Papież dzieli się jednym zdaniem, które było dla niego pocieszeniem w szpitalu

Papież spotyka się z seminarzystami

W formacji do kapłaństwa jesteśmy gruntownie uczeni, jak mówić, jak dobrze używać słów, jak przemawiać, jak prowadzić spójny dyskurs filozoficzny, jak interpretować Pismo Święte czy jak głosić dobre kazania. Jednak Ty, Ojcze Święty, pokazałeś nam, jak ważne są gesty, czyny, czułość w konkretnej chwili. Pokazałeś, jak wielką moc mają i jak bardzo wymowne są nasze gesty.

Widzę, jak obejmujesz tych, którzy cierpią i bardzo chciałbym robić to samo. Widzę, jak całujesz chorych i bardzo chciałbym czynić to samo. Widzę, jak dotykasz potrzebujących i bardzo chciałbym też to robić. Wiem, że gestów nie uczy się z dnia na dzień, i wiem, że nigdy nie będę księdzem, który naucza przez własny przykład, jeśli dziś nie zacznę nauki języka gestów. Jak Ojciec uczył się tych gestów miłosierdzia? Jak do tego dojść także w seminarium, jak nauczyć się tego bardzo ważnego języka?

Papieska lekcja z życia

Na przykład jedną z rzeczy, której nauczyło mnie osobiste doświadczenie, jest to, że kiedy idziesz odwiedzić osobę chorą, która źle się czuje, nie powinieneś zbyt wiele mówić. Należy wziąć chorego za rękę, spojrzeć mu w oczy, powiedzieć kilka słów i tak trwać.

Podczas operacji, którą przeszedłem, gdy w wieku dwudziestu jeden lat usunięto mi część płuca, moi przyjaciele, ciotki i wszyscy inni przychodzili, aby porozmawiać: „No już, dalej, wkrótce wyzdrowiejesz, będziesz mówił, będziesz mógł znowu grać...”. Podobało mi się to, jednak było męczące.

Pewnego dnia zakonnica, która przygotowywała mnie do Pierwszej Komunii, siostra Dolores, dobra staruszka, przyszła do mnie, wzięła za rękę, spojrzała mi w oczy i powiedziała: „Naśladujesz Jezusa”. I nie powiedziała nic więcej. To mnie pocieszyło.

Proszę, kiedy idziecie do chorego, nie zasypujcie go przemowami motywacyjnymi czy obietnicami przyszłości. Gest bliskości przemawia bardziej własną obecnością niż słowa.

Siostra Dolores: wdzięczna pamięć

Pan dał mi również bardzo wielką łaskę. Była w bardzo podeszłym wieku, kiedy sam byłem studentem... Studiowałem za granicą, w Niemczech, a kiedy wróciłem do Argentyny, ona dzień później zmarła.

Tego dnia dane mi było jej towarzyszyć. I kiedy tam byłem, modląc się przed jej trumną, dziękowałam Panu za świadectwo tej zakonnicy, która niemal całe swoje życie poświęciła na katechezę, przygotowując dzieci i młodzież do Pierwszej Komunii Świętej. Miała na imię Dolores.

Zakonna pielęgniarka, która uratowała mi życie

Była to pielęgniarka zakonna: włoska dominikanka, która została wysłana do Grecji jako profesorka, bardzo wykształcona osoba... Później, jako pielęgniarka, przybyła do Argentyny. I kiedy ja, w wieku dwudziestu lat, byłem na granicy śmierci, ona powiedziała lekarzom, spierając się z nimi: „Nie, to nie jest w porządku, musimy dać z siebie więcej”.

Dzięki temu przeżyłem. Tak bardzo jestem jej wdzięczny! Dziękuję jej. I chciałabym wypowiedzieć jej imię tutaj, w waszej obecności: siostra Cornelia Caraglio. Wspaniała kobieta, również odważna, do tego stopnia, że kłóciła się z lekarzami. Skromna, ale pewna tego, co robi.