Co by się stało, gdyby wszyscy kłamali?

Wyobraź sobie przez chwilę życie na planecie, na której nikt nie mówi prawdy. Każdy czyn, każde słowo i każda intencja byłaby skażona kłamstwami. Komu zatem można było zaufać? Historia zbawienia pokazuje, że Bóg jest jedyną istotą, z której wypływa wszelka prawda: „To jest prawda, którą nie przestaję głosić” (Prz 8,7); „Twoje słowa są prawdą” (2 Sm 7,28) lub „Bóg jest prawdomówny” (Rz 3,4). Co więcej, w Nowym Testamencie Bóg w pełni objawia tę prawdę w Jezusie Chrystusie: „Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie idzie do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie»” (Jan 14,6).

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza, że ​​„Człowiek w sposób naturalny zmierza do prawdy” (KKK 2467), stwierdzenie to dobrze rozumiemy, gdyż każdy z nas miał już doświadczenie kłamania, być może ze strachu lub ze wstydu, i poczuł wyrzuty sumienia z tego powodu. Jeśli ostatecznie człowiek nie lubi kłamać, to nie lubi też być okłamywany.

Kultywowanie cnoty prawdy wymaga dużej odwagi i idzie w parze z rozwijaniem uczciwości i dyskrecji. Rzeczywiście „prawda znajduje złoty środek pomiędzy tym, co należy wyrazić, a tajemnicą, którą należy zachować” (KKK nr 2469). Dlatego każdy powinien żyć w prawdzie, unikając dwulicowości i obłudy.

Wracając do naszej początkowej propozycji, co by się stało, gdyby nikt nie mówił prawdy? W swojej Sumie Teologicznej św. Tomasz z Akwinu stwierdza, że ​​„ludzie nie mogliby żyć razem, gdyby nie mieli wzajemnego zaufania, to znaczy nie okazywali prawdy”. Bez zaufania nie byłoby przyjaźni, małżeństw, stabilnych relacji zawodowych ani dobrze prosperujących firm. W takim życiu nic nie byłoby możliwe.

Dlatego osoba, która kłamie, może początkowo osiągnąć swoje cele, ale gdy kłamstwo zostanie odkryte, nikt już jej nie ufa. Uczyńmy więc prawdę sposobem życia, bo dzięki niej będziemy bardziej podobni do Pana Jezusa, bliżej Niego, a On jest Drogą, Prawdą i Życiem.