Dlaczego dwóch olimpijczyków przecięło na pół swoje medale?

W momencie gdy rozpoczynały się berlińskie igrzyska, świeżo ustanowiony rekord świata w skoku o tyczce mężczyzn wynosił 4,43 m (aktualnie jest to 6,15 m). Jego posiadaczem był Amerykanin Georg Varoff. Rywalizującym w olimpijskich zmaganiach zawodnikom nie udało się jednak zbliżyć do tego rezultatu. Najlepszy w Berlinie Earle Meadows z USA skoczył "zaledwie" 4,35 m. Wynik ten dał mu niekwestionowaną wygraną, tłoczno zrobiło się za to w walce o pozostałe medale.

Drugi w konkursie rezultat 4,25 m osiągnęło aż trzech zawodników: Amerykanin Bill Sefton oraz Japończycy Sueo Oe i Shuhei Nishida. Sytuacja była kłopotliwa o tyle, że ówczesny regulamin igrzysk nie pozwalał na wręczenie kilku medali w tym samym kolorze. Konieczna więc była dogrywka. Jako pierwszy odpadł w niej Sefton. Problem pojawił się, gdy przyszło do rozstrzygnięć medalowych, ponieważ Oe i Nishida, przyjaźniący się w życiu prywatnym ...odmówili dalszej rywalizacji przeciw sobie.

W tej sytuacji organizatorzy zawodów zwrócili się do japońskiego komitetu z prośbą o wyznaczenie, który ze sportowców otrzymać ma jaki krążek. Komitet ów uznał, że srebro powinno przypaść starszemu Nishidzie, który dodatkowo na osiągnięcie maksymalnej wysokości potrzebował jednej próby (Oe przeskoczył ją za drugim podejściem). Dziś zresztą liczba prób brana jest obligatoryjnie pod uwagę przy ustalaniu ostatecznej klasyfikacji zawodów.

Po powrocie do kraju Oe i Nishida, nie zgadzając się z oficjalnymi rozstrzygnięciami, udali się do jubilera, prosząc, aby... przeciął ich medale i połączył je na nowo różnokolorowymi połówkami. Powstałe w ten sposób krążki szybko "ochrzczono" mianem "medali przyjaźni".

Niestety, niedługo potem II wojna światowa przerwała więzy łączącej skoczków zażyłości. Sueo Oe w 1939 r. zaciągnął się do japońskiego wojska i trzy lata później zginął w trakcie walk na Filipinach. Zdążył jednak w 1937 r. pobić rekord Japonii w skoku o tyczce (4,35 m), który utrzymał się przez kolejne 21 lat. Należący do niego "medal przyjaźni" można dziś podziwiać w muzeum stadionu olimpijskiego w Tokio. Shuhei Nishida kontynuował zaś karierę sportową, zyskując rozpoznawalność dzięki swej długowieczności. W 1951 r. jako 41-latek zdobył jeszcze brązowy medal igrzysk azjatyckich. Zmarł w 1997 r. z powodu ataku serca.