Pediatra z powołania. „Codziennie rano modlę się za dzieci, które będę leczyć”

Pediatra? Najpiękniejszy zawód świata. Tym pełnym entuzjazmu stwierdzeniem dzieli się nie rezydent dopiero specjalizujący się w tym kierunku, ale ordynator oddziału dziecięcego Szpitala Dzieciątka Jezus w Rzymie, mieszczącego się przy ulicy Palidoro, pod którego opieką znajdują się pacjenci z całego regionu Lacjum.

Andrea Campana, pochodzący z Brescii 53-letni lekarz, w ciągu niemal trzydziestoletniej praktyki leczył tysiące dzieci. W tym czasie niejednokrotnie docierał do granic możliwości medycyny, gdy kończyły się sposoby na ocalenie życia małych pacjentów, które zostało powierzone w jego ręce.

W wywiadzie dla czasopisma Credere stwierdza:

"Jako pediatra leczysz dzieci, na sali porodowej sprawiasz, że przychodzą na świat w 25 tygodniu ciąży i podejmujesz ich reanimację. Czujesz, że ratujesz życie i zdarza się to niemal codziennie. Ale widzisz także wiele dzieci, gdy umierają".

Andrei pisane było wykonywanie właśnie tego, tak bardzo przez niego ukochanego zawodu, mimo że nie wywodzi się z rodziny lekarskiej. Oto jego historia:

"Kiedy miałem dwa miesiące, stwierdzono u mnie nieprawidłowe wchłanianie jelitowe i spisano mnie na straty. Ordynator szpitala w Parmie trzymał mnie jednak na oddziale przez dwa i pół miesiąca. Od doktora Imperato, bo tak właśnie się nazywał, wszystko się zaczęło. Nigdy tego nie żałowałem. Jeśli robisz to z powołania, lekarz to najpiękniejszy zawód, jaki można sobie wyobrazić".

Droga zawodowa Andrei wyrosła więc na podziwie wobec profesora Carlo Imperato – giganta włoskiej szkoły pediatrii. Podjął studia, a następnie specjalizację w dziedzinie neonatologii w swoim rodzinnym mieście.

Właśnie tam, towarzysząc dziesięcioletniemu Michelowi, po raz pierwszy doświadczył tego, co znaczy skapitulować wobec nieuleczalnej choroby. Jako młody lekarz rezydent przy każdym spotkaniu przynosił kolejny klocek Lego stanowiący część zamku, który chłopiec budował w czasie pobytu w szpitalu.

Jednak tamtego dnia chłopiec podał jemu klocek, mówiąc: „Teraz ty musisz go skończyć”. Zrozumiał, że nadszedł jego koniec.

Z początkiem roku 2004 Andrea przeniósł się do Szpitala Watykańskiego i nie była to tylko zwykła zmiana miejsca pracy. Doświadczenia, jakie zaczął zdobywać od tego momentu, znacznie go wzbogaciły:

"Po pierwsze, jest tu niespotykana w innych szpitalach liczba dzieci, z jaką mamy do czynienia. W Szpitalu Dzieciątka Jezus jest to ewenementem na skalę światową. Rok spędzony w murach tego szpitala równy jest 5-6 latom spędzonym gdzie indziej. Kolejną sprawą, która wyróżnia to miejsce, jest możliwość bycia blisko pacjenta. Szpital pozwala nam być sobą i w pełni skoncentrować się na opiece nad dziećmi".

Żona doktora, Francesca, również jest lekarką w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Poznali się jednak dopiero w czasie misji w Afryce, gdzie Andrea wielokrotnie udawał się w ramach projektów humanitarnych.

"Wielokrotnie bywałem w Afryce. Spotkałem tam wspaniałe osoby, takie jak siostra Incoronata, która w Itigi, w Tanzanii stworzyła centrum pediatryczne z prawdziwego zdarzenia, zajmujące się leczeniem wszelkiego rodzaju dolegliwości dziecięcych. Tamtego roku dotarłem na miejsce zdruzgotany rozpadem mojego pierwszego małżeństwa. Byłem na misji humanitarnej, ale, w przeciwieństwie do poprzednich wyjazdów, czułem, że tym razem potrzebuję zrobić coś nie tyle dla innych, co dla siebie".

Andrea przyznaje, że jest osobą głęboko religijną, co zawdzięcza w dużej mierze swojej babci, która była tercjarką franciszkańską. Codziennie rano modli się, mając w pamięci osoby, które spotyka na swojej drodze, w tym również te, których nie ma już na tym świecie.

Rozmowę kończy taką myślą:

"To nie droga, którą idziesz, ale osoby, które na tej drodze spotykasz, kształtują twoją duchowość. Są takie zdania w Ewangelii, które głęboko mnie dotykają. Później jednak muszą zostać przetłumaczone na język codzienności. Dla mnie oznacza to tyle, by być dyspozycyjnym dla tych najsłabszych, dla tych, którzy tego potrzebują. To powód, dla którego jestem lekarzem".