Jezus wziął serce Małgorzaty, włożył je do swojego i oddał wypełnione płomieniem miłości

Nie chciała się niczym wyróżniać, chciała tyko kochać Boga w ukryciu klasztoru i służyć Mu dniem i nocą. Wszystko, co zwróciło uwagę Kościoła na s. Małgorzatę Marię Alacoque zaczęło się 27 grudnia 1673 r.

Młoda zakonnica – ma wtedy 26 lat, a stażu zakonnego zaledwie dwa - w klasztorze wizytek w Paray-le-Monial, trwa na adoracji Najświętszego Sakramentu i nagle, zamiast białej hostii, widzi Jezusa. A Ten, jak gdyby nigdy nic, pokazuje jej otwartą pierś, a w niej serce pałające wielką miłością do ludzi! Od tego dnia nic już nie było w życiu Małgorzaty takie samo.

W czasie mistycznej wizji Jezus nie tylko pokazał swoje serce, ale w symbolicznym geście wziął serce Małgorzaty i włożył je do swojego, a następnie oddał, ale już wypełnione płomieniem miłości zaczerpniętym ze swojego Serca…

Rozmawiali. A właściwie On mówił, i Jego serce, od którego Małgorzata nie potrafiła oderwać oczu. Objawienia powtarzały się, w sumie Chrystus przyszedł w sprawie swojego serca aż cztery razy.

„Patrz, ukochana, oto zadatek mojej miłości! Żar, który zapaliłem w twym sercu, nigdy nie zgaśnie. Ranę serca twego zasklepiłem, ale ból jego zatrzymasz; dlatego od tej chwili już nie, jak dotychczas, niewolnicą serca mego, ale uczennicą serca Jezusa nazywać się będziesz” – mówi wtedy Jezus.

Płomień, który zapłonął w jej piersi, sprawiał ból. Widziała najświętsze serce Jezusa na płomiennym tronie, wysyłające, niby słońce, promienie na wszystkie strony, a zarazem przejrzyste, jakby z kryształu. Widziała ranę zadaną włócznią i serce otoczone cierniową koroną. Na szczycie wznosił się krzyż.

Te znaki cierpienia Chrystusa pokazywały, że Jego miłość ku ludzkości stała się źródłem wszelkiego cierpienia i pogardy, którą od pierwszej chwili wcielenia na siebie przyjął i w najświętszym sercu odczuwał.

„Następnie dał mi poznać – pisała Małgorzata – jak pragnienie wzajemnej miłości skłoniło Go do objawienia ludziom swego serca, wraz ze wszystkimi skarbami miłości, miłosierdzia, łaski i świętości, które w sobie zawiera, tak że każdy, ktokolwiek tylko zechce, pełną dłonią może z niego czerpać.

Nadto złożył mi zapewnienie, że osobliwą to będzie dla Niego radością, jeżeli temu sercu cześć składać będą i że wizerunek Jego wszędzie wystawiony być musi, by nieczułe serca ludzkie poruszyć do głębi. Tym, którzy temu sercu cześć oddają, pozwoli obficie uczestniczyć w największych łaskach a na dom, gdzie obraz tego serca szczególną czcią otaczany będzie, przebogate spłyną błogosławieństwa, to nabożeństwo jest bowiem jedną z ostatnich prób Jego miłości, by ludzi do siebie pociągnąć”.

„Patrz, moja córko – powiedział – do jakiego to zadania ciebie wybrałem! Dlatego ci tyle łask wyświadczałem już od najwcześniejszego dzieciństwa. Twoim mistrzem i przewodnikiem sam być chciałem, by cię na moje łaski przygotować; ale za największe dobrodziejstwo to uważaj, żem ci objawił i podarował me serce”.

Co roku w uroczystość św. Jana powtarzało się to objawienie. Wskazując na swoje serce, Jezus powtarzał: „Pragnę cześć w Najświętszym Sakramencie odbierać, a nie ma nikogo, kto by mnie przez miłość wzajemną choć nieco chciał orzeźwić”.

Mimo tych wizji i spotkań, mimo bólu odczuwanego we własnym sercu, młoda mniszka wcale nie była skłonna do zwierzeń. Jednak na wyraźną prośbę Jezusa zaryzykowała, stanęła przed przełożoną i wyznała prawdę.

Pierwsza reakcja była do przewidzenia – żarty i lekka drwina. Ból, który prawdziwie dokuczał jej w klatce piersiowej doprowadził do choroby, z dnia na dzień stawała się coraz słabsza. Taki stan powracał jeszcze wiele razy, a dolegliwości odnawiały się w każdy pierwszy piątek miesiąca.

Wtedy przed oczami Małgorzaty zjawiało się boskie serce Jezusa, podobne do słońca i zapalało promieniami jej serce.

„Moje boskie serce goreje tak wielką miłością ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, że nie może już powstrzymać w sobie płomieni tej gorącej miłości. Musi je rozlać za twoim pośrednictwem i ukazać się ludziom, by ich ubogacić drogocennymi skarbami, które ci odsłaniam, a które zawierają łaski uświęcające i zbawienne, konieczne, by ich wydobyć z przepaści zatracenia…” – mówił jej Jezus.

Ale ich nadzwyczajna relacja nie zaczęła się w czasie grudniowych objawień. Od pierwszych chwil pobytu w klasztorze Małgorzata robiła wszystko, aby podobać się Jezusowi. 25 sierpnia 1671 r. po obłóczynach pisała:

„Był to dzień moich zaręczyn, który nową władzę nade mną oddał memu Oblubieńcowi, a mnie nałożył zobowiązanie, bym Go wyłącznie i jeszcze goręcej umiłowała. On natomiast, jako Oblubieniec najczulszy, złożył mi to przyrzeczenie, że mi z początku da zakosztować wszelkiej słodyczy, jaka się w miłości ukrywa”.

Kiedy w nowicjacie szukała rady w jaki sposób prowadzić rozmyślanie duchowe, usłyszała od mistrzyni: „Uklęknij przed Najświętszym Sakramentem i stań się jakby płótnem rozpiętym przed malarzem”.

Małgorzata nie ośmieliła się pytać, co to oznaczało, za to usłyszała wyraźnie słowa: „Pójdź tylko, a ja cię pouczę”. Boski Mistrz objawił życzenie, by dusza jej stała się płótnem, na którym On wymaluje główne rysy swojego życia.

„W najświętszym sercu Jezusa odnajduję wszystko to, czego brak mi w moim ubóstwie, gdyż jest ono pełne miłosierdzia. Nie znalazłam nigdy skuteczniejszego środka na moje strapienia niż przenajświętsze serce mojego umiłowanego Jezusa. W Nim zasypiam bez zmartwień i wypoczywam bez niepokojów. Chorzy i grzesznicy odnajdują w Nim pewne schronienie i spokojnie odpoczywają. Boskie i umiłowane serce jest całą moją nadzieją: jest moją ucieczką. Jego zasługi są dla mnie zbawieniem, życiem i zmartwychwstaniem” – pisała.

Siostra Małgorzata, choć wybrana przez Jezusa do wykonania zadań specjalnych i pewna Jego atencji, na co dzień nie folgowała sobie w niczym. Walczyła z najmniejszymi wadami charakteru, pokonywała z uporem te swoje cechy, które – według niej samej – nie mogły się Jezusowi podobać. Jedną z jej wielkich bolączek był… wstręt do najmniejszego nawet brudu. Brzydziła się niedokładnie umytymi naczyniami, niestarannie oczyszczonymi warzywami, wstręt budził w niej najmniejszy objaw braku higieny.

Skarżyła się Panu Jezusowi, że choć się stara, to często jest niewierna i upada, a On, znając jej delikatność i niechęć do pojawiającego się obrzydzenia, ratował ją przed nią samą.

„Wtedy ten największy skarb mojej duszy przychodził mi z pomocą, jak najlepszy ojciec, wyciągał mi ramiona swojej miłości i mówił: Widzisz sama, że nic nie możesz beze mnie uczynić. Wtedy czułam wdzięczność za tak niewypowiedzianą miłość i zalewałam się łzami wdzięczności wiedząc, że zamiast karcić za grzechy, okazywał mi zbytek miłości” – pisała.

Wszystko, co robiła, starała się robić z miłością, a wobec wad własnych jedyne czym się kierowała, przezwyciężając naturę, to chęć podobania się Jezusowi. „Szalona jesteś, tak postępując” – usłyszała kiedyś od Jezusa. „Panie! Czynię to, aby Ci się podobać, aby zjednać Twoje boskie serce” – odpowiedziała.

Korzystałam z książek:
Listy św. Małgorzaty Marii Alacoque, Kraków 2009
Augustyn Hamon, Żywot św. Małgorzaty Marii Alacoque, Warszawa 1912