7 nadprzyrodzonych i niewytłumaczalnych zjawisk, których doświadczał o. Pio

Życie świętego ojca Pio było naznaczone wieloma nadprzyrodzonymi zjawiskami. Jak wskazuje w swoim Dzienniku ojciec Agostino, duchowy kierownik świętego z Pietrelciny, jego osobie od początku życia duchowego, jeszcze na etapie przed nowicjatem, towarzyszą niewytłumaczalne fakty.

On jednak nie chwali się nimi publicznie. Zawsze, kiedy to tylko było możliwe, działał z nadzwyczajną ostrożnością, unikając wszelkiego rozgłosu.

O 7 nadprzyrodzonych zjawiskach traktuje książka Padre Pio Modello di santità e guida per il cristiano (Ojciec Pio, wzór świętości i przewodnik dla chrześcijanina) autorstwa Francesca Guarino i Marcella Stanzionego.

Św. ojciec Pio jest zanurzony w wizjach. Określa się je mianem: „nadprzyrodzonej percepcji przedmiotu normalnie dla człowieka niewidocznego”. W przypadku św. Ojca Pio mamy do czynienia z trzema rodzajami wizji: cielesnymi bądź zmysłowymi, wyobrażeniowymi oraz intelektualnymi.

Wizje cielesne czy też zmysłowe, zwane również objawieniami, to takie, w których zmysłem wzroku postrzegamy jakąś obiektywną rzeczywistość (niekoniecznie ciało ludzkie, lecz także jakąś zewnętrzną, cielesną lub jaśniejącą postać) normalnie niewidoczną dla człowieka.

Może do nich dochodzić na dwa sposoby: albo poprzez faktyczną obecność jakiegoś ciała lub przez bezpośrednie działanie jakiegoś czynnika zewnętrznego na zmysł wzroku.

Wizja wyobrażeniowa jest zmysłowym obrazem w pełni przypisanym do wyobraźni, ukazującym się duchowi ludzkiemu w sposób tak wyraźny i jasny, że przewyższa on fizyczną rzeczywistość zewnętrzną.   

Może przybierać trzy formy: poprzez przedstawienie obrazów odebranych przez zmysły; poprzez nadprzyrodzone połączenie tych rodzajów otrzymanych i zachowanych w wyobraźni; poprzez nowe obrazy będące owocem natchnienia.

Wizje intelektualne są nadprzyrodzonym poznaniem powstającym dzięki prostemu wglądowi inteligencji, bez żadnych wrażeń lub zmysłowych obrazów. 

Św. ojciec Pio doświadczał również lokucji, czyli słyszenia wewnętrznego, wyraźnie dopuszczonych przez Boga. Chodziło o wewnętrzy głos, który przekazywał konkretne myśli lub pragnienia i przybierał formę postrzegalną dla ucha ludzkiego.

Kolejne listy – z których czerpiemy informacje o nadprzyrodzonych zjawiskach, którymi obdarzony był św. ojciec Pio – wspominają o tzw. mistycznym dotknięciu.

W przypadku tego świętego mamy do czynienia z dotknięciem w trzech formach, takich jak: stopienie serc, pocałunek miłości i dotknięcie substancjalne.

Są to słodkie uczucia, które Bóg odciska w kontakcie duchowym, w „najintymniejszym zakątku duszy”, na „najwyższym wierzchołku ducha”.

Dotknięcia mogą się różnić stopniem intensywności, te najgłębsze natomiast nazywamy substancjalnymi, ponieważ zachodzą jak gdyby pomiędzy dwoma substancjami bądź bytami – między Bogiem a duszą, ale tak naprawdę Bóg działa w obrębie władz duszy, a nie jej substancji.

W liście z 18 kwietnia 1912 roku do o. Agostino św. ojciec Pio opisuje, jak upływają mu dni w Pietrelcinie, w atmosferze lęków i uniesień, nieustannej walce ze złymi duchami i pocieszeniem, które zsyła mu Jezus.

Dzięki temu nadprzyrodzonemu fenomenowi człowiek może być jednocześnie w dwóch różnych miejscach bez przemieszczania się.

O bilokacji donoszą życiorysy wielu świętych, na przykład: św. Franciszka z Asyżu, św. Antoniego Padewskiego, św. Franciszka Ksawerego, św. Pawła od Krzyża czy św. Alfonsa Liguoriego. Pozostaje ona jednym z najtrudniejszych do wyjaśnienia zjawisk.

Wiele wiarygodnych osób było świadkami bilokacji z udziałem świętego z Pietrelciny w jego podróżach. Dochodziło do nich, aby pocieszyć tych, którzy potrzebowali jego obecności. Nigdy nie uchylał się od zadań, jakie powierzał mu Bóg.

25 października 1914 r. napisał do swojej córki duchowej z Foggi, Raffaeliny Cerase, że kilka dni wcześniej odwiedził ją duchem. 10 grudnia tego samego roku odwiedził siostrę Raffaeliny, Giovinę Cerase, a ona nie była nawet tego świadoma.

Transwerberacja w teologii mistycznej to „szczególne mistyczne zjawisko, w wyniku którego dusza zostaje zraniona w bok lub serce albo w oba te miejsca”. Przestrzenią dla tego zjawiska jest miłość Boża. Pociąga ona duszę do wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem, wywołując swoją słodyczą nieopisaną radość, a jednocześnie ból przeszywający „rany miłości”, które sprawiają, że jeszcze bardziej pragniemy miłości i doświadczamy niemożności posiadania jej w pełni.
Źródłem zjawiska transwerberacji jest przebity bok Chrystusa Ukrzyżowanego.

Św. ojciec Pio doznał transwerberacji 6 sierpnia 1918 roku – tak czytamy w liście o. Benedykta napisanym dwa tygodnie później. Z jego relacji wynika, iż nastąpiło to w momencie, kiedy święty spowiadał alumnów seminarium. Wtedy właśnie oczom jego ducha ukazała się niebiańska istota.

Trzymała w dłoni coś w rodzaju broni, przypominającej bardzo długą włócznię zakończoną ostrym grotem, z którego wydobywał się ogień. Tajemnicza postać z całej siły cisnęła włócznią w kierunku zakonnika, boleśnie raniąc grotem jego duszę. Ta potworna męczarnia trwała aż do rana następnego dnia.

To głównie dzięki temu nadprzyrodzonemu zjawisku św. ojciec Pio zapisał się w historii i zyskał tak ogromną popularność. Z drugiej strony stygmaty stwarzały wiele problemów w świetle przepisów kościelnych i były źródłem cierpienia w postaci drwin i uprzedzeń, jakie święty musiał znosić.

Zanim św. ojciec Pio otrzymał widoczne stygmaty, nikt nie słyszał o tym zakonniku z Pietrelciny. Nad wszystkimi jego mistycznymi doświadczeniami czuwała Boża ręka, a wiedzę o nich posiadali tylko jego zakonni przełożeni, związani tajemnicą.

Wszystko ograniczało się do sfery prywatnej świętego kapucyna. Jedynie listy dawały, niewielki co prawda, wgląd w to, czego Bóg dokonywał w jego osobie.

Ale kiedy św. ojciec Pio naznaczony stygmatami ukazał się przed wiernymi, fakt ten dostał się do wiadomości publicznej. Wielu ludzi, którzy się o nim dowiedzieli, próbowało się skontaktować się ze świętym lub chociaż go zobaczyć.   

Od 20 września 1918 roku aż śmierci św. ojca Pio 23 września 1968 roku nie był on w stanie ukryć tych znaków i na każdym kroku musiał funkcjonować jako człowiek naznaczony stygmatami, zarówno przy pełnieniu czynności kapłańskich: sprawowaniu Eucharystii, sakramencie spowiedzi czy kierownictwie duchowym, jak i wszelkich innych, np. modlitwie wspólnotowej czy rekreacji.

To nadprzyrodzone zjawisko objawia się zasadniczo znajomością języków nieznanych dla danej osoby, czyli takich, których nigdy się nie uczyła. Dotyczy zarówno rozumienia ich, jak i umiejętności posługiwania się nimi w mowie i piśmie.

Święty ojciec Pio znał wyłącznie język włoski i łacinę, jako oficjalny język Kościoła. Tymczasem spod jego ręki wyszły dwa listy wysłane z Pietrelciny: jeden po francusku, a drugi po grecku.