Św. Brunona Kartuza

Św. Brunon urodził się w Kolonii około 1030 roku. Kształcił się w Kolonii i Reims, po czym prowadził szkolę katedralną. W 1055 roku otrzymał kanonię. Następnie przyjął święcenia kapłańskie.

Arcybiskup Manasses I mianował go swoim kanclerzem. Kiedy Brunon wystąpił przeciw niemu z powodu symonii, stracił urząd, majątek i musiał opuścić miasto. Wrócił do Reims w 1080 roku, gdzie zaproponowano mu biskupstwo. Jednak nie przyjął tej godności.

W 1084 roku pod Grenoble, w okolicy gór Chartreuse, założył z sześciu towarzyszami osadę eremicką, zwaną Wielką Kartuzją, która stała się kolebką nowego zakonu kartuzów. W 1090 roku został wezwany do Rzymu przez swojego dawnego ucznia – papieża Urbana II – na doradcę.

Dwa lata później otrzymawszy zgodę papieża na opuszczenie Rzymu, udał się do nowej pustelni. Założył ją w La Torre. W pobliskim zaś San Stefano in Bosco stworzył filię. Tam zmarł w 1101 roku. Nie był oficjalnie kanonizowany. Jego kult potwierdził oficjalnie Grzegorz XV (1623). Jest patronem kartuzów.

W ikonografii św. Brunon przedstawiany jest w białym habicie kartuzów. Jego atrybutami są: gałązka oliwna, globus, krzyż, mitra i pastorał u stóp, palec przy ustach, czaszka.

Biogram zaczerpnięty – za zgodą właściciela – z serwisu Ewangelia na co dzień