Ofiary nienawiści wobec wiary: 3 współczesnych męczenników i ich droga na ołtarze

Inną ofiarą nienawiści do wiary z czasów hiszpańskiej wojny domowej był seminarzysta Fernando Saperas, męczennik w obronie czystości. To jeden ze 109 misjonarzy klaretynów, którzy zostali beatyfikowani 21 października 2017 r. w bazylice Sagrada Família w Barcelonie.

Fernando urodził się w hiszpańskiej Tarragonie 8 września 1905 roku, w dzień liturgicznego wspomnienia urodzin Matki Bożej. Gdy miał 7 lat, zmarł jego ojciec. Od tamtej pory pomagał matce, pracując m.in. jako rolnik, handlarz czy służący. W 1925 r., podczas służby wojskowej, niespodziewanie odkrył w sobie powołanie do życia zakonnego.

Młodzieniec często odwiedzał sanktuarium Serca Maryi, które należało do misjonarzy klaretynów, a które znajdowało się nieopodal koszar, w Santiago. Gdy skończył służbę wojskową, był już zdecydowany na podjęcie drogi zakonnej. Jego matka była przeciwna tej decyzji. Mimo wszystko Fernando w 1928 r. wstąpił do nowicjatu. Po dwóch latach, w uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej, Fernando złożył śluby zakonne. Jego matka była obecna w czasie tego wydarzenia.

Nastąpiło pięć całkiem spokojnych lat – aż do wybuchu krwawej hiszpańskiej wojny domowej, jednego z najokrutniejszych konfliktów XX wieku. W tamtym czasie katolicy musieli opowiedzieć się bądź to po stronie anarchistycznych republikanów, bądź marksistów (którzy byli jawnymi prześladowcami wierzących), lub Francisco Franco, który był zwolennikiem faszyzmu. To właśnie on przez kolejne dekady sprawował niepodzielną, dyktatorską władzę w Hiszpanii. Katolicy stali przed niewdzięcznym dylematem, gdyż żadna z opcji nie była dobra.

W tym czasie, w lipcu 1936 r., Fernando dwukrotnie musiał uciekać z domu, żeby uniknąć więzienia. Pracował w tawernie, jednocześnie starając się zachować maksimum dyskrecji odnośnie do swojej tożsamości. Jednak gdy tylko klienci bluźnili przeciwko Bogu, zakonnik ich napominał. Ci z kolei natychmiast odpowiadali: "Uważaj, bo cię zabiją!". On wówczas odpowiadał: "Jeśli mnie zabiją, niech Bóg będzie pochwalony! Ci, którzy nas prześladują, są biedakami. Mogę się za nich jedynie modlić. Przebaczam im bez większego trudu".

Niebezpieczeństwo bycia zadenuncjowanym, uwięzionym i torturowanym przez komitet rewolucyjny zmusiło go do kolejnej ucieczki, tym razem do miasta Montpalau. Zagrożenie było ogromne – rewolucyjni socjaliści dopuszczali się wobec księży, zakonnic i zakonników czynów prawdziwie barbarzyńskich.

Pomimo ucieczki, marksistowskim milicjantom udało się złapać Fernanda. Poddali go niezliczonym prowokacjom seksualnym. Zakonnik wszystkim się oparł, nie łamiąc ślubu czystości. Podczas jednej z serii przesłuchań, molestowania i tortur dwaj milicjanci złapali go za ramiona i na siłę rozebrali. Inny milicjant sam się rozebrał i próbował go zgwałcić. „Zabijcie mnie, jeśli chcecie, ale tego nie róbcie” – krzyczał zakonnik, którego opór i ogromna siła fizyczna sprawiły, że milicjanci zrezygnowali z tej wstrętnej zbrodni.

Jednak nie zrezygnowali z dalszych prób doprowadzenia go do tego, by złamał ślub czystości. "Zabierzemy cię do domu publicznego. Jeśli w naszej obecności będziesz uprawiał seks z kobietą, nie zabijemy cię" – mówili prześladowcy. Jeden ze świadków, również zakładnik tych samych milicjantów, opowiadał, że komuniści włóczyli go od jednego do drugiego domu rozpusty, próbując złamać zakonnika. Zamęczali go wulgarnymi słowami, podżegali go do grzechu i ze wszystkich sił starali się, by ten złamał złożone śluby. Przy każdej takiej próbie zakonnik odpowiadał: "Jestem czysty, i czysty umrę". Poczynania milicjantów wobec Fernanda były tak brutalne, że nawet prostytutki wzięły go w obronę.

Członkowie komitetu rewolucyjnego Cervery, ponieważ żadnym sposobem nie mogli osiągnąć celu, postanowili zabić zakonnika. Przywieźli go na cmentarz i ustawili pod ścianą, by go rozstrzelać. Ten do ostatnich chwil modlił się za swoich oprawców: "Przebacz im, Panie, bo nie wiedzą, co czynią. Ja im przebaczam. Przebaczam wam" – mówił. "Co nam wybaczasz?" – zapytał jeden z milicyjnych przywódców. Wtedy Fernando krzyknął: "Niech żyje Chrystus Król! Niech żyje religia!". W tym samym momencie pierwsze kule przeszyły jego ciało. Oprawcy z premedytacją nie celowali w głowę, aby jak najbardziej przedłużyć jego cierpienie.

Gdy z ciała umierającego zakonnika lała się krew, on wciąż szeptał: "Matko! Matko!". Był 13 sierpnia 1936 roku. Fernando Saperas umarł jako męczennik w obronie czystości, do ostatnich chwil wzywając Najświętszą Maryję Pannę, Przeczystą Dziewicę.