Zajrzyj do neapolitańskiego klasztoru św. Klary, a w nim do „zaczarowanego ogrodu” [zdjęcia]

Katoliccy turyści odwiedzający włoski Neapol zazwyczaj trafiają na znane na świecie zabytki, jak „Chrystus w welonie”, marmurowa rzeźba z 1753 roku autorstwa Giuseppe Sanmartino, czy Duomo di Santa Maria Assunta, miejska katedra, znana z przechowywania szczątków św. Januarego. W ostatnich latach, dzięki mediom społecznościowym, mniej znane miejsce stało się coraz bardziej popularne wśród odwiedzających południowowłoskie miasto.

Kliknij, aby przejść do galerii

Położony przy wąskiej, brukowanej uliczce historycznego centrum Neapolu, XIV-wieczny klasztor św. Klary jest jednym z najczęściej fotografowanych zabytków w Neapolu! Wszystko ze względu na unikalne dekoracje jego krużganków.

Wewnętrzne dziedzińce zawierają szpalery drzew cytrusowych i serię ośmiokątnych filarów ozdobionych motywami jasnych owoców, takich jak cytryny, pomarańcze i winorośl. Ławki są ozdobione piękną majoliką, rodzajem ręcznie malowanych płytek ceramicznych, przedstawiających sceny z codziennego neapolitańskiego życia.

W rezultacie powstał zaczarowany ogród, w którym kolory typowe dla palety śródziemnomorskiej, takie jak żółty, pomarańczowy i niebieski, mienią się w neapolitańskim słońcu. Wielu użytkownikom Instagrama może jednak umknąć historia, która kryje się za tymi kolorowymi dekoracjami. Warto ją poznać!

Klasztor św. Klary został zbudowany w 1310 roku jako część franciszkańskiej cytadeli. Zamówił ją król Robert z Anjou i jego żona, Sancha z Majorki. Cytadela składała się z dwóch klasztorów, jednego dla franciszkanów i jednego dla klarysek, czyli klasztoru św. Klary.

Kompleks został zbudowany według gotyckiego projektu z prostymi fasadami i różanymi oknami. Następnie w 1739 roku opatka Ippolita Carmignani zleciła architektowi krajobrazu Domenico Antonio Vaccaro stworzenie wewnętrznego ogrodu dla klarysek. Ideą było stworzenie takiego ogrodu, który odpowiadałby estetycznym potrzebom „szlachetnych pań”.

Vaccaro, znany jako innowacyjny i utalentowany architekt, stworzył ogród, który mógł dostosować się do prostej geometrii gotyckiego budynku, jednocześnie celebrując kolory i żywość Neapolu. Do ośmiokątnych kolumn wybrał motywy owocowe, aby odzwierciedlić kolory śródziemnomorskich ogrodów. Na płytkach znalazły się obrazy codziennego neapolitańskiego życia, których zakonnice nie mogły obserwować z bliska.

Jak wyjaśnia Italy Magazine, sceny obejmowały łodzie rybackie powracające do Neapolu po wypłynięciu na morze, sceny polowania na dziki lub kultowy lokalny taniec – tarantelę. Miały być sposobem na „połączenie” zakonnic z życiem, które toczyło się poza ich pięknym klasztorem.

Przez wieki piękny ogród klasztoru św. Klary był znany tylko zakonnicom, ponieważ dostęp do niego był ściśle ograniczony. Plotki o jego wyjątkowym wyglądzie rozchodziły się po Neapolu i podsycały rosnącą ciekawość społeczeństwa. Dopiero w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia turyści otrzymali pozwolenie na wejście do klasztoru.