O. Józef Andrasz, spowiednik św. Faustyny, dwukrotnie wspomniany w encyklice papieża. Ciekawy szczegół

Ojciec Józef Andrasz w polskim tłumaczeniu encykliki Dilexit nos. O miłości ludzkiej i Bożej Serca Jezusa Chrystusa pojawia się w dwóch przypisach: 133 i 208. Oba to adresy bibliograficzne cytatów z książki Pamiętnik duchowy św. Małgorzaty Marii Alacoque, którą o. Andrasz przetłumaczył na język polski. Ten przypis to jednak ślad wielkich zasług, jakie poniósł o. Andrasz w propagowaniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa – przyznaje jezuita o. Mariusz Balcerak, wicepostulator toczącego się od dwóch lat procesu beatyfikacyjnego współbrata.

Ojciec Józef Andrasz (1891-1963) do niedawna był niemal zapomniany, choć odegrał ważną rolę w życiu swojej najbardziej znanej penitentki, św. Faustyny Kowalskiej - był jej pierwszym i ostatnim kierownikiem duchowym. Stał się znany kilka lat temu dzięki rodakom z jego rodzinnych stron, czyli Sądecczyzny. Zaczęli oni propagować jego postać i modlić się za jego wstawiennictwem.

„Ojciec Andrasz tuż po święceniach kapłańskich w 1919 r. został skierowany do pracy przy bazylice Najświętszego Serca Jezusowego w Krakowie. W 1930 r. został krajowym sekretarzem Apostolstwa Modlitwy. Pełnił tę funkcję od 1953 r., czyli 23 lata. Od 1930 do 1940, czyli przez 10 lat, był redaktorem naczelnym pisma «Posłaniec Serca Jezusowego». Był też dyrektorem Wydawnictwa Apostolstwa Modlitwy, czyli naszego zakonnego dzieła, które promowało przez publikacje kult Serca Jezusowego” – wylicza o. Balcerak.

Jednak największą zasługą spowiednika św. Faustyny było doprowadzenie do Poświęcenia Sercu Jezusowemu Osób, Rodzin i Całego Narodu. Ojciec Andrasz był inspiratorem i organizatorem tego aktu, który uroczyście odprawił prymas Stefan Wyszyński 21 października 1951 r. na Jasnej Górze.

„Bynajmniej nie było to jednorazowe wydarzenie. Ojciec Andrasz przez trzy lata prowadził przygotowania: jeździł po kościołach, parafiach, szkołach i mówił o nabożeństwie do Serca Pana Jezusa” – podkreśla o. Balcerak. Ojcu Andraszowi bardzo zależało na tym, żeby to wydarzenie nie miało jedynie charakteru emocjonalnego: „Działał w tej sprawie z wielką wiedzą i mądrością, ze strategią. Chodziło mu o autentyczne nawrócenie narodu”.

Jako zakonnik zaangażowany w pracę wydawniczą i pisarską, o. Andrasz podjął się niemałego wyczynu przygotowania serii „Biblioteka Życia Wewnętrznego” w Wydawnictwie Apostolstwa Modlitwy. Ukazało się w niej ponad 40 pozycji książkowych o tematyce ascetyczno-mistycznej. Wiele z tych książek przetłumaczył o. Andrasz, który znał cztery języku: łacinę, grekę, francuski i niemiecki. „To były perły światowej literatury z dziedziny duchowości” – mówi o. Balcerak.

Właśnie w tej serii ukazał m.in. Pamiętnik duchowy św. Małgorzaty Marii Alacoque, wydany w Krakowie 3 maja 1947 r. Było to pierwsze polskie tłumaczenie. W korespondencji, która zachowała się po o. Andraszu, zostały ślady tego, że konsultował się on w niektórych szczegółowych kwestiach dotyczących tłumaczenia z francuskimi współbraćmi, którzy byli kierownikami duchowymi św. Małgorzaty Marii i jej sióstr w Paray-le-Monial we Francji.

Czy propagowanie nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusa to był pomysł o. Andrasza czy po prostu dostał on takie zadanie od przełożonych? – pytam.

„Sadzę, że to była jego inicjatywa. Miał pasję do pracy wydawniczej, ale przede wszystkim osobiste nabożeństwo do Serca Jezusowego” – uważa wicepostulator jego procesu beatyfikacyjnego.