Ma 13 lat, zespół Downa i niezwykły talent. Zaczęła malować z tęsknoty…

Za swoje uskładane pieniądze kupiła farby i płótna. Od tego czasu namalowała już około 200 obrazów. Można je oglądać na jej profilu w mediach społecznościowych „Obrazy malowane sercem”. Ale nie tylko, bo przez te trzy lata miała już ok. 10 wernisaży swoich prac, m.in. w zeszłym roku na Niewidzialnej Wystawie w Warszawie. Środki ze sprzedaży obrazów przeznaczone są na rehabilitację Wanessy i jej rodzeństwa z niepełnosprawnościami.

„Mam na imię Wanesska – mam rodziców, którzy kochają mnie ponad życie, kochanego brata, młodszą siostrę i mam bonusik od życia, jakim jest zespół Downa” – tak młoda artystka sama przedstawia się w mediach społecznościowych.

– Początkowo myśleliśmy, że to będzie chwilowy zapał, bo wcześniej była już nauka baletu, tańca, gry na keyboardzie, ale okazało się, że nie w tym przypadku – mówi Karolina Bąkowska, mama Wanessy.

Dziewczynka zawsze lubiła kolorowanki, w związku z czym w domu była ich niezliczona ilość. To ją zawsze pochłaniało. Maluje w kuchni – wtedy życie rodzinne musi się przenieść w inne miejsce. Nie maluje codziennie, ale wtedy, gdy czuje taką potrzebę.

– Dziś nie malowałam – mówi Wanessa, gdy rozmawiamy.

– Czasami namaluje trzy obrazy w tygodniu, a czasami nie maluje przez kilka tygodni. Jej obrazy oddają jej emocje: gdy jest smutna, obraz jest smutny, jak np. po śmierci jednego z ulubionych nauczycieli. Gdy jest radosna, taki też maluje obraz – mówi mama Wanessy.

Spośród tych dwóch setek obrazów, które namalowała, dotąd prawie każdy wykonany jest inną techniką, nie zawsze oczywistą. Dziewczynka ma swój telefon, na którym ogląda filmiki dotyczące malarstwa i nimi się inspiruje w stosowanych technikach. Pomocny okazał się nawet grzebień, plastikowy kubek, folia aluminiowa czy płatki kosmetyczne. Sama dobiera kolory i wykonuje swoje prace.

Na co dzień jest uczennicą szóstej klasy szkoły publicznej, gdzie sobie świetnie radzi.

– Mam tam ulubione koleżanki – mówi Wanessa.

Lubi też jeździć konno, a domowa papuga Koko została nawet bohaterką jednego z obrazów. Oprócz niej w domu Bąkowskich jest mały zwierzyniec. Wanessa na pierwszym miejscu wymienia psa Figę i królika Kumi. Są jeszcze rybki i ptaszki zeberki: Klara i Felek. W wolnym czasie lubi też np. układać puzzle, obecnie ze 180 części. Brała też udział w profesjonalnej sesji fotograficznej jako modelka.

W zeszłym roku Wanessa wpadła na pomysł, że namaluje obraz pt. Ziemia, który wraz z listem wyśle Królowej Elżbiecie II. Jakież było zdziwienie jej samej i rodziców, którzy nie do końca wierzyli w powodzenie tego przedsięwzięcia, gdy przyszła odpowiedź z Pałacu Buckingham. Dama dworu podziękowała w imieniu Królowej za piękny obraz i pracę Wanessy.

„Królowa była bardzo wzruszona, że chciałaś opowiedzieć jej trochę o swoim życiu w Polsce i bardzo doceniła pracę w stworzenie obrazu Ziemia”– napisała Mary Morris.

– W zeszłym roku wiele wydarzyło się wokół osoby Wanessy, ale to jej w ogóle nie zmieniło. Ma wobec tego wiele pokory i dystansu – mówi Karolina Bąkowska.

Przyznaje, że sami z mężem sporo nauczyli się od córki.

– Wanessa ma wiele miłości do ludzi. Nauczyła nas pokory i cierpliwości, postrzegania ludzi nie poprzez ich czyny, ale sercem, po prostu najzwyczajniej w świecie. Dzięki niej widzimy, że szklanka jest do połowy pełna, a nie pusta, i tak żyje się znacznie lepiej.

Ten optymizm na pewno przydaje się w codziennym życiu rodziny Bąkowskich. Oprócz Wanessy rodzice wychowują jeszcze dwójkę dzieci z niepełnosprawnością: Alana z autyzmem i złożoną niepełnosprawnością neurologiczną i Danusię z zespołem Downa.

– Owszem, mamy wiele zajęć. Skłamałabym gdybym powiedziała, że czasami nie jest trudno. Dzisiejszy dzień np. jest trudniejszy, bo spaliśmy tylko dwie godziny, młodsza córka płakała, a jeszcze nie mówi, jest po operacji serca. Wanessa także ma bezdech senny, więc jesteśmy przyzwyczajeni, że od 10 lat śpimy po 4-5 godzin, ale czasami, jak dziś, mniej – mówi Karolina Bąkowska.

Sama jest przewodniczącą Stowarzyszenia Zastępczego Rodzicielstwa. Przyznaje, że w ich domu nie mówi się o niepełnosprawności, ale nie dlatego, że jest to temat tabu, ale dlatego, że jest ona zwyczajnym dodatkiem do ich życia.

– Nie definiujemy jednak siebie i naszej rodziny poprzez niepełnosprawność, po prostu z nią żyjemy – mówi mama Wanessy. – Jeśli jedziemy do okulisty do Krakowa, robimy wypad w góry, jeśli do genetyka do Wrocławia, robimy wycieczki po Dolnym Śląsku, jesteśmy aktywni. Owszem, może czasami możemy zrobić mniej, a może po prostu inaczej – dodaje.