Suche Dni – starożytna praktyka postna

Historia Suchych Dni sięga starożytności. Choć początkowo mogły mieć związek z przemianami w przyrodzie, jako naśladownictwo pogańskich kultów agrarnych. Chrześcijańskim celem ich wprowadzenia było podziękowanie Bogu za dary natury, nauczenie ludzi korzystania z nich z umiarem i niesienie pomocy potrzebującym.

Najstarsza wzmianka o czterech postach sezonowych znana jest z pism żyjącego w IV wieku Filastriusza, biskupa Brescii. Wskazuje on na duchowe połączenie ich z wielkimi świętami chrześcijańskimi, na swoisty rodzaj przygotowania.

Suche Dni od początku były okresem wzmożonej pokuty, postu, jałmużny i modlitwy. Mają służyć duchowej odnowie wiernych. Choć nie obowiązują w obecnej dyscyplinie postnej, w ostatnich latach zyskują na popularności.

Po łacinie Suche Dni zwą się quatuor tempora. Nazwa ta odnosi się do obchodzenia ich czterokrotnie w ciągu rok, co kwartał. Co więcej, przyjmuje się, że jest to na początku każdej zmiany pory roku.

Dokładne daty suchych dni są oczywiście zmienne i zależą od obchodów Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Wyznacza się je jednak według określonych zasad. Obchodzone są kolejno: po I niedzieli Wielkiego Postu, po uroczystości Zesłania Ducha Świętego, po święcie Podwyższenia Krzyża oraz po III niedzieli Adwentu, zwanej Gaudete (wg niektórych wersji jest po po wspomnieniu św. Łucji, przypadającym 13 grudnia).

Za każdym razem Suche Dni obchodzone są tak samo, przez trzy dni tygodnia: w środę, w piątek oraz w sobotę. Taki akurat wybór związany jest upamiętnieniem wydarzeń z Męki Chrystusa.

Środa to dzień przygotowujący nadejście nieuchronnego. Tego właśnie dnia Judasz zdradził Zbawiciela, a przywódcy ludu odbyli naradę przeciwko Jezusowi, postanawiając go zgładzić. Piątek to dzień ukrzyżowania i śmierci Pana Jezusa.W sobotę z kolei ciało Jezusa spoczywało w grobie. Czwartek w tradycji chrześcijańskiej to dzień ustanowienia Najświętszej Ofiary i nigdy nie był obchodzony jako dzień pokutny. Będąc wspomnieniem darów, jakim jest kapłaństwo i Eucharystia, został wyłączony z obchodów Suchych Dni.

Zgodnie ze starą dyscypliną, wszystkie Suche Dni podlegały postowi ścisłemu. Suche Dni były obchodzone jako dni modlitwy przebłagalnej, dziękczynnej i błagalnej połączone z postem ścisłym. Według Kanonu Prawa Kanonicznego Benedykta XV z roku 1917 w tych dniach wolno było spożywać jeden posiłek do syta oraz dwa lekkie. Obowiązywała także wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.

Po Soborze Watykańskim II obchody Suchych Dni w Kościele uzależniono od decyzji lokalnych ordynariuszy. W ten sposób ta starożytna tradycja kościelna zanikła. Warto jednak korzystać ze skarbnicy Kościoła dla własnego ubogacenia i uświęcenia. Trudności związane z poszczeniem pomagają wznosić duszę ku Bogu.