nawet abyś odpoczywała w ciągu dnia. Chyba że byłaś w niedyspozycji.

(...) Twoje postanowienia i czyny były zawsze w pełnej zgodzie z Twoją wiarą. Były zgodne z duchem, jaki Cię ożywiał i z zaangażowaniem apostolskim z czasów Twojej młodości. Pełne zaufania Bożej Opatrzności i ducha ogromnej pokory.

W każdej sytuacji odwoływałaś się zawsze i powierzałaś się woli Bożej.

Każdego dnia, pamiętam, miałaś zarezerwowany czas na modlitwę i rozmyślanie, na Twoją rozmowę z Bogiem i na Twoje dziękczynienie za niewypowiedziany dar naszych cudownych dzieci. I byłaś taka szczęśliwa.

(...) Wiele razy prosiłaś, bym wybaczył Ci, że sprawiasz mi zmartwienia.

Miała w sobie tyle zwyczajności! Trudno się dziwić, że Kościół inspiruje się jej świętością.

Zajrzycie do kilku z jej myśli: